Odise Kote: PO LIND DIELLI

Po vjen dielli dhe mjegulla çohet ngadalë, ngadalë,

si fustan i shkurtër adoleshenteje ngrihet përmbi pemët.

Mbi çati të shtëpive rrëzohen papritur shtëllunga të bardha,

hijet në çarçaf të kuqërremtë mblidhen, struken, stepen.

Nën aromën e dardhave nderet kordon i gjatë i lindjes,

vija e horizontit ikën tutje, xixëlluese, e tejdukshme, e qashtër.

Retë atje sipër, në vetflijimin e pakthimtë të nisjes

si arna gri, qepur në këmishat e maleve të kaltër.

Janë shuar dritat, të tërhequra zvarrë nga misteret,

një njollë ngjyrë dheu e mbështjell tinës qytetin e vjetër,

tokën e lagur, lutjet e këmbanave mëngjesore, tingujt,

që ngrohtësisë së gjireve rënkojnë ca më tepër.

Po vjen dielli i ditës së re, mbi brengat e njeriut, mbi kodrat,

dhe fat i përcaktuar thërret fort, fort: Gënjeshtarë tê djallit!

Shkëlqen, ndriçohet e keqja, e mira mbuluar në varr me kockat,

narcistë të kulluar, do t’i thyej pendimeve pasqyrat tuaja të moralit!