Fritz Radovani: Përkujtojmë At Anton Harapin

PREJ AT ANTON HARAPIT O.F.M.

DY  LOT’ E  NJI  BETIM…

At Anton Harapi (1888 – 1946)

Mbi Eshtën të dëshmorve t’ Atdheut, Çerçiz Topulli e Mustafa Qulli.

Ndalniu!

Ku véni, o Burra?!…

Çerçiz e Muço,

Dy fjalë ka me ju Shkodra kreshnike, këtu në log të kuvendit, para se të ndaheni.
Doni t’a leni Shkodrën, të shkoni e të pushoni atje, ku së pari keni pa t’amblat rreze të diellit, ku, si filiza të shëndoshtë, gëzueshëm e rritët shtatin, atje prej kah Shqipnia u qiti edhe u ndriti!

Lè të lavdohen, po, për ju Gjinokastra e Leskoviku, vendet ku ju u lindët perjetë, por grimë ma pak s’do të gëzohet me ju Shkodra, vendi, ku ju nuk vdiqët, por u lindët për Atdhé.
Njimênd se ato u dhanë tamblin e gjiut, e u janë nana të natyrshme, por ju tashma, nuk jeni njerëz të zakonshëm, nuk jeni çfardo Shqiptarësh, ju jeni Heroj, jeni burra Shqiptarë; e si të tillë u priti e ju mbajti, si të tillë sot me gëzim u përcjellë Shkodra, lama e Nana e heroizmit t’uej.

Jo, nuk u lëshon ju Shkodër lokja, ambël pa u puthë në të dyja faqet, thekshëm pa u lëmue të dy krahët, përmallshëm pa u derdhë dy pika lotësh, lotë gëzimi e pikllimi, mbi Eshtënt t’uej.

Eshtën të pamort, u falem !

Të pavdekshëm, po, pse nder vême t’ueja rueni nji visar të çmueshëm, njat ide e cila e patrandun do të jesë ndër né deri sa të jetë Shqipnia.

E udha e mbarë u kjoftë!
Veç, o Burra, qi vdekun flitni; të mbetun, ngjalleni; të hupun, sot ndritni, kah rreth e rrokull t’i bini Shqipnisë, deh, lëshonje nji za, at zanin t’uej kumbues si të luajve, diftoni djelmnisë Shqiptare shka u a ushqeu idealin, shka u a mbajti karakterin, shka u bani të pavdekshëm.

Diftoni, po, se ka e do të ketë Shqipni deri sa të kemi e të mbajmë nji Zot mbi vehte; ka, po, Shqipni deri sa të dalin Shqiptarë fatosa; ka dhe do të ketë Shqipni derisa gjaku i juej i kërthnestë e i gjallë të vlojë në kujtim e ndër ndjesi të Shqiptarvet, deri qi në Shqipni, pa ndryshim krahine e besimi, të çmohen e të madhnohen thëmeluesat e Atdheut.
Kemi pse të jemi e të mahemi Shqiptarë, der’ të Shêjte të ruhen bes’e burrni.

Me të tanë fuqinë t’uej vigane m’i a bani nji urim Shqipnisë; m’i ndiellni të mbarë e perparim, paqë e ngadhnjim.
Por edhe nji nâmë si rrëfeja, m’ i a lëshoni kulshedres së ré, rrymvet dermuese, qi po e brejnë jeten Shqiptare: atyne po, të cilët thonë se po bashkojnë e na shkatrrojnë: levdohen per dashni, e na qesin mënin’ e fitmen, duen të na mësojnë e po na zhburrnojnë.
Hèu! ata mos kjofshin, e Zoti i vraftë njata, të cilët duen t’i lanë Shqiptarët pa besë ndër veti, duen t’i qesin nga morali dhe karakteri, nga familjet e historia!

Nuk po u pyes kush jeni e kah po véni?

Kudo shkojshi, të bardhë kjofshi; ku ndejshi, flori ndritshi!

Ideali i juej më tregon se kush jeni, vdekja e juej më dishmon se ku dueni? Nuk më duhet gja kush u vrau, por knaqem, kah marr me mend até per shka ju ratë preja e dorës mizore.

Nuk marr parasyshë ç’ krahinë kjet e ç’ besim patët, më mjafton të dij se besuet në nji Zot, e si kristal i kulluet rrodhi ndër dêjt t’uej gjaku Shqiptar.

Ju mësyt Shkodrën për strehë Atdhetarije, për lamë veprimi, për

strofull sigurie.

Edhe Shkodra me kënaqësi ju priti e iu dha nderimin që ju përkitte: pa ndryshim ju rreshtoi ndër Fatosat e vet, ndër të vdekunit e pavdekshëm, krahas me nji Dedë Gjo’ Lul e tjerë sokola.

Eh, moj Shkodër, moj mizore! Si s’u ngine ma njiherë me gjak?

Deri kur ma do të m’i a këndojsh kangën vdekjes e shëmtimit?
Shka asht në ty qi dukesh si të ngadhnojshe ma fort mbi vdekje se sa mbi të gjallë, si të gëzojshe ma fort për të mbetun se për të gjallë?

Me shka ma mund do të shuhet ajo etja e jote, qi tash sa mot të rreshkë e të pervlon?…

Ti, mizore njimend, por fatose, pse sikurse në djep t’and përkunde burrat e maleve, ashtu në prêhën t’and mblodhe, në votrën t’ande rreshtove kreshnikët e Kombit.

Mizore, po, por trimneshë, pse kurdoherë në vdekje pave shpëtimin; në therori, fitimin; në burrni, forcën.

Mizore po, por fisnike, pse nderë e burrni i pate gjithmonë për piri.
Zotnij të ndritshëm! Nuk due t’u ndali mâ. Keni udhë të gjatë.

Merrni këto visare të çmueshme, e shkoni!

Por para se të niseni, eni këtu, e mbi këta Eshtën, shëmblles ideali, force dhe bashkimi, t’ia shtrijmë dorën shoqishojt, Toskë e Gegë, muhemdanë e kristjan e me besen e burravet, me besën Shqiptare, të lidhemi per t’i a mbajt Shqiptarit të paprekun nji Zot të vërtetë, nji Atdhé të lumtun, per të bamë Shqipninë e ré, të fortë e të madhnueshme, të dêjë per Skënderbéun.
T’i diftojmë, po, Botës, se Shqiptarët janë njimênd burra; se mund të jemi Tosk’ e Gegë, muhamedanë e kristjan, e njiheri Shqiptarë të njimendët.

Zoti i Vërtetë e Atdhéu lè të na bashkojnë,

Zoti e Atdhéu t’ na mbajnë;
Me Zot e me Atdhé të lumnojmë!

At Anton HARAPI o.f.m.

Shënim nga Fritz RADOVANI:

Asht marrë nga “Hylli i Dritës”, fq 462, viti XII, nr.9, Shkoder 1936.

Kjo fjalë u mbajt nga At A. Harapi, tek balkoni i Postës në Fushën e Çelës.

Vlersohet ndër Kryeveprat e Atdhetarit At Anton HARAPI.

Melbourne, 1 Shkurt 2024.