Anila Bega Cohen: Hanna
Anila Bega
Novelë
1.
– Më jep një copë shpirt – tha ajo me një fije zëri. Bebëzat e syve i shkëlqenin në ekstazë. Ai e puthi në cep të faqes, aty ku fillon qafa. Zot, aroma e saj! Diku kishte lexuar se aroma e një gruaje është pikërisht aty, mes veshit dhe qafës, ku fillojnë rrënjët e flokëve.
Iu duk se po ndiente aromën e një gruaje për herë të parë. Mbështeti mjekrën pas qafës së saj dhe i pëshpëriti butë: – Natën e mirë, Dear…
Ndoqi me sy ecjen e saj mbi pllakat që mbulonin verandën e restorantit, ku kishin qëndruar për gati një orë. Trupi i vogël, i hajthëm, këmbët e bukura gjysmë të zbuluara, fustani i mbrëmjes me dekoltenë e kujdesshme dhe mbylljen në bel, krijonin një harmoni të përkryer me lëvizjen nazike të kokës dhe flokët e derdhur pas qafës. Kur u ndanë, mendoi se ishte i pamundur kompensimi fizik midis dy njerëzve. Duhet të ketë diçka tjetër që i mban ata të lidhur. Diçka që nis me tërheqjen e ndërsjellë, të papërcaktuar në fillim, që më pas vjen e rritet. Dhe nuhatja, dhunti e shpirtrave delikatë, bashkon në një lundrim sigurinë me pasigurinë, që kthehen në katalizatorë të ndjenjës.
U kujtua që po e prisnin prej disa minutash ndaj shpejtoi hapat, duke menduar t’u kërkonte ndjesë për vonesën. U kthye në tavolinën e miqve. Kishte akoma në lëkurë aromën e saj. Çuditërisht, askush nuk e pyeti. Me siguri fytyra e tij tregonte më shumë se çdo përligjje e çastit.
Iu kthyen bisedës së punës. Po kalonte një periudhë të vështirë dhe pozita e tij si drejtor në Bankën Qendrore kërkonte vigjilencë, por edhe ‘aleanca’ të fuqishme. Fërkoi instinktivisht mollëzat e gishtërinjve, siç bëjmë me lulet e limonit, kur duam t’ua ndiejmë aromën sa më gjatë. U mundua të përqendrohej sërish në bisedë, por nuk e kishte aspak të lehtë. Nata tashmë i përkiste Hannës. Si nuk e kishte pyetur më parë ku banonte? Të paktën kështu do të mundte të përfytyronte rrugën e saj të kthimit. Do të donte ta kishte puthur më gjatë. Nuk e kishte besuar se kjo do të ndodhte ndonjëherë.
Dukej si plotësimi profetik i lutjeve. Ndonjëherë vërtet kalon një kohë e gjatë, por lutjet e mira plotësohen më në fund. Në ditët pasuese nuk e mori në telefon. Po përpiqej të vinte në provë logjikën e ftohtë dhe ndjenjat e tij të papritura. Shpeshherë e kapte veten duke shqiptuar emrin e saj. Një të martë në mëngjes nuk mundi t’i rezistonte më dëshirës, që sa vinte bëhej më e fortë. Ngriti receptorin dhe formoi numrin. Nga ana tjetër e telefonit nuk u përgjigj njeri. Filloi të shqetësohej. I shkroi një mesazh të shkurtër dhe diplomatik. Brenda vetes uronte që ajo të mos e kishte kuptuar saktë heshtjen dhe mëdyshjen e tij. U fut në mbledhjen rutinë të mëngjesit. Nuk po i duronte më ato fjali të njëjta, klishe.
Doli pas disa orësh dhe mbajti frymën te telefoni. I dukej vetja si një adoleshent dhe këtë nuk mund ta pranonte, por, fatkeqësisht, ajo që po ndodhte ishte më e fortë se ai. Pasdite vonë i telefonoi ajo. Nuk kishte asnjë nuancë mërzie apo qejfmbetjeje në zërin e saj. Kjo e lumturoi, por nuk e dha veten.
E ftoi për një udhëtim të nesërmen, nëse ajo ishte e lirë. U takuan herët në mëngjes. Në qytetin e largët jugor ia behën afër mesditës. Ai i kërkoi leje për disa takime pune, ndërsa ajo shëtiti nëpër bulevardin e vetëm të qytetit, ku kishte pak njerëz. Fundi i ditës i zuri në makinë. Shoferi ishte i lodhur dhe ata gjithashtu. Vendosën të qëndronin në hotelin pranë Bashkisë. Ballkoni i dhomës së tyre ishte i tëri mbi det. Kishte filluar të ftohej.
Ai e afroi pranë vetes. Mezi kishte pritur të ishin vetëm. Hanna, Hanna, Hanna, e tëra e tij. Çuditërisht, i dukej e vogël dhe e pambrojtur. Sa orëbardhë ndiehej pranë saj! Ishin aq pranë, sa ia ndiente zemrën t’i rrihte me shpejtësi. Lëshoi dorën e djathtë mbi faqen e saj, ia mori fytyrën në duar dhe filloi ta puthte ngadalë, sikur kishte frikë se ajo do t’i shkrihej ndër mollëza. Me majat e gishtave i uli poshtë rripat e fustanit të hollë.
Ajo nuk lëvizi dhe as kundërshtoi. Hanna, me naivitetin e saj femëror, po e çonte në kulmin e ekstazës. O Zot! Pse kishte pritur kaq gjatë? Ndoshta për herë të parë në jetë kërkonte deri në vuajtje atë kënaqësi që të jep dashuria trupore pa paragjykime. Po putheshin pambarimisht, aq sa nuk arrinin të dallonin më cilat ishin puthjet e tij dhe cilat puthjet e saj. Sensualiteti i saj e la pa frymë. Çdo prekje i dukej si një mesazh, që ia shndërronte pjesët e trupit në altar dashurie. Çdo pjesë kishte vlerë dhe çdo vlerë kishte rëndësi. Nën duart e tij të buta ajo po i jepej çmendurisht.
Për herë të parë pas shumë vitesh bëri dashuri si një çunak, pa pushim, për orë të tëra. Ishte zhveshur më në fund nga vetvetja. Në ato momente ishte kthyer në një përrua, që mban mbi vete prej shekujsh një pafundësi valësh pasioni. Ndiehej i këputur. Pothuajse nuk kishte fjetur fare një natë më parë. Martesa e tij ishte venitur prej kohësh, por ai ishte edukuar në mënyrë të tillë që një divorc nuk mund të konceptohej.
Ndoshta fati i parashkruar e kishte bekuar dhe dënuar të bënte kompromise me gjithçka dhe për çdo gjë. Frytet i kishte shijuar gjithmonë, ndaj nuk e shqetësonte më fakti se duhej të jetonte nën një maskë vetëkënaqësie mondane. Hanna i kishte thënë dikur, me shumë qetësi, se nuk donte ta vidhte atë nga dikush tjetër. Ajo, me nuhatjen e një gruaje të dashuruar, lexonte edhe mendimet e tij më të fshehta.
Ora po afronte 05.00. Lagështia e mëngjesit e bëri të ndiente zemrën t’i gjëmonte, sikur i mungonte gjaku për t’u ngrohur. Nuk i kishte ndodhur kurrë më parë një çakordim i tillë i ndjesive. Akoma s’e kuptonte a kishte bërë mirë që kishte ardhur në atë vend, vetëm për vetëm me të. Hanna flinte e qetë në shtratin e ngrohtë. Ai iu afrua ngadalë dhe i mbuloi supet. Ia ndiente frymëmarrjen nën lëvizjen e mbulesës. Pothuajse kishte ndaluar kohën dhe hapësirën me një përpjekje mbinjerëzore për t’u harruar dhe për t’u lëshuar në duar të sigurta të një shpirti të virgjër, që e kishte gjetur në fund të rrugës së tij, dhe donte ta rilindte. Iu duk se qetësia e saj vadiste qënien e tij të stresuar.
Ajo kishte marrë atë pamje engjëllore, që dukej sikur përbuzte gjithë ligësitë e botës. U mat ta puthte, por i erdhi keq ta zgjonte. I përkëdheli butë flokët dhe u ul përballë saj. Ndiehej i mpirë. Gjithmonë e më tepër i dëshiruar të jepej, por njëherësh i përgjunjur në ndjesitë e veta. Hanna kishte krijuar oazin e tij të pritjes, besimit, vuajtjes, gëzimit, përkushtimit dhe pranimit. Preku vargun e perlave që kishte blerë për të disa ditë më parë në një udhëtim të largët. Nuk kishte gjetur rastin t’ia jepte. Në fakt, as që kishte kërkuar një rast. Ktheu me një frymë uiskin që i kishte mbetur në gotë dhe telefonoi shoferin.
Në mëngjes Hanna u zgjua vetëm. Mbi komodinë gjeti një pako të mbështjellë bukur dhe një letër. Hapi letrën dhe njohu kaligrafinë e tij të kujdesshme. Dear, Çdo perlë është lindur nga dhembja për të formuar gjerdanin e dashurisë. Mos u trondit dhe mos u lodh së kërkuari atë liman që na qetëson dhe na bashkon. Ai është vetëm vegim i ëndrrave të pafundme për të vazhduar secili në udhët tona. Ti je parajsa ime, parajsa ime e mohuar. Mos e harro këtë!
U ngrit ngadalë dhe u vesh me qetësi. Zuri vend në poltronën ku ai ishte ulur disa orë më parë. Futi me kujdes letrën në çantën e lëkurtë, mbathi sandalet dhe mbylli derën. Ajo e pranoi zgjedhjen menjëherë, ashtu si një engjëll që nuk i njeh të papriturat. Ndërsa ai, i vonuar, ndoqi rrugën e gjatë. Jo, ndoshta nuk ndoqi rrugën e gjatë, por nuk mund të mendonte se do të ekzistonte një grua, e cila do t’i risillte pas shumë vitesh atë, që ai besonte të ishte dashuria. Kutia me perlat e blera në një vend të largët mbeti e paprekur mbi komodinë, si alibi e natës së shkuar.
2.
Mbështetur në parvazin e urës, ai vështronte Lubjanicën, që rridhte përgjumësh. Edhe vetja iu duk si një urë, që mbart mbi vete njerëz, të cilët kalonin hallet dhe gëzimet e tyre, kujtimet dhe zhgënjimet. Vështroi këmbët e urës dhe këmbët e veta. E çfarë mund të thonë këmbët që mbajnë mbi vete jetën, e cila prodhohet mbi to dhe asgjë më shumë? Në këto çaste provonte shijen e hidhur të vetmisë. Si një këngë martirësh e pushtoi ngashërimi.
Qau me dënesë, me shpresën që të zbuste sadopak dhembjen për një dashuri që nuk kthehet. Kishte kaluar çdo ditë nëpër këto rrugë dhe kishte harruar të vlerësonte shijen e jetës. Tani nuk mund të fitonte kohën e humbur, ishte tepër vonë. Ashtu, i goditur e i lodhur, me sytë e prishur dhe pa ngjyrë, u ndal si i gozhduar, si në një institucion pendimi, i dënuar me vetëgjyqësi, që përmblidhte larjen e mëkateve të të gjithë botës. Një dënim që e hidhte në një hon të errët, ku rrezet e dritës shkonin vetëm në një drejtim, nga jashtë brenda.
Nga çasti që e kishte njohur Hannën kishte kuptuar se e donte. Më vonë arriti në përfundimin se jeta pa të nuk kishte pikë kuptimi. Çdo ditë e më shumë trembej se mos e humbte. Dhe, fatkeqësisht, kjo kishte ndodhur. Aksidenti tragjik, mes shumë viktimash të tjera, i kishte marrë jetën edhe gruas së tij të dashur. Do kishte dashur me gjithë shpirt që të kishte ikur përgjithmonë bashkë me të. Në këtë pikë të jetës ndihej i humbur. Kishte arritur në mpirjen e ndjenjave dhe e kishte bërë me vullnetin e tij. Sara, vajza e tyre e vetme, i qëndronte pranë gjatë ceremonisë mortore. Ajo ishte tani arsyeja e vetme që e shtynte të jetonte. Ishte këmbëngulja e Sarës që e bëri të qëndronte deri në fund të meshës. Pasi e puthi për herë të fundit Hannën në kutinë e drunjtë, ai nuk kishte dëshirë të priste njerëzit që vinin ta ngushëllonin. Nuk kishte më ngushëllim për atë burrë me flokë të thinjur, që çapitej me vështirësi.
Sara kishte lindur pesë vite pasi ai dhe Hanna ishin ritakuar. Ardhja e saj në jetë ishte si një bekim, pikërisht në momentin kur ai mendonte se Zoti e kishte braktisur. Sara, e rritur me edukatën dhe ëmbëlsinë e së ëmës, ngjante si një zonjushë kolegji. E heshtur dhe interesante, e mprehtë dhe me pamje imponuese, ajo kishte arritur shpejt në majat e suksesit dhe prej vitesh punonte në një bankë të rëndësishme. Tashmë ishte martuar dhe jetonte larg tij. Distancat… Fati e kishte dënuar t’i kishte larg njerëzit më të dashur në jetë.