Poetja Michela Zanarella vjen në shqip nga Arjan Kallço
Lindi në Çitadela, Padova në vitin 1980. Aktualisht jeton në Romë. Ka botuar këto përmbledhje poetike: Besoj në 2006, Zgjime në 2008, Jeta, pafundësi, parajsa në 2009, Sensualitet në 2011, Meditime femërore në 2012, Estetika e përtejshme në 2013, Tragjikisht e kuqe 2015, Fjalët pranë në 2017, Kërkesa e heshtjes 2018, Instikti gjetkë. Është autore e librave me tregime dhe tekste për teatër. Punon si redaktore e Periodikut Italian Magazine. Poezitë e saj janë përkthyer në anglisht, frëngjisht, arabisht, spanjisht, rumanisht, sërbisht, greqisht, portugalisht, hindu, japonisht. Ka marrë Çmimin krijues të Naji Naaman’s. Është ambasadore për kulturën dhe përfaqëson Italinë në Liban dhe presidente nderi e Enciklopedisë poetike Wikipoezia.
Dialog me qiellin
Agu ende i ruan konturet e natës
Dialogu i dritës së një ylli
Kurrë s’u ndërpre
Na drejtoheshin neve reflektimet e reve
Donin të na thonin që t’ua vinim veshin
Shenjave të qiellit
Ndonjëherë në dritën e ditës
Fshihet një ëndërr e parealizuar.
Bota dremiste por yjet nuk i dredhonin
Dashurisë që përparonte lart
Përmes lëvizjeve të hënës në lulëzim.
Dhomat e dashura
Koha do të na shtrojë rrugë për kujtimet
Do t’i thotë trupit se stinët e verës shkuan gjetiu
Një ditë do t’u japim fund synimeve më të bukura
me një shikim
Sytë do të mbajnë pozicionin e ëndrrës
Në një çast do të përulemi që t’i bëjmë
vizitë jetës tashmë të shkuar
Të çarmatosur nga zëri i një heshtjeje që flet
me heshtje
Do të kërkojmë figura të dashura, formën e lashtë
të sendeve
Dritën e fuqishme që ka të njëjtën bujari
të qiellit që s’ka kufinj
E do ta mësojmë se yjet i kishim
në pëllëmbë të dorës
Pikërisht në mes të moshave (dhomat e dashura)
që i njohëm.
Vizitë e kujtimeve
Të bëjnë vizitë kujtimet dhe
Të jesh duke shqiptuar llohë bore,
Përgjigje të munguara si çarçafët e sistemuar
në sirtarë.
Tashmë e kisha falur kohën
Që të zbrizja me natën e ta çelja rrugën në heshtje
Tash era krijon kujtime të reja
Nëpër rrugë përsëri do të trokasë dimri
Do të kthehen janseminët dhe zëri yt
Një dritë krejt e re drejtuar nga shtëpia.
Netë të kaluara
Netë të kaluara duke zbrazur gjumin
Në një heshtje të pafund
Hëna aty jashtë ku e dinte se po dëgjoja
ca gjëra apo ajrin?
Kërkoja dritat e fikura të ditës
Në konturet e sigurta të qiellit
Nevoja për ta kapur dritën në çdo orë
Ishte një reagim ndaj përhumbjes
Më ndodhte të ndodhesha mes trupash
më të shndritshëm se të tjerët
Gati një mirazh ankorimi (ëndrra)
Figura ime në kërkim të yjeve.
Gjërat që do të vijnë
Të vrarë prej hijeve të papritura të jetës
Kapërcejmë heshtjen si të ishte dunë
Ku t’i shkarkonim ankthet.
Druhemi se mos bjerë dita dhe fryma
nuk është e sigurtë
Do të dëshironim të ishim të mbrojtur
prej dhimbjes
Larg prej ngjarjeve tepër njerëzore
Të ulur brenda një drite të qetë
Me hapin e yjeve në sy
Pa frikën e gjërave që do të bujtin.
T’i mbyll kanatat e kohës
T’i mbyll kanatat e kohës
T’ia kthej kurrizin jetës
Asnjë mirupafshim për verën – e fundit , e pagjumë.
Kurrë nuk duhet të jemi gati të themi lamtumirë
Të kërcesh në natën më të errët
Do të thotë ta heqesh qafe shpirtin
Ta lësh një pjesë të trupit në kalldrëm
Dhe ta shtysh reston të mos kthehet më.
Të rifutesh nga të çarat e kujtesës
Një ditë do të jenë yjet e përgjatë detit
Ta rregullojnë mungesën
I vetmi ngushëllim i mundshëm
njohja e së padukshmes.
Në një farë mënyre
Në një farë mënyre largësia e tokës,
ajrit, mendimit
Do të shndërrohet në botë të shkelur,
dritë e refuzuar nga e njëjta anë
Kohë që di t’i shërojë trarët e një kufiri.
Do kenë mjë strehë kaq pranë kërkesat tona
Do të jetë e mjaftueshme ta ruajë ecjen e diellit
Mes bimëve të çajit.
Mund të ndodhë që horizonti të kërkojë
T’i afrojë më shumë sythe hënës dhe
që një natë të largët t’i pranojë.
Prania është një ag i paralajmëruar
Mbi një trup me ujë që derdhet mes gjetheve
të argjendta.
Përktheu Arjan Kallço.