Dafiola Nepravishta: Fitimtar ishte loti

Ajo qëndronte gjithmonë atje, në këndin e saj të preferuar, në të vetmen dritare që shikonte nga rruga. Ishte me fat që kishte një të tillë. Të paktën nuk humbiste të vetmen lidhje që kishte me botën jashtë. Ishte një plakë shumë e thyer në moshë, sa nuk e mbante mend se sa vjeç ishte në të vërtetë. Kishte një fytyrë të rrumbullaktë, sy të vegjël e të hirtë. Në të vërtetë dikur shkëlqenin në të kaltër, por koha kishte bërë të vetën. E çuditshme sesi mundi t’i nënshtrohej natyrës ajo grua e fortë.

Binte shi i butë, por i ftohtë. Pikat ishin të dendura dhe lagnin xhamin e dritares. Aty formoheshin mjegullnaja të vogla që shfaqeshin dhe zhdukeshin nga frymëmarrja e saj e ngadaltë,njësoj si hijet që i kalonin syve nga mosha e mezi i shquante gjërat. Një stërmundim ky që zgjaste disa minuta. Nuk shquante shumë gjëra, por nuk ngatërronte kursesi vendin e fotografive të fëmijëve, nipërve, mbesave, stërmbesave të varura në mur, qënduar mbi etazher, në kolonën e vetme të shtëpisë. Ajo galeri e tërë fotosh, shkrepur në kohë të ndryshme, i jepte forcë. Kishte harruar veten, por jo ata.

Rrinte me orë të tëra duke pritur diçka ndryshe. Përtej xhamit, të vetmet që i bënin qejfin ishin karafilat e kuqe, të cilët çelnin stinë e pa stinë sikur të donin t’i tregonin se do të ishin gjithmonë aty e nuk do ta braktisnin asnjëherë. Ky fakt habiste dhe kalimtarët e paktë të asaj province. Në shprehjet e fytyres së tyre lexohej qartazi, por asnjëri nuk ia thoshte. Ata e njhnin pak sepse ishin shumë breza mbrapa. Bashkëmoshataret e saj ishin larguar nga kjo botë. Ajo i kishte përcjellë të gjithë.

Pas dy vitesh pandemie, vendosa të shkoja ta takoja. Nuk mendoja se do ta gjeja të ndryshuar. U nisa me imazhin e fundit që kisha për të. Tamam si një foto e stampuar prej kohësh. Në siluetën e xhamit dallova flokët e bardhë, me një ndriçim mermeri. Një e bardhë ndryshe nga e zakonshmja. E rrallë për moshën e saj. Në fytyrën e mbushur ravijëzoheshin rrudhat e shumta e të prera thellë që dukeshin si rrugët e jetës ku ajo kishte shkelur. Sytë e vegjël, pa ndonjë shprehje të veçante, rrinin fiksuar akoma pas xhamit. Sy pa dritë. Diçka prisnin. Çfarë mund të prisnin në këtë kohë të çuditshme. Ata nuk kishin të drejtë të prisnin diçka apo dikë. Jeta ia kishte hequr këtë privilegj për vite me radhë. Askush nuk kishte hyrë në atë derë prej vitesh.

Jetonte vetë i dytë. Ajo dhe hija e saj, e cila e ndiqte kudo nëpër shtëpi. Hije që zmadhohej si shpresa e kësaj të diele dhe tërhollej kur largohej. Edhe pse lutej pafundësisht, thellë në veten e saj e dinte se asgjë nuk do të ndodhte. Edhe kjo ditë do të tërhiqej zvarrë si të tjerat. Asgjë nuk do ta prishte qetësinë e padëshiruar të kësaj të diele.

Vazhdonte të rrinte aty. Kraharori i ngrihej mundimshëm duke e mbushur xhamin e ftohtë me bulëza të vogla lodrimtare. Ato rrëshqisnin mundimshëm në xham, herë të vogla, njëra pas tjetrës sikur donin të fitonin ndonjë garë.

Unë e prisha qetësinë e asaj të diele. I dhurova kënaqësinë e një trokitje të ëmbël në derë. U avit rëndueshëm. Iu deshën minuta të më shquante. Më dalloi nga buzëkuqi që kisha vënë. Ishte e vetmja gjë që më identifikonte.

Më përqafoi me mall. Mbase kështu mu duk mua. Në faqen e rrudhur rrëshkiti një pikë loti, pothuajse sa ato bulat në xham. Një lot i vogël me dhimbje të madhe.

Më tregoi se fituesi i asaj gare ishte ai. Po, po për këtë të diele fitimtar ishte loti.