Ndue Ukaj: Tym
Është mëngjes
dhe lajmet e mira nuk vijnë si melodia e zogjve:
Na ishte njëherë pranvera, shpresa dhe ideja se liria është mungesë e robërisë.
Tani ka tym e gaz dhe pranvera i ngjan vjeshtës.
Mbi kokat tona valëvit pikëllimi
ky flamur morti që si kortezh trishtimi
bredh prej dore në dorë.
Lajmet e mira nuk u ngjajnë ëndrrave.
Shkruhen tuneleve ku mungon drita,
aty ku terri shtrin pushtetshëm fuqinë
mbi rojet e fatit-
ata njerëz që luajnë në teatrin e demokracisë.
Qyteti fle i trazuar
zgjohet i trazuar
qan e qesh i trazuar.
Kafet janë mbushë më fantazma
dhe kukurisje lajmesh që mbllaçiten keq.
Ka tym dhe një flamur pikëllimi
që është shtri si shall dhimbjesh
në qafën e rënduar të një populli
që kërkon të pëlcasë nga trishtimi.
E unë mora me vete një thes ëndrra
dhe dola rrugëve pa shpresa,
pashë njerëz të shndërruar në hije,
një pallat të vetmisë me rekuizita trishtuese
dhe mbishkrimin:
“Liria është mashtrim i madh.”
Rrugës shkelmova gurë të hedhur pikëllimi.
“Sa shumë marrëzi mban mbi supe qyteti im”-
tha vajza me shallin e bukur rreth qafës saj të ëmbël
dhe një çantë të zezë trishtimi që e mbante me vete.
(Ndue Ukaj, Gjithmonë diçka mungon, 2017)