Petraq Risto: E dashur…

Vërtitet karuseli, ne qeshim me flakët e zemrave shpalosur në ajër

Shohim hënën përgjuese: do të përplasemi e do të thyejmë, i themi

I shkojmë pranë e ajo kriset me një cinizëm porcelani:

Urnë ku ka mbledhur gjithë hirin e natës së djegur.

Një karusel i madh me boshtin e ndryshkur: azil rrotullues

Sa herë zbret poshtë zgjatem dhe kap një fije bari

Ligji i Rëndesës më sheh si një gjykatës përçmues

Me çekiçin e drunjtë në formë arkivoli.

Sfidues ngjitem lart në krahun e dritave dhe fluturave që vijnë të vriten

Përplasem me rrymat e një vallëzimi ajror të viteve të ikur

Sërish po vij lart ku urna e thyer e hënës ka derdhur hirin e yjeve

E buzët e tua prej vese do më puthin sytë e mbyllur…

3.

Jam lart. Era rrotullon karuselin nga ana e kundërt e akrepave të orës

Karuseli mu kthye në Makinën e Kohës. Vërtitem.

Takoj stërgjyshërit, gjyshërit, babain dhe nënën

I shoh si lodhen, si gëzojnë, si ndriten

Heeej, më thërrasin, përpiqu të shohësh

ato që në të ardhmen nuk mund të shihen!

Vërtitem me ca argumente më shumë, me ca bindje më pak

Salmonët që rridhnin në lumë, u hutuan, më rrjedhin në gjak.

Vërtitet karuseli, kërcet si çikrik pusi: trak – trak…

4.

Në një karusel s’është nevoja të lëvizësh, të lëvizin të tjerët:

Era, përshembull

Më lëviz Era nga mëngjesi në darkë, herë mbi pegaso, herë mbi një varkë

Dhe kur zbres poshtë, dhe kur ngjitem lart

I freskët nën vesë, i ngrohtë nën gjak

I afrohem présë, bie vetë në çark…

Të jetosh në një karusel, të gëlltitësh lotin

ngecur në mollën e Adamit

si në një ingranazh.

Në një karusel: i vetëm.

Zbres poshtë: zë miqësi me një bletë

Një zog më mëson si ndërtohen foletë

Ushtari i vrarë më zgjat helmetën:

“peshon ndaj vendose në karuselin e shkretë

ta përdorësh në betejën tjetër…”

Betejë dhe pse i vetëm…

—-

(Nga poema “Jetoj në një karusel të ndryshkur”)