ROMANI I MARIA TERESA LIUZZOS, NË SHQIP NGA ASTRIT LULUSHI

Vitet kaluan… Prishilla ishte tani 18 vjeç dhe filloi të sillej si rebele. Ajo filloi të përfaqësonte një problem edhe kur duhej të ndihmonte nënën e saj. Ajo ishte egoiste dhe e llastuar, në një kohë të shkurtër tregoi qartë personalitetin e saj. Ajo ishte e ngjashme me babain e saj në përdorimin e disa sjelljeve, shpesh të dhunshme dhe të paturpshme përpara familjes dhe veçanërisht Marisë. Ajo nuk e kuptoi se Maria kishte bërë sakrifica gjatë pjesës më të madhe të jetës së saj të varfër vetëm për të garantuar një të ardhme të mirë. Prishila kishte marrë falsitetin dhe mizorinë e gjyshes së saj dhe, për këtë arsye, në një kohë të shkurtër u shfaq e pafytyrë dhe e ashpër. Ajo ra në dashuri me një djalë të keq dhe, për shkak të familjes së tij, filloi të përdorte sjellje negative. Ajo ishte intolerante ndaj rregullave dhe edukatës duke shfaqur disa probleme në sjelljen me njerëzit e tjerë. Ajo dukej sikur në të jetonin dy personalitete të ndryshme; u zbuluan çudira dhe gënjeshtra të ndryshme. Pati heshtje pa asnjë justifikim. U vodhën disa para… më vonë u zbulua se ajo kishte urdhëruar të dashurin e saj dhunues të frikësonte vëllain e saj. Kjo ndodhi kur vëllai i vogël shkonte në shkollë ose kthehej në shtëpi. Ai kishte frikë nga babai i tij, kështu që edhe sikur të frikësohej dhe t’i rrëmbenin disa para, ai heshti. Ishte një traumë për të, sepse ai e donte motrën e tij dhe nuk mund të besonte në sjelljen e saj të re negative.

Prishilla vazhdoi të ishte e pazakontë dhe e heshtur. Prindërit e saj zbuluan se ajo ishte në telefon gjatë gjithë netëve dhe ata u tronditën kur morën faturën për të paguar. Kishte një listë me numra telefoni të cilëve Prishilla i kishte telefonuar. Prindërit nuk i dinin. Prishilla nuk ishte në gjendje të bënte dallimin midis lirisë dhe sjelljes së shthurur. Ajo fliste me një gjuhë të pistë dhe donte t’i impononte familjes praninë e të dashurit të saj, i cili nuk donte të punonte, ishte i dhunshëm dhe i paprekshëm. Prishilla këmbënguli që familja e saj duhej ta pranonte këtë situatë dhe, pak nga pak, ata duhej të bëheshin ashtu siç donin. Maria e goditi Prishillën kur kjo e fundit u përpoq ta godiste. Maria nuk kishte frikë sepse ishte detyruar të përballej me armiqtë dhe vdekjen. Kështu ajo i tha Prishillës se askush nuk mund ta ndryshonte mendjen e saj dhe prishi qetësinë e familjes. Ajo tha se do të informonte policinë për të gjitha kërcënimet nëse Prishilla vendos të vazhdonte me ta. Sigurisht që Prishilla i raportoi gjithçka të dashurit të saj. Djali i ri i propozoi Prishilës të telefononte nënën e saj dhe të deklaronte se nëse nuk e pranonin të dashurin si anëtar të familjes Prishilla nuk do të kthehej më në shtëpi. Kështu u bë.

Maria ishte e lodhur duke vuajtur nga zhvatjet dhe nuk ishte e gatshme të pranonte kompromise. Ajo nuk donte të kishte marrëdhënie me njerëz kaq të këqij, të pamundur për t’u përcaktuar. Ajo vendosi të thërrasë forcën ligjore. Oficerët e policisë i kërkuan vajzës të kthehej në shtëpi. Ajo ishte e rritur. Kështu që e kishin të pamundur ta detyronin. Ata ishin vërtet të zhgënjyer dhe të neveritur për sjelljen e saj. Maria pati një kolaps fizik dhe psikologjik. Kjo situatë ka shkaktuar dëmtime serioze dhe të përhershme në shëndetin e saj.

Falë kërkimeve të vëmendshme të hetuesve privatë, u zbulua se xhigoloja, me të cilën Prishilla ishte dashuruar, e kishte goditur atë. Ai e shfrytëzoi Prishillën duke e dërguar në punë. Sigurisht që paratë i mbante vetëm për vete. Ai e kishte detyruar atë të firmoste shumë fatura premtimesh të cilat, më vonë, ishin paguar nga familja e Prishilës edhe pse ajo kishte gënjyer.

Maria kishte një fletore që përmbante disa haiku. Ajo nuk kishte arritur ta gjente më. Ndërsa rregullonte dhomën e Prishillës, Maria hapi fletoren dhe zbuloi se ishte shkruar plotësisht. Nën dyshek kishte disa të tjera. Duke lexuar disa faqe ajo ndjeu gjakun e saj të ngrirë në venat e saj. Së bashku me të dashurin e saj kriminel, Prishilla kishte planifikuar vdekjen e nënës, babait dhe vëllait të saj. “Ata do të vdesin si mish derri, të ndarë dhe të varur. vetëm në këtë mënyrë do të jemi të lirë të bëjmë atë që duam”. Maria nuk u çmend falë mbrojtjes së Zotit. Ajo ishte e detyruar t’i tregonte të shoqit për gjithçka për të shmangur realizimin e planit. Ajo ishte tradhtuar edhe si vajzë edhe si nënë. Sa më shumë që lexonte, aq më shumë zbulonte lajme tronditëse.

Familja e dhunuesit u ndihmua edhe nga disa oficerë policie. Ata mbronin interesat kriminale. Për shkak se ai nuk kishte ndonjë përgjigje të qartë, drejtori i shkroi një letër publike zyrës së avokatit zyrtar. Afera u shënua nga një jehonë e madhe mediatike e cila solli në jetë dënime dhe transferime. Ato ishin përgjigje të vështira për familjen e Prishilës, të ndjekura nga urdhra për të afërmit e dhunuesit.

Gjyqtarët dhe avokatët nuk mund ta përkthenin dorëshkrimin e fletores. Ata menduan se ishte një gjuhë e huaj, ndoshta greqisht. Një natë ndërsa Maria po qante dhe po shikonte dritaren e dhomës së Prishilës (ajo shpresonte që Prishilla të kthehej) ajo pa një pëllumb në ballkon. Zogu po e shikonte dhe nuk donte të fluturonte. Maria mendoi se ishte ogurë dhe, e dekurajuar, shkoi në shtrat. Ajo kishte marrë një qetësues për t’u çlodhur dhe ndërsa ishte në gjysmë gjumë pa Padre Pio-n. Shume shpesh njerëzit flisnin për të, por Maria nuk e kishte takuar kurrë, as si burrë e as si shenjtor. Frati u shfaq me stigmata dhe me gjysmë doreza. Ai mori një shami nga dyshemeja dhe thau lotët e saj. Ndërkohë Maria ndjeu një parfum intensiv jasemini dhe një limfë e re filloi t’i rrjedhë në venat e saj. Maria u ngrit, hyri në studio dhe hapi ditarët… Ajo nuk mund të shpjegonte se si, mbase ishte një mrekulli frati, ajo ishte në gjendje ta dekodonte atë gjuhë. Ishte një lloj etrusk. Kështu që Maria mund të përkthente. Magjistrati e takoi atë në të njëjtën ditë në fshehtësi. Bashkëpunimi i tyre ishte i rëndësishëm dhe ata mundën të shpëtonin shumë vajza nga gjendja e skllavërisë: tregtia e grave të bardha, heqja e organeve, prostitucioni, droga. Shënimet kishin të bënin me dënimet, mjerimin dhe të ardhurat nga krimi.

Maria u bë një bijë shpirtërore e Padre Pios dhe, pas vitesh të mbushura me mundime dhe telashe, edhe pse të dobëta, ajo arriti të rikuperonte Prishillën që u kthye në shtëpi. Vajza mori shumë vëmendje. Nëna e saj vërtet e donte dhe e falte. Kjo i dha Prishillës mundësinë për t’iu rikthyer studimeve në universitet dhe mori diplomën me notat më të mira. Edhe djali i Marisë, i cili kurrë nuk i shkaktoi dhimbje familjes, ishte shumë i zgjuar në shkollë dhe në jetë. Ai sillej me seriozitet dhe moral, dije dhe integritet. Por ai ishte mbi të gjitha modest. Ai vazhdoi studimet edhe në momentet e vështira që jetonte familja dhe mori diplomën dhe postdiplomat e ndryshme. Ai përfaqësonte krenarinë e jetës së Marisë. Nëna e tij mund të mbështetej gjithmonë tek ai.

Të gjitha dukej se ishin kthyer në normalitet. Thjesht dukej… Pas rreth një viti Prishilla u kthye për të takuar miqtë e saj të vjetër dhe disa të tjerë të rinj. Ata i kalonin netët jashtë, shkonin në disko dhe udhëtonin… një shqetësim dhe pakënaqësi e re u përhap në familjen që kishte punuar shumë për ta shpëtuar! Duke parë disa foto, Maria vëren djemtë e këqij, policia e dinte që ishin të rrezikshëm. Kështu ajo thirri organet e drejtësisë. Filloi përsëri një lloj sprove, plot netë pa gjumë dhe ankth që prisnin kthimin e Prishillës në shtëpi. Ajo u shfaq në agim dhe jeta e Marisë ishte gjithmonë e lidhur me këtë!

Ndërkohë nëna e Marisë, e cila kishte pasur kancer, i dërgoi një mjek vajzës së saj sepse donte ta shihte para se të vdiste… Kishin kaluar rreth 25 vjet që kur ishin takuar për herë të fundit. Vëllezërit dhe motrat e Marisë ishin të gjithë të martuar tani; ata kishin fëmijë që Maria nuk mund t’i njihte rastësisht në takim. Në një libër që Maria kishte lexuar “nëse nuk falni, jeni më keq se armiku juaj.” Kështu, vendosi të shkonte dhe ta falte. Ajo nuk dinte si t’i tregonte burrit të saj. Më në fund ajo gjeti guximin tek vetja dhe shkoi në spital me Prishillën dhe doktorin. Ajo nuk mundi ta takonte nënë e saj sepse e kishin transferuar në një spital tjetër. E vetmja mundësi ishte ta takonte kur të kthehej në shtëpi. Maria ishte e bindur të vizitonte atë vend të vjetër mund të ishte një tronditje për të dhe burri i saj nuk mund ta lejonte. Gjithsesi Maria iu përgjigj ndërgjegjes së saj dhe shkoi atje e maskuar me vajzën e saj. Dukej sikur po takonte një të dashur të fshehtë. Ishte koha e verës dhe ata qëndruan të ndaluar në trafik për orë të tëra. Burri i saj e thirri në telefon shumë e shumë herë, por ata nuk u përgjigjën. Ai nuk e kuptoi pse ishin kaq vonë edhe sepse spitali ishte vetëm pesë minuta larg shtëpisë së tyre. Pas një kohe të gjatë në trafik ata u kthyen në shtëpi pa arritur në destinacionin e tyre. Ata do të ktheheshin ditët në vijim. Kështu ishte. Ishte javën e ardhshme. Kur mbërritën, paniku u ngrit brenda Marisë. Edhe ajo e kishte harruar rrugën. U ndje e humbur për një moment. Aty ishte vendi i torturës së saj dhe nëna e saj nuk arriti ta njihte. E njëjta gjë ishte edhe për babain e saj që kishte nevojë të shihte kartën e identitetit! Ishte një takim i ftohtë dhe i turpshëm. Ata dukeshin të panjohur. Nëna e Marisë nuk ishte aq e sëmurë sa kishin thënë. Operacioni ishte bërë mirë, muaj më parë. Më e keqja kishte kaluar edhe nëse do të ishte e nevojshme të vazhdonim kontrollin. Pas një përshëndetjeje të shpejtë, nëna propozoi kërkesa të reja parash për të shpëtuar biznesin e vëllezërve të Marisë. Ajo donte të shmangte falimentimin e saj dhe të paguante për makineritë e reja. Ajo tha se puna vazhdonte mirë dhe ata mund t’i kthenin paratë brenda një kohe të shkurtër. Maria e shpëtoi përsëri familjen e saj, por u tradhtua dhe u grabit. Veprimi ishte vërtet i keq, e pamundur për t’u falur mbi të gjitha sepse ishte bërë nga vëllezërit e saj. Kur të afërmit morën atë që u duhej, u zhdukën dhe mjeku, i cili nuk ishte i denjë të thirrej në këtë mënyrë, filloi të ndërmjetësonte mes të afërmve të Marisë dhe të ish-bashkëshortit të saj. Ai i shkroi letra anonime Marisë, por më pas zbuloi se kush ishte. Ai filloi të bënte propozime dhe i kërkoi asaj të takoheshin. Ai pohoi se kishte rënë në dashuri me të. Ai u zbuloi të afërmve të saj sëmundjet e Marisë dhe theu çdo privatësi. Policia e arrestoi atë kur ishte jashtë shtëpisë së Marisë dhe u denoncua për ndjekje. (E kemi fjalën për një mjek që do të kujdesej për shëndetin. Një herë, pasi nuk donte të vonohej në darkë, hoqi distinktivin mjekësor nga makina e tij që të mos ndalonte së ndihmuari një burrë në tokë. duke pritur për ambulancën pas një aksidenti të tmerrshëm).

Edhe avokati i Marisë ishte i ngjashëm me doktorin. Fillimisht ai bëri që afati i gjykimit ndaj mjekut të skadonte, më pas nuk i tregoi magjistratit dokumentet e nevojshme për të demonstruar shkeljet ndaj Marisë. Ky problem ekziston edhe sot. Magjistratët janë fajtorë për këtë sepse nuk marrin përgjegjësinë dhe lënë vite e vite të kalojnë pa mbaruar punën e tyre. Fatkeqësisht kjo është drejtësi! Nëse diçka negative do t’i kishte ndodhur familjes së tyre, ata do të kishin gjetur kohën e duhur për ta zgjidhur. Shumë shpesh ata u thonë njerëzve që besojnë në drejtësi: “Të lutem, ankohu!” Drejtësia duhet të jetë edhe humanizëm, përndryshe nuk ka vlerë! Drejtësi, ndjeshmëri humanizmi, mbrojtje qytetare por mbi të gjitha pa pushtet!

Në periudhën në vijim, Maria pati shumë sukses ndërkombëtar për veprat e saj letrare, edhe pse mendja i mbetej larg gëzimit dhe zemra i rridhte gjak. Prishilla ishte shndërruar në një gjemb në këmbë të së ëmës: cinike, ekzibicioniste dhe mizore. Maria nuk mund t’i toleronte sjelljet e saj negative. Prishila i puthte miqtë e saj menjëherë pasi kishte qenë në shtrat me burrat e tyre. Kur Maria u përpoq të fliste me Prishillën, ajo iu përgjigj: “Hesht, ti je një e vdekur! Nuk mund të dashurosh! Ju jeni një person i ngrirë! ju duhet të kujdeseni për veten dhe mbi të gjitha për trurin tuaj! Dukesh si Nënë Tereza nga Kalkuta… mund të jesh vetëm bamirëse. Unë jam ndryshe nga ju. Unë dua të kënaqem, ju mund të vazhdoni të silleni si murgeshë! Ky është roli juaj! Vazhdoni të jetoni në këtë mënyrë dhe, në fund, do të merrni një medalje shenjtërie”!

Jeta e Marisë dhe e familjes së saj u gëzuan nga ardhja e një qeni të vogël. Maria e donte atë si të ishte fëmija i saj. Ajo u kujdes për të dhe ai ia ktheu gjithë dashurinë më shumë sesa vajza Prishilla që nuk do ta bënte kurrë. Dashuria e një qeni është e plotë, e pakushtëzuar. Ajo funksionoi si një antidepresant. Ajo i mbushi ditët e saj të gjata dhe i dha kuptim jetës së saj.

Kaluan disa vite mes momenteve të këqija dhe të mira. Burri i Marisë vdiq për shkak të një aksidenti pasi kaloi katër muaj në spital. asnjë i afërm nuk shkoi për të ndihmuar Marinë për disa netë. Prishilla nuk ndjeu nevojën t’i sillte pothuajse një shishe ujë. Kur burri vdiq dhe ata i thanë familjes për këtë, Priscilla ishte jashtë dhe nuk shkoi në spital. Ajo po bënte karaoke diku. Ajo i kërkoi babait të saj që ta falte para mbylljes së arkivolit, dhe më pas vazhdoi të jetonte si zakonisht.

Jeta e Marisë po bëhej copë-copë… Maria nuk posedonte asnjë jetë, asnjë ditë, orë, stinë… Ajo ishte gjallë por ndjehej e vdekur.

Gjithashtu vajzat e të vdekurit po festonin diku tjetër dhe gjithashtu nuk shkuan në varrim. Maria kishte hapur krahët e saj të zemrës për ta edhe sikur të kishin bërë gjëra të tmerrshme kundër saj.. Të gjitha dukeshin se u qetësuan përsëri dhe jeta dukej se po vazhdonte si zakonisht, por ne nuk e dimë se çfarë fshihet nën hijen e ditës pasuese: një stuhi apo qetësi, dashuri apo urrejtje.

Gjatë funeralit privat, vetëm katër nga vëllezërit e Marisë shkuan vetëm për disa minuta. Ata qëndruan jashtë me Allegrën, djalin e saj, nipin dhe motrën më të vogël Mercedes. Kjo e fundit qëndroi deri në varrimin me Allegran dhe Abelen. Prindërit e Marisë nuk shkuan edhe pse, prej vitesh, kishin pranuar dhurata. Ata as nuk i telefonuan Marisë dhe as nipërve të tyre kur babai ishte në spital. Ata nuk ndjenë asnjë dashuri ndaj vajzës dhe nipërve të tyre.. Ata i dinin të drejtat e tyre, por nuk i dinin detyrat. Dashuria është diçka që del nga zemra, por zemra duhet të jetë e gjallë. E tyrja ishte prej guri! Ata nuk e ndihmuan Marinë në të gjitha çështjet burokratike që ishin të gjata dhe të vështira. Miqtë e ndihmuan, gjithashtu njerëz që ajo nuk i njihte mirë, por që treguan dashuri për të. Ajo mori orkide nga një princ që jetonte larg saj, në Tajlandë. Ajo vendosi lulet në varrin e burrit të saj. Më pas mbërritën shumë letra dhe telefonata. Shumë njerëz e mbështetën Marinë dhe fëmijët e saj me dashurinë dhe vullnetin e tyre.

Dikush i shkroi Prishillës se ajo ishte me të vërtetë e bukur (Ndoshta ai nuk ishte kthyer në kujtesën e tij. Në atë rast do t’i kujtohej edhe engjëlli më i pashëm, që quhej lucifer). Prishilla nuk e konsideronte shtëpinë e saj si një shtëpi të vërtetë. Ajo nuk respektonte afeksionet dhe rregullat ndaj anëtarëve të ndryshëm të familjes së saj, as vlerat themelore si dinjiteti, respekti shoqëror. çdo gjë pritej, një detyrë më shumë. Maria vazhdoi të vuante në heshtje. Ky nuk ishte shpërblimi i duhur që ajo priste nga jeta që i kishte dhënë të gjitha pa kërkuar asgjë në këmbim. Gjatë mbrëmjes, në ballkon, në shoqërinë e qenit të saj të vogël, Maria shikonte qiellin e pamasë. Dukej aq i madh sa dhimbja e saj si nënë dhe si grua. Ajo u përpoq të gjente një copëz të shpirtit të saj midis yjeve që binin, një copëz përjetësie që i jepte ndjesinë se i përkiste dikujt, diçkaje si bija e jetës, jo një pateric vdekjeje.

Maria shpesh pyeste veten: “Çfarë është jeta? Një lloj bukurie elegante që nuk e kam njohur, kurrë nuk e kam jetuar, nuk e kam takuar kurrë. Unë vazhdoj të jetoj këtë duel të pavdekshëm mes jetës dhe vdekjes, Eros-it dhe Thanatos-it”.

Ajo e imagjinonte gjakun e saj duke i rrjedhur si një burim. Bëhej fjalë për atë dashuri që, e vuajtur dhe e sakrifikuar, e mposhti vdekjen, gjithnjë e më shumë, dhe mund të dëbonte e të ishte ironike për të keqen brenda mendimeve dhe zemrës së saj. Ajo bërtiti me zë të lartë: “Kur erdha në botë, ndoshta dikush harroi të më linte të vishja këmishën e lehtë, e cila ka qenë traditë për të gjitha foshnjat prej shekujsh.” Këlyshi ngriti veshët, kafshoi bishtin dhe shikoi Marinë. Pastaj ai lëpiu duart e saj dhe dukej se u përgjigj: “Bau, bau” Qeni, gjithashtu, ishte shpëtuar nga një gomë makine ku pronari e kishte lidhur duke e dënuar kafshën me një vdekje të sigurt.

Tani ata ishin shokë udhëtimi. Ata nuk kishin asnjë dashuri ndaj ndanë miqësi, besnikëri, dashuri të pastër dhe të pakushtëzuar. Ajo lloj dashurie që u përket njerëzve që mund të duan sinqerisht siç i thoshte Raf gjithmonë Marisë. tani ata ishin bashkë: Rafi, Maria dhe këlyshi.

Kujtesa po shfletonte faqe të reja; ishin për librat e dhimbjes dhe të krimit. Ata ishin të shumtë për t’u lënë brezave të rinj. Mendimi i Marisë nuk zgjodhi ndonjë libër në veçanti. Ato u hapën rastësisht dhe lanë fansat e horrorit para Marisë.

Ishte e vështirë të përballesh me jetën ditë pas dite, orë pas ore, vit pas viti. Kishte qenë një jetë e fshehur, e tallur, e shkatërruar, pa rrënjë, larg botës dhe ekzistencës. Dhimbja për t’u ndjerë jetim ishte e padurueshme. Ajo u ndje e braktisur dhe e tradhtuar edhe nga nëna e saj. Kjo e fundit e ka shtyrë në krahët e një burri mizor dhe të çmendur. Asaj iu kujtuan goditjet e marra para refuzimit të saj për të masazhuar shpinën e babait të saj me një gërvishtje, ndërsa burri përpiqej për ta drejtuar diku tjetër… Çfarë tmerri! Ajo ishte mësuar të dëgjonte nënën e saj duke akuzuar Marinë si një vajzë mosmirënjohëse, sepse ajo nuk e donte babanë e saj, nuk donte të pajtohej me dëshirën e tij të neveritshme dhe nuk donte t’i kërkonte falje për gjithë këtë. Këto tragjedi të gjata kishin fshirë çdo qetësi në jetën e Marisë. I kishin stigmatizuar shpirtin e saj për gjithë ditët, si bagëti!

Maria e përcaktoi babain e saj një përbindësh, përbindëshi më i keq që i kishte dhënë jetën, por tani kërkonte vëmendje morbide. Kur burri abuzoi me të, ai hoqi dinjitetin e saj. Kur ishte fëmijë, ajo u fsheh nën shtrat me vëllezërit e saj për t’i shpëtuar zemërimit të tij. Ajo mbajti frymën e saj dhe hapi përsëri sytë vetëm kur ai ishte larguar. Zemra ishte si një daulle në gjoksin e atyre fëmijëve. Ajo vuajti si zemra e disa kafshëve të gatshme dhe të ndërgjegjshme për eksperimentet e këqija të njeriut. Ndonjëherë mizoria e njeriut lëviz kundër tyre jo për mirëqenien e qenieve njerëzore ose për një njohuri superiore, por sepse njeriu dëshiron që ata të bëjnë copë-copë njëri-tjetrin për para ose thjesht për argëtim. Gjëja më e tmerrshme në këtë rast ishte se ata nuk ishin kafshë, por fëmijë, fëmijë të jetës, shpresës, pafajësisë, bij të Zotit.

Maria mendoi për fëmijërinë e saj pa paqe dhe dashuri, për ditët e barabarta mes tyre, për duart e saj të vogla të skuqura dhe të çara për shkak të punëve të shtëpisë, për faktin se e ndjente veten si pluhur hije në atë vend të keqbërjes. Ajo u shfaq si një ëndërr e varfër e dominuar nga ato ndërgjegje të tmerrshme. Ajo ishte si djersa dhe lotët në shkretëtirë. Ajo mund ta përhapte hijen e saj të mosqenies te zambakët me diell që lulëzonin rreth saj. Si një e re, ajo vari rrobat e saj të dhimbjes.

Zemra e saj po mbillte oaz vdekjeje dhe hije të përgjakshme dhe Maria i ushqeu me lëngun e fundit të kockave të saj mes formave të papërcaktuara dhe stuhive të ëndrrave. Ajo u ndal në shushurimën e gjetheve si një dridhje e mbijetuar pas kaq shumë brutaliteti. e keqja, e maskuar si pafajësia, u shfaq mes gjembave me diell. E keqja u kalbë në gjakun e saj, ndërsa të afërmit dhe prindërit e saj komplotonin diçka të gabuar!

Në fshatin e vogël të braktisur kishte ardhur sezoni i kapakëve të zinj. Nën një qiell plot re rozë dhe një bar hëne të hidhur po shndërrohej në jeshile dhe doli si zemra e Marisë midis organeve të gurta. Maria u lut dhe humbi në labirintin e saj të dëshpërimit. Falë veprimeve të tyre të këqija, mjeteve të rafinuara dhe sjelljeve në dukje fisnike, të afërmit e saj e detyronin Marinë të pranonte burgun e saj. Ata vazhduan ta persekutonin duke e ndryshuar zgjedhjen e tyre në skllavëri. Të gjesh guximin për të vdekur përsëri. Ndoshta dështimi përsëri… Ishte një sjellje frikacake! Ishte e nevojshme të pritej derisa drita ta shkatërronte atë dyllë dënimi dhe të fillonte të hiqej nga skllavëria e lashtë kockore. Ajo plehra njerëzore përreth e poshtëroi atë. Që nga origjina ajo kishte veshur maska ​​të majme dhe absurde të qelbura myku. Ndërsa drita po bëhej gjithnjë e më e hollë, Maria u pasqyrua në plagët e saj midis ankthit dhe mashtrimit.

Maria imagjinoi disa rrugë blu dhe skeleti i saj ecte, ndërsa shumë shigjeta e shpuan atë nga harku. Ajo kishte një fytyrë të bardhë borë dhe një zemër të dëshpëruar, por fjalët pasionante dilnin nga buzët e saj. Maria e kërkoi Rafin përtej portave nën një vello me shi, të veshur me diell dhe shpresë. Raf i dha një ndihmë dhe Maria e kapërceu hënën derisa arriti në pusin misterioz ku mund të përkthente zjarrin shprehës të gjuhës së saj në venat e saj. Atje gjithçka u rrah dhe u zbukurua mes lidhësve të irisit. Maria ishte vajtimi i nxehtë dhe i heshtur i një tragjedie mes njerëzve mizorë. Ajo u var në pemën e holokaustit. Pra faji i saj mbeti njerka e vetme dhe Maria kryqi njerëzor. Rreth saj ajri gjithashtu ishte elektrik. Mastifët ishin të uritur për pafajësinë dhe Maria përfaqësonte dërrasën njerëzore për instinktet e kafshëve të egra. Pafajësia qau nga turpi, qoftë edhe më kot. Kërkohet turp që të braktiset si i plagosur leh në cepin e errët të botës për të thurur, vetëm një herë, sixhade të lehta njerëzore dhe për të rikthyer magmën e jetës. Vendi rreth Marisë bëhej gjithnjë e më i ngushtë, ndërsa muret vëzhgonin dhe ruanin dhimbjen e saj. Hekurat e dritareve, brenda rendit të tyre – çrregullim, i zakonshëm dhe i pamëshirshëm, thithnin një përzierje zërash. Çdo shkurtore, jo më e dobishme, kishte humbur domethënien universale për t’i kthyer kallëpit të asgjësë së fundit të fundit.

Në luftën e pandryshueshme rreth betejave, zemra e Marisë po lundronte nëpër një tokë që nuk kthehej kurrë. Fjala e qarë kishte lindur në elegancën e thyer të çdo fragmenti. Në shpërthimin e menjëhershëm ajo dalloi të tashmen dhe të ardhmen. Ishin në gjakun e hidhur të atyre ditëve që ajo kishte pirë dhe ishte dhënë pas ngjarjeve dhe hijeve. Një stuhi e bërë me krahë po përhapej para syve të saj, ndërsa duart e pafundme ruanin vdekjen e dukshme të botës. Aty qenia njerëzore zbriste e zbriste, e mbarsur nga e keqja e vet si agimi që ngrihet pandërprerë. Në krahët e Rafit, Maria vuri re se si ndyrësia e burrit po ndahej nga një qetësi fantazmë: Ajo nuk vishte rroba të mençura, por ishte e sigurt se do të jetonte, në të njëjtën kohë, dy realitete të tjera, të paktën. Ajo kishte ende të gjalla lot lëkure dhe mishi që pikonin të ngjyer me kokrrën e intimitetit mistik dhe vizionar, nga ëndrra në ëndërr me një kthjelltësi gërvishtëse. Maria dhe Raf u takuan në faqen e jetës, së bashku, të zhytur si këshilla sekrete në muzikën e heshtjes, larg çdo çarjeje, por të karakterizuar nga dinjiteti mbretëror i dashurisë, në atë përsosmëri që i çoi në nivelin më të lartë të shpirtit ku njeriu shkrihet me hyjnore.