ME KOÇO KOSTËN, SHKRIMTARIN QË I BËN NDER LETËRSISË TONË MODERNE

Luam Rama

Me Koço Kostën takohem rrallë. Dhe kjo ndodh në fakt për “fajin” tim. Jo ngaqë e lë veten të më marrë malli. Por, duke ia ditur “huqet”, nuk dua t’ia marr kohën. Sepse, mendoj se i hy në hak shkrimtarit.

Koha për të është letërsi.

Koço Kosta është ndër të paktën shkrimtarë ndër ne. I mjaftueshëm për të thënë se letërsia që shkruhet në shqip, është me fat që për të shkruan një shkrimtar si ai.

Siç jemi me fat ne të gjithë që e kemi të njëkohshëm.

“Nata e Sofie Kondilit” është një roman kryevepër në të gjithë elementët që e përbëjnë një kryevepër të letërsisë.

Është një kryevepër për dashurinë.

Jo së është më pak romani më i fundit, “Mëhalla e pelës”.

Njësoj si yjet në natën e kthjellët ku të gjithë ndrijnë. Por, ndër ta ka ca që ndrijnë më shumë.

Pata fatin këtë fundjavë të ndaj disa orë me shkrimtarin.

Ai është i njejti që kam takuar për herë të parë mbi 35 vjet të shkuar. Atëherë vinte nga Gjirokastra në Tiranë. Gjysmëfshehur e gjysmëheshtur.

Pat botuar novelën “Ata të dy e të tjerë”.

Për të iu sulën ta shqyejnë.

E dënuan.

Që mësuar Koço me të tilla dënime. Por, nuk ia ndiente për to. Ai bënte letërsi. Dhe vazhdon të bëjë letërsi.

Sa herë e takoj Koço Kostën, më ngjan se koha për të nuk matet me vitet, muajt e ditët që kalojnë.

Mosha e Koços “peshohet” me veprën, me letërsinë tij.

Sepse koha për Koço Kostën është letërsi.