Poezia e Vianu Mureșan vjen në shqip nga Oana Glasu

 

Një poezi është e gjatë, por nuk mund të ishte ndryshe. Nuk e di sa prej jush do të kenë durimin për ta lexuar. Kam kohë që nuk kam lexuar diçka kaq të bukur në gjuhën time dhe doja ta ndaja këtë gëzim me miqtë e mi shqiptarë. Ky shi i artë! Kjo dashuri për poezi!

 

Vianu Mureșan: SHIU I ARTË

 

nuk e dija se si ishte emri i saj ose të paktën nëse ishte një bimë e vërtetë

e kam parë vetëm një herë kur kam hapur librin e një poeti nga provinca,

por edhe atëherë u ndjeva sikur po ëndërroja

ai e quajti atë forsythia në një poemë misterioze

e cila kishte të gjitha fjalët të përbëra nga kryqe të arta në vend të shkronjave

dhe që mund të lexohej vetëm në errësirë

– atëherë vargjet shkëlqenin

dhe në zhurmën e asaj ndezjeje

dëgjohej shiu –

poshtë dritares ku poeti po bënte kaligrafinë të përkulur mbi fletët e kartonit

ishte rritur një kaçubë që vetëm ai mund ta shihte

kur nata fillonte, poeti fikte dritën në dhomë dhe tërhiqej drejt dritares

disi i ndrojtur sikur po e ndiqnin

sikur qëndrimi në errësirë ​ ishte diçka e pamenduar

– gjumi i tij ishte shiu i ndritshëm

që i rrodhi nëpër shikim

mëngjesi e gjente i pushtuar me habi

dhe me faqet e lara në ar –

një natë doli fshehurazi nga shtëpia

pasi të gjithë fqinjët kishin rënë në gjumë

ai theu një degëz nga kaçuba që ndodhej poshtë dritares

dhe vajti të bridhte nëpër varreza

kishte kaluar mesnata kur ka mbërritur

papritmas një stuhi filloi nga askund

dhe qielli u mbush me ujëra të arta

përmes ajrit të pastër shikohej deri tek shpirtrat

-të gjithë dridheshin plot druajtje

ishin mësuar

të mbeten të fshehura dhe të harruara

largimi nga çdo sy tokësor

i mbronte si hienë

mosbesimi se ka ende jetë në parajsë

i mbante në një letargji të ëmbël

vetëm kur tek ata ngjitej një i ri

i panjohur dhe disi i hutuar

dëgjohej një zhurmë konfuze

dhe fjalët u dilnin nga goja

të pakuptueshme –

lartësia dhe madhësia e qiellit zbritën në mënyrë që ata t i prekin me dorë

të gjitha kryqet e varrezave u kthyen në të verdhë si një lule forsythia

një krah i egër e tërhoqi poetin nga ajo ngrirje  marramendëse

dhe e ngriti atë sipër varrezave

– “vetëm poeti si zogj fluturues”

mbi tokë

bënte nga britma shkëndijë erës

vetëm ajri i tij kur merr frymë

kumbon nëpër kallamishte si një lirë –

kur shikoi poshtë, pa që varreza ishte libri i tij,

dhe kryqet ishin petalet e arta me të cilat ai kishte shkruar poemën e tij

– atëherë pranvera

zgjati vetëm një natë

ata që lexojnë poemën forsythia

thonë se është

për natën e Ngjalljes.