Ndue Ukaj: Një letër

Poezia “Një letër” e Ndue Ukaj, pjesë e librit “The best of mad swirl: v 2022”

 

Një copë letër mund të jetë ma e rëndësishme

se pesha e dëshirave tua, e ëndrrave

e krejt dhimbjeve që mban në gjoksin tënd,

në supet e rënduara;

më shumë se sytë blu ku hyjnë e dalin anije plot dëshira,

më shume se një zemër që përshkohet prej stuhish e cunamesh.

 

Ajo mund t’i rrisë dhimbjet ose e kundërta t’i zvogëlojë ato.

Një copë letër mund të përcaktojë:

ku ti mund të shkosh dhe ku jo,

një letër që quhet një leje për të kaluar kufijtë,

ku ligjet e kalimit andej janë të varura nga dikush,

siç janë të varura ato këndej nga dikush tjetër.

 

Një jetë njerëzore është plot kufij, pengesa, tundime.

Trishtueshëm një letër mund ta zvogëlojë peshën e trupit tënd,

peshën e dhimbjeve,

të dashurive,

të dëshirave, të ëndrrave, të trishtimit,

një letër mund ta zvogëlojë sasinë e gëzimit,

sasinë e lumturisë.

Një letër mund ta mat sasinë frymëmarrjes,

oksigjenin në trup, tensionin, pulsin.

Sepse ne jemi të rrethuar përherë me kufij

që duken e zhduken krejt papritur në jetën tonë.

Ne e dimë se n’ta ka kontrolle,

policë e ushtarë të gatshëm me armë në duar që zbatojnë urdhra,

por kurrë s’bëjmë punën e duhur që t’i zëvendësojmë

me lule tërfili,

skulptura të bukura e ëndrra pranverore.

 

Sepse kufijtë e vërtetë janë në gjuhë,

në ëndrra mëngjesore e dëshira të këqija nate.

Çuditërisht njerëzit s’i duan kufijtë,

por s’janë mësuar të jetojnë pa ta,

prandaj rrallë e kuptojnë peshën e një letër që të përcakton sa peshon ti,

kush je ti dhe a mund të kalosh atje ku dëshiron ti!

 

Kufijtë janë barrë dhe njerëzit janë të dënuar të vuajnë

brenda tyre,

prandaj ata e kanë të vështirë t’i rrisin përmasat e zemrës,

të gjuhës,

të shpirtit,

të ëndrrave

dhe të themelojnë mbretërinë e bukur të dashurisë.