Maria Teresa Liuzzo: E TANI DO FLAS!

Maria Teresa Liuzzo, intervistë ekskluzive me redaktorin maltez të revistës ‘IL Pont’, Patrick Sammut.

 

Angela Kosta shqipëron intervistën e shkrimtares Maria Teresa Liuzzo nga redaktori maltez i revistës ‘IL Pont’, Patrick Sammut.

 

Patrick Sammut: Ky është një roman i cili nuk është i lehtë për t’u kategorizuar. Shpreh realitetin, ëndrrën, mistiken, përrallën dhe fantastiken, psikologjinë, por është edhe një roman memorial. Reagimet tuaja?

Maria Teresa Liuzzo: Unë gjithmonë shikoj anën pozitive që bazohet në të vërtetën dhe jo në gënjeshtra, dhe pikërisht me dhimbje ngrihem më e fortë se kurrë.

Patrick Sammut: Në fakt, ka momente kur nga e vërteta (jeta e vështirë e Maryt) kalojmë në surrealiste (Mary pas vdekjes së saj). Sa e vërtetë është kjo, apo është e gjitha një ëndërr?

Maria Teresa Liuzzo: Edhe jeta edhe ëndrrat kanë metamorfozën e tyre ose, nëse duam, një “sintezë klorofil." Në fund të fundit, për mirë apo për keq, a nuk është jeta e gjitha një ëndërr?  Është evidente se Mary i romanit po jeton një jetë tjetër (rimishërimin), por jeton paralelisht edhe në nivele të tjera (trup – psikikë – shpirt). Vuajtja dhe skllavëria, nga ana tjetër, janë reale. Mary e priste torturën si një çlirim nga një jetë e abuzuar dhe e konsumuar në terror dhe ankth.

Patrick Sammut: Pyet lexuesi, por kush është Raf dhe S.A.I.R. (fq. 58)?

Maria Teresa Liuzzo: Raf është demoni i Maryt (një engjëll që materializohet me kalimin e kohës); ai qëndron pranë saj, e mbron atë, e do atë në mënyrë të dëshpëruar. Si ai ashtu edhe ‘Engjëlli i Bardhë’ i kanë sugjeruar Maryt të shkruajë romanin, i pari i një trilogjie të suksesshme dhe tashmë të famshme. S.A.I.R. është titulli fisnik i një Princi që korrespondon me LARTËSINË E TIJ PERANDORALE MBRETËRORE. Edhe ai është një personazh që ka ekzistuar me të vërtetë dhe është rimishëruar. Që në fëmijëri ka qenë gjithmonë pranë Maryt, i matur dhe i përkushtuar. Pastaj erdhi lufta, dhe asnjëri prej tyre nuk kishte lajme për tjetrin. Princi u strehua në Zvicër për rreth një vit, në rezidencën e gjyshit të tij nga nëna. Ata u takuan (rastësisht) një mbrëmje në teatër. Në përqafimin e gjatë dhe emocional ata kuptuan se nuk e kishin humbur kurrë njëri-tjetrin.

Patrick Sammut: Raf dhe Princi që jeton në Zvicër: çfarë lidhje kanë ata me të dhe si lidhen? A janë botët paralele apo koncepti i rimishërimit?

Maria Teresa Liuzzo: Raf jetoi gjashtë jetë në botën paralele me Maryn, dhe një në Tokë (rimishërimi). Princi jetonte gjithmonë në vetmi dhe nuk mund ta harronte kurrë Maryn.

Patrick Sammut: Dashuria dhe vdekja janë gjithashtu të lidhura fort në këtë roman, i cili kujton jetën e disa shenjtorëve. Çfarë mendoni ju vetë?

Maria Teresa Liuzzo: Jam plotësisht dakord. E gjithë trilogjia është një përzierje mishi dhe gjaku. Përndryshe është e pashpjegueshme se si një trup njerëzor (i hollë, i kequshqyer dhe i keqtrajtuar e një fëmije të padëshiruar) mund të jetonte ose, më mirë akoma, të mbijetonte e varrosur e gjallë, e djegur nga çdo e keqe dhe e nënshtruar ndaj dhunës së verbër e kriminale. Megjithatë, Mary i romanit ka gjetur në errësirën më të thellë, Dritën që e verbon, atë të Pafundësisë, po atë Dritë që vjen nga forca e Besimit. E njëjta gjë që e lejoi atë të shihte ‘gjëra’ që nuk i përkasin kësaj bote. Analiza interpretuese e tekstit është e shkëlqyer si nga pikëpamja njerëzore dhe kulturore, ashtu edhe nga pikëpamja psikologjike. Mary e dinte qysh atëherë se shtrati më i sigurt dhe më mikpritës ishtë plagosja. “E huaj nga çdo ndarje/integron materien dhe jo profane/në jetën e saj në thelb të shenjtë”. (Vargje që mbyllin trilogjinë e romanit ‘Hija e uritur e nënës’ – në emër të së vërtetës).

Patrick Sammut: Në kapitullin 7, kur lexojmë për Priscillën, vihen re edhe elemente sociale: prostitucioni, trafikimi I organeve dhe të ngjashme të tjera problematike). Por lexojmë shumë edhe për abuzimin në familje. A është atëherë ky edhe një roman denoncimi?

Maria Teresa Liuzzo: Po, është mbi të gjitha një roman denoncues, si shumë nga shkrimet e mia. Një klithmë e dëshpëruar që mund të trondisë ndërgjegjen e një bote të përgjakshme, surreale, çnjerëzore, cinike, ku fëmijët janë martirët e rinj.

Patrick Sammut: Ka momente në të cilat njeriu ka ndjenjën se Mary po e shikon veten nga një dimension tjetër ose një univers paralel. A mund të ngatërrojë lexuesin e gjithë kjo në disa vende?

Maria Teresa Liuzzo: I hutuar kuptohet si ‘i ndaluar’, i pafuqishëm për grushtet në stomak, dora – dorës që proçedojmë në lexim do të thosha ‘po’ (tmerri përshkon faqet e këtij libri, por e sigurt që ka prekur zemrën e lexuesit në një mënyrë sublime). Dikush do të duhej të ishte i vdekur për të mos reaguar ndaj përshkrimit të ‘një vajze të vetvetes’, të rilindur nga rrënojat e metastazave të saj hibride. Përkundrazi, mund të jetë ngushëlluese pasi bota ku të jetojmë, përbëhet ekskluzivisht nga dashuria, ku njeriu nuk detyrohet të bashkëjetojë me ata që nuk janë të dëshiruar, një univers ku bukuria nuk ka kufij dhe mendja njerëzore nuk është në gjendje ta përshkruajë. Por është një lumturi e vështirë për t’u arritur. E mundur, vetëm për ata që kanë pësuar lloj-lloj padrejtësish, kanë njohur ferrin e dhimbjes dhe kolapsin degjenerues të një ekzistence të tërë.

Patrick Sammut: Zëri tregues dhe Mary janë entitete të ndryshme apo të njëjta? Dhe a është Raf ai që i bashkon?

Maria Teresa Liuzzo: Janë entitete që mbivendosen në hapa të ndryshëm, por çështja është e njëjtë. Në këtë roman Rafi është një engjëll por edhe një njeri prej mishi e gjaku.

Patrick Sammut: Mary shihet si një version femëror i Krishtit të kryqëzuar ose një Hirushe pa një fund të lumtur. Shkrimi, i vetmi shpëtim kundër gjithë poshtërimit dhe vuajtjes së duruar. Megjithatë, në fund të fundit, duket sikur kjo histori personale e Maryt bëhet një fitore përmes Rafit, besimit dhe faljes. Sa mund të jetë me interes për lexuesin bashkëkohor një roman si ky?

Maria Teresa Liuzzo: Shumë. Janë romane formacionesh që nxjerrin në pah vizionin origjinal të jetës me kthjelltësi dhe përvojë dhe nxjerrin në pah vizionin e realitetit. Mary ështe Krishti i kryqëzuar (të mos harrojmë se mendja hyjnore është ajo e një gruaje). Raf jetoi shtatë jetë me Maryn: ajo shkruante, ai pikturonte. Mary nuk njeh urrejtje apo hakmarrje. Goja e saj e ka përtypur vrerin në mjaltë. Ajo donte shumë dhe falte gjithmonë, për t’i dhënë paqe zemrës së saj. Romani ka tërhequr shumë interes nga lexuesit në mbarë botën. Është përkthyer në spanjisht nga Gabriel Silva, (Ekuador), në anglisht nga Sara Russell, arabisht nga Eman Ahmed Sayed Ibrahim, në shqip nga Angela Kosta, në rusisht nga Olga Ravchenko dhe Emma Pribylskaja. Një regjisor po e përkthen në anglisht bashkë me librin e dytë “Mos më thuaj se doja erën”. Në projekte ka një film mbi realizmin e ri. Regjisorët, por edhe lexuesit, më kanë kërkuar të shkruaj vazhdimin e Sagës së Maryt. Ata do të gjejnë “një botë mjaft të larmishme. Rekomandohet ta lexoni duke pasur parasysh avantazhet kulturore dhe .shpirtërore që rrjedhin prej tij, për të vlerësuar elementët përbërës dhe teknikën e përdorur në tekst” (Prof. Carmelo Ciccia). Pas trilogjisë, një roman i katërt ka parë dritën që është vazhdimi i “Saga e Maryt” me titull “Drita e kthimit – pas zjarrit kaq të errët një agim i hënës”, i cili ka hasur në një sukses të madh nga kritikë italianë të specializuar dhe të huaj.

Patrick Sammut: Në një moment përmenden Buda, Siddhartha dhe Jezusi dhe koncepti i fjalës si gjaku i jetës. Si lidhet e gjithë kjo dhe sa e rëndësishme dhe e fortë është FJALA për Maryn, por edhe në romanin aktual?

Maria Teresa Liuzzo: Fjala është gjaku, si një shpirt i zhveshur në pasqyrë dhe është më e shpejtë se një armë apo drita. Fjala e së vërtetës dhe e respektit. Si prania e munguar e një Njerëzimi të korruptuar, cinik, çnjerëzor, të shurdhër, të neveritshëm, të pabesë.

Patrick Sammut: Dashuria midis Maryt dhe Rafit ka diçka sensuale por edhe ekstazë platonike dhe shpirtërore. A jeni dakord?

Maria Teresa Liuzzo: Raf dhe Mary janë të lidhur nga fati. Edhe emrat e tyre janë biblikë dhe kanë njohur ekstazën shpirtërore dhe tokësore.

Patrick Sammut: Kemi lexuar shumë për Maryn si një shkrimtare e suksesshme dhe e ndjekur nga një audiencë e madhe. E megjithatë, ne nuk dimë pothuajse asgjë për atë që ajo shkruan. Sa e vërtetë është kjo?

Maria Teresa Liuzzo: Mary, gruaja legjendare që është në histori, (Giovanna Scarsi – kritike eksperte e ekipit Treccani), është një grua shumë e rezervuar, tradicionale, e lidhur me rolin e gruas dhe nënës edhe para se të ishte shkrimtare, bijë dhe nënë dhe vajza e vetvetes. Shkrimi luajti një rol të rëndësishëm në jetën e saj: ishte një domosdoshmëri organike. Gjatë një interviste ajo u përgjigj: “Unë shkruaj që të mos vdes”. Jetoi shumë vite e izoluar, pa u ankuar asnjëherë. Gjithnjë “alergjike” ndaj salloneve letrare. Daljet e saj në publik ose në teatër ishin të rralla, përveç rasteve të veçanta që i përkisnin prezantimit të librave të saj dhe gjatë “Stinëve Lirike” të krijuara nga bashkëshorti i saj regjisor. Ajo e do jetën e qetë të qytetit të saj, e cila ndodhet midis maleve dhe detit. Ajo nuk tërhoqi as çmimet e para me vleftë leku (edhe pse nuk mori pjesë), duke e ndarë shumën për bamirësi. E njëjta gjë për “Çmimin e arritjeve të jetës së Peter Russell”. Maryt nuk i pëlqejnë “sfilatat” dhe nuk merr pjesë në gara që shumohen në mënyrë të sëmurë, për mendimin e saj, të dëmshme, qesharake, të padobishme, shpesh të shndërruara në kthina të gjalla dhe me gaz. Të shkruarit nuk është një brikolazh, një bëjeni vetë. Poezia është ai ‘mister’ që shkon përtej substancës, ku fryma dhe fuqia e fjalës kanë shumë rëndësi. Kritiku letrar e ka për detyrë të informohet, duke mos u shtirur si dritëshkurtër, madje as i verbër, duke pritur ‘dhelprën kumbarë’. Sot është në modë të lavdërosh veten, të shkruash vetëm për miqtë e shtëpisë, të cilët, nga ana e tyre, ia kthejnë favorin, duke u bërë kështu paterica e ndihmës reciproke. Por indiferenca e kthjellët shkon në ferr, tek tingëllimi aromatik i argjentit. Situata përmbyset në një çast, kritikët bëhen ‘Mbretërit e vetmuar’, politikanë ekspertë në arte: e stërvitur është ushtria e vogël e xhuxhëve që na kujton kaq shumë thjeshtësinë dhe dinakërinë e Komanduesit, në përkulje, në rastin tonë, ndaj ‘Zotit të madh’, ekspert i piroteknikës. Nëse shkrimi është pastërti dhe e vërteta, gjak dhe dhimbje, njohuri dhe ndërgjegje, ai nuk duhet të kontaminohet, por, si një shigjetë, të kalojë në zemrën e lexuesit. Heshtja ka bërë që shumë buratinë, të dridhen dhe të vazhdojnë të bëjnë kaq shumë zhurmë. Unë nuk rrezikoj të bllokohem dhe të vazhdoj përpara. Nuk kam patologë si: zilia, mosmirënjohja, keqdashja dhe urrejtja. Që fëmijë, në vitet ‘70, mësuesit filluan t’i botonin poezitë e mia në ‘Letërsinë e Kozencës’ në qarkullim kombëtar; prandaj kam mbi gjysmë shekulli që punoj në fushën e kulturës dhe artit. Rreth 800 recensione janë botuar në gazeta të huaja dhe italiane. Kam botuar dymbëdhjetë libra me poezi dhe katër novela dhe gjatë këtij viti do të botohen tre libra me poezi dhe një roman i pestë. Me poezinë time janë marrë kritikë të mëdhenj, duke përfshirë irlandezin Peter Russell, Thomas Fleming (Botues i Çikagos), i cili më tha: “Po të lë pishtarin e Magna Grecia), Athanase Vnthev De Thracy (kandidat për Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 2019), Anatoli Kudryavitsky (Revista Sur Vision 2020), Wafaa El Beih (Pedagoge e Letërsisë Moderne dhe Bashkëkohore Italiane, Drejtoreshë e Departamentit të Studimeve Italiane në Fakultetin e Letërsisë, Universiteti Helwan në Kajro; Pedagoge e Letërsisë Krahasuese në Universitetin ‘La Sapienza’ në Romë). Eugen Evu dhe Jon Urda (Rumani), Orazio Tanelli (Nju Jork, SHBA), Lyssette Alvarado (Meksikë), Gabriel Silva (Ekuador), Giovanna Livolti (Australi), Svilen Angelov (Bullgari), Anabela Ferreira (Portugali), Paul Courgé (Francë), Mohammed Akalaiy (Kairo), Hassan Ezzat (Egjipt), Med Nadir Sebaa (Algjeri), Ion Popescu e Romeo Magarescu (Rumani), Najada Jifu Baolhoul (Siri), Ismail Iljasi (Maqedoni), Hamad Rami Mahmoudi (Arabi), Wilhelm von Hohenzollern (Prusi), Vickor Permiakov (Rusi), Julio Beprè (Argjentinë), Olga Ravchenko dhe Emma Pribylskaja (Bjellorusi), Adriana Doris (Hollandë), Krishna Srnivas Ram (Indi), Artur Silvestri (Bruksel), Cynthia L. White (Karolina e Veriut – SHBA), J.M. Evans (SHBA), Syed Ameeruddin (Indi), Folco Quilici, Antonio Piromalli, Giorgio Barberi Squarotti, Piero Bigongiari, Maria L. Spaziani, Guido Zavanone, Lucio Zaniboni, Carmelo Aliberti, Vittorio Vettori, Ferruccio Ulivi, Antonio A. Vincenzo Guarracino, Michele Coco, Giuseppe Bonaviri, Alberto Cappi, Sebastiano Saglimbeni, Ivo Lovetti, Marco Forti, Vittoriano Esposito, Frank Corsaro (gazetar i gazettes amerikane ‘AMERICA OGGI’, Vincenzo Rossi, Lionello Sozinnaccso, Lucenio Nazario Pardini, Giuseppe Cossiga, Giulio Andreotti, Franco Piccinelli (RAI – RADIO TELEVIZIONE ITALIANA), Ivon Popescu, Giorgio Poli, Nicolae Diaconu, Mario Sansone, Gordiano Lupi, Ninnj Di Stefano, Mario Fresa, Mauro Mario Fratti (shkrimtar, regjisor, dramaturg, skenarist, kritik letrar dhe filmi, Nju Jork – SHBA), Gautam Talukdar (Bangladesh), Hong Dou Fan (Kinë), Gjergj Kola (Shqipëri), Oliver Friggeri (Maltë), Antonio Cruz (Santiago), Carlos Vitale (Spanjë), Hakob Simonyan (Armeni), Tony Kitt (Irlandë), Nor Eddine Mansouri (Marocco), Yuriko Senda (Giappone), Zhang Yanyan (Cina), Eldar Akhadov (Siberia), etj.

Artikuj, ese dhe recensione janë botuar në gazeta italiane dhe të huaja. Përmendim disa prej tyre: ‘America Oggi’, ‘Il Ponte Italo – Americano’, ‘Brancusi’, ‘Provincia Nuova Corvina’, ‘Gate.Ashram.org’, etj. (Intervista e transmetuar në buletinin e Lindjes së Mesme), ‘Sole 24’,  ‘Le Muse’, ‘Mantova Colta’, ‘Gazzetta del Sud’, ‘Agenzia Ages’, ‘Corriere di Roma’, ‘Alle Fonti dell’Elicona’, ‘Cristallo’, ‘Vernice’, ‘Latmag’, ‘Nuova Tribuna Literaria’, etj. Letërsia ime përfshihet në tre kryesoret “Historia e letërsisë kalabreze” të redaktuar nga Antonio Piromalli, Pasquino Crupi dhe Paolo Borruto. Gjithashtu “Tregime të letërsisë italiane” të redaktuar nga Guido Miano, Rino Cerminara, Mario Basile, Vittoriano Esposito, Vincenzo Rossi, Antonio Coppola etj. duke i përfshirë në Antologjitë Letrare të redaktuar nga Ivan Pozzoni, Lucio Zaniboni dhe Vincenzo Guarracino, Gezim Llojdia në Gazeta Destinacioni dhe Mesdheu: Revista Letrare, Çerçiz Loloçi, portali ‘Alb – Spirit’.

Shkruaj vargje Haiku dhe fabula të botuara në revistën ‘Le Muse’. Po përgatitet vëllimi i pestë i “Historisë së Letërsisë Botërore” dhe një vëllim që mbledh intervista dhe dëshmi të njerëzve të njohur. Jam dakord me profesor Antonio Catalfamo kur shkruan se Liuzzo është ‘qengji flijues’ i masakrës. Por nuk ka dyshim se Liuzzo nuk gjunjëzohet para ‘fuqive të dyshimta’. Dinjiteti nuk duhet të ngatërrohet me krenarinë, as përulësia me poshtërimin. Por, po aq sa ngjall zili dhe zemërim sepse, duke qenë ‘e lirë’, prodhon vetë, duke i shpëtuar kështu ndotjes së atyre Shtëpive Botuese që anullojnë personalitetin e autorit për të prodhuar mallra në seri. Mary nuk është aspak subjekt i sferës private, pasi dashuria nuk ka shërbëtorë apo zotër, aty ku dashuria kërkon dhe nuk pretendon. Ajo nuk është e gatshme të anullojë testamentin e saj duke marrë pjesë në “lojrat prestigjoze të duarve” të organizuar nga satirikët dhe akrobatët. Mary është një grua e lirë që e njeh mirë atë fije të hollë midis lirisë dhe pavarësisë; (ajo e di se bukuria fizike është vetëm kalimtare dhe ‘truri’ është ai që mbetet).

Dikush me shaka më ka cilësuar si ‘myslimane’ për shkak të rezervimit tim të keqkuptuar në ngurtësi. Veçse në rastin tim, këtë nuk ma imponon njeri. Për mua mbetet vetëm respekti për veten, familjen time, shoqërinë ku unë bëj pjesë. Mendoj se edhe trupi edhe mendja janë një tempull i shenjtë. Dhe, nëse është e nevojshme, ua tregoj bisturinë satirëve të vjetër që paraqiten me ‘vështrimin e pafajshëm të demonëve’. Shkrimi është lutje, kujtim, ekstazë. Dikush tjetër më ka shkruar se jam një prani e bukur, por e egër, e vështirë dhe e pamundur për t’u zbutur. I thashë që të vazhdojë t’i thyejë patkojtë dhe të ketë kujdes që të mos bjerë nga kali. Nëse jam sot këtu, për të dhënë këtë intervistë të veçantë, është sepse i mbijetova kampeve të përqëndrimit, gropave, nëpërmjet dhimbjes takova viktimat dhe At M. KOLBE dhe nuk e di si arrita të zbut ‘luanët’.

SHKRIMI është në ndotje e sipër, trupi i Shenjtë, mendja Hyjnore. Nuk është Showgirl. E pra… edhe unë mund të jem “myslimane”. Unë i dua fëmijët e botës, të tokës, pa përjashtim, madje edhe armiqtë dhe veçanërisht profesoreshën Wafaa El Beih, motër shkrimtare, serioze, e kulturuar, e bukur dhe bujare. E pajisur me ndjeshmëri dhe saktësi të jashtëzakonshme. Cilësi që i përkasin vetëm asaj. Disa kritikëve dhe (Kritikëve të Pandershëm) u kërkoj të shikojnë thellë në zemrat e tyre, duke konstatuar ndërgjegjen e tyre. Mary nuk është një objekt konsumi, as mall dhe nuk do të bëjë kurrë kompromis me ndërgjegjen e saj. Pa marrë parasysh se sa i gjatë dhe i pakëndshëm mund të jetë ‘dimri’, fara e hedhur mes gurëve, të cilëve u keni dhënë disa herë vdekjen e sigurt, do të lulëzojë. Atyre që e gjejnë veten në fjalët e mia (asnjë sekret nuk është i sigurt dhe gjithmonë rrezikon të zbulohet), dijeni se Mary nuk do të jetë kurrë një nga konkubinat e atyre që kanë ngrohur dhe vazhdojnë të ngrohin stallën e tyre të derrave. Jemi në periudhën e karnavaleve dhe maska ​​e Pulçinellës është shumë e përshtatshme. Motoja ime ka qenë gjithmonë: “Sa më shumë krisje të më shkaktosh, aq më shumë dritë hyn në mua”. Unë jam e dashuruar me SHKRIMIN dhe FJALËN BESNIKE… jam një femër e një kohe tjetër? Jam krenare për këtë. Unë jam vetvetja: Maria – Mary – E IMJA.

Ndër çmimet më të rëndësishme, janë tre ÇMIME PËR KULTURËN nga KRYESIA E KËSHILLIT TË MINISTRAVE – Departamenti i Informacionit dhe Botimeve.

-Më 14.12.1994 Departamenti i Argëtimit, nëpërmjet CTS L. Calogero të Reggio Calabria, më dha Çmimin e Kulturës. Në vitin 1996 dhe 2007 (Ministria, 27.01.2003 e 15 dl/1210/PG).

-3 shtator – Çmimi Botëror i Poezisë Excellence (Indi – prof. Syed Ameeruddin.

– 24 nëntor 2004 – Bordi Këshillimor i Grave Profesionale, i dhënë nga Cynthia L. White, (redaktore e Menaxhere e Institutit Amerikan Biografik (SHBA), Instituti Universitar i Arteve dhe Shkencës në Santa Fe (New Mexico, USA).

– Diplomë Honoris Causa në Psikologji (30.09.2006). I njëjti Universitet, më 3 shtator 2007, dha një H.C të dytë në Letërsinë Moderne dhe Filozofi për aftësinë e Poetes Italiane për të dhënë mësim po në atë universitet: “Për përkushtimin e saj ndaj Artit të Poezisë, ndaj Kulturës dhe edukimit të vendit të saj”

– Shoqata Kulturore – HUMANITARE – SHKENCORE ‘Corvina Province’; – Hunedoara – Dr. Honoris çështja promovuese kulturore (15.01.2009), dr. Maria Teresa Liuzzo Diplomë H.C në Letërsinë Italiane, për veprimtarinë letrare të zhvilluar në bashkëpunim me revistën letrare dhe shkencore ‘SI NOVA PROVINCIA CORVINA’, e cila shtypet dhe shpërndahet në Rumani dhe në pjesën tjetër të botës, duke ndërthurur arsyet që frymëzojnë shtypjen dhe përhapjen e revistës sonë letrare “LE MUSE”, e njohur dhe e përhapur edhe në atë shtet (Profesor Eugen EVU dhe Jon URDA). Për mua kanë udhëtuar librat e mi: kanë qenë sytë, goja, këmbët, ndërgjegjja ime. Shkrimi është zemra e botës. Juve, vizioni i vërtetë i fakteve ‘Pasardhësit do të gjykojnë’. Dhurata më e bukur që mund t’i bëhet një gruaje kushton më pak se një lule e egër. Quhet: RESPEKT.

Patrick Sammut. Redaktor i revistës: IL – PONT, (Malta) themeluar në vitin 2012.