Tri ese nga Astrit Lulushi

Realitet dhe perceptim

Fuqia e krijimtarisë rrjedh po aq pa mundim sa fryma. Prej saj çdo gjë buron në përvojën tuaj. Mendimet bëhen realitete. Disa imazhe përkthehen në struktura në dukje materiale. Të tjerat përkthehen në struktura që njeriu i quan ngjarje.

Si hapësira, ashtu edhe koha janë iluzione, por përfaqësojnë supozimet më themelore, që thjesht do të thotë se pranohen të dyja; se realiteti është i rrënjosur në një sërë momentesh në kohë dhe në dimensione të hapësirës. Në këtë mënyrë vetja e brendshme përkthehet në botën e jashtme. Struktura e përvojës krijohet përmes besimeve dhe pritjeve tuaja. Idetë ndërpersonale për veten dhe natyrën e realitetit ndikojnë drejtpërdrejt në mendimet dhe imazhet e brendshme. Bindjet për realitetin merren si të vërteta. Prandaj pranohen pa diskutim; ato nuk njihen si besime për realitetin, por përkundrazi konsiderohen karakteristika të vetë realitetit. Shpesh ide të tilla duken të padiskutueshme, saqë nuk shkon mendja të spekulohet për vlefshmërinë e tyre. Ato bëhen supozime të padukshme, por megjithatë formojnë përvojën personale të asaj që e quajm realitet.

Në fund të fundit, që ju të manifestoni dhe zotëroni plotësisht fuqinë tuaj krijuese, duhet të keni më shumë se besim, duhet të arrini njohjen e potencialit tuaj, duhet të kuptoni se fuqia juaj ekziston. Sa më e sigurt të kesh njohuri, aq më e sigurt është se secila nga teknikat e manifestimit të fuqisë do të japë rezultate; dhe aq më e fuqishme do të bëhet aftësia jote krijuese. Është si pema; fillon si një farë, gjë e vogël, por brenda asaj farë të vogël banon një pemë e padukshme e pamasë e lartë. Fuqia krijuese është shumë e njëjtë; ajo do të rritet në të njëjtën mënyrë. Ju ndërtoni mbi sukseset tuaja, jo mbi rrënojat.

Refuzim

Ka ardhur momenti. Ne jemi përgatitur për diçka, kemi bërë përpjekje për të dhe kemi dhënë më të mirën…, por refuzohemi. Në momente si ky, është lehtë të ndihemi të dekurajuar, të tërhiqemi dhe pikëllohemi për diçka për të cilën shpresonim se është e rëndësishme. Por po ashtu është e rëndësishme të ecim përpara më pas.

Shumë artistë, mendimtarë dhe liderë të njohur u përballën me pengesa dhe refuzime përpara se të gjenin rrugën e tyre. Nga bashkë-themeluesi i Apple, Steve Jobs, që u pushua nga kompania e tij në 1985, tek autorja Lois Duncan që ka një dorëshkrim të vjetër të pranuar nga vetë botuesit që e refuzuan atë vite më parë. Ka shembuj të panumërt se si refuzimi mund ta nxisë njeriun drejt mundësive që janë të destinuara për ‘të.

Pra, le t’i japim vetes kohë për të marrë frymë dhe më pas të pastrojmë pluhurin për të vazhduar përsëri. “Jo” nuk do të thotë “kurrë”. E vetmja gjë që mund të bëjmë është të sigurohemi që jemi të përgatitur. Përpjekja në vazhdën e refuzimit është një lloj besimi; nderim për këdo që ka ndjekur ndonjëherë ndonjë gjë.

Kur ju refuzoheni, nuk keni dështuar. Në fakt keni kaluar një tjetër moment historik.

 “Refuzimi është mbrojtje”, ju jeni aq i mirë për t’u refuzuar; jeni ndryshe nga çdo person tjetër. Ju keni rrugën tuaj. Nëse nuk refuzoheni çdo ditë, qëllimet tuaja nuk janë mjaftueshëm ambicioze. Nuk ka risi dhe kreativitet pa dështim.

“Bota i thyen të gjithë dhe më pas shumë janë të fortë në vendet e thyera”, thoshte Ernest Hemingway.

Nëse i tregon dikujt diellin dhe ai e refuzon, duhet të kujtosh; ai lëndon veten në të njëjtën mënyrë.

Revoltë

Jul Cezari i dha fund një revolte të ushtarëve të tij duke thënë vetëm një fjalë. Ky incident i jashtëzakonshëm ndodhi gjatë një prej fushatave ushtarake të Cezarit në Gali (Franca e sotme) rreth vitit 52 pes. Ndërsa detajet specifike mund t’i nënshtrohen disa interpretimeve historike, ngjarja është regjistruar nga historianët e lashtë si Suetonius, Plutarku dhe Appian.

Gjatë kësaj fushate, ushtria e Cezarit u përball me një sfidë të rëndësishme. Ushtarët, të lodhur nga fushatat e tyre të gjera ushtarake, filluan të bëhen të pakënaqur dhe të shqetësuar. Ata dëshironin pushim dhe një shans për t’u kthyer në shtëpi pranë familjeve të tyre. Ndërsa zhgënjimi i tyre u rrit, ata organizuan një rebelim kundër komandantit, duke kërkuar që të shkarkoheshin nga shërbimi.

Cezari, një strateg i shkëlqyer dhe udhëheqës karizmatik, e kuptoi peshën e situatës dhe nevojën për veprim të shpejtë. Ai mblodhi trupat para tij. Duke qëndruar në këmbë mes murmuritjeve dhe trazirave, ai tërhoqi vëmendjen e tyre me praninë e tij komanduese. Pastaj, me një pauzë të llogaritur, shqiptoi një fjalë të vetme – “Quiritet?!” (Qytetarët?!)

Tani, mund të pyesni veten se çfarë është kaq e veçantë për këtë fjalë në dukje e zakonshme. Termi “quirit” ishte një referencë për qytetarët e Romës, pikërisht njerëzit për të cilët këta ushtarë kishin rrezikuar jetën e tyre dhe kishin luftuar beteja të panumërta. Duke thirrur identitetin e tyre si romakë, Cezari iu drejtua ndjenjës së detyrës, besnikërisë dhe patriotizmit.

Efekti ishte i menjëhershëm dhe i thellë. Ushtarët, të cilët pak çaste më parë ishin në prag të rebelimit, papritur u kujtuan për besnikërinë e tyre të përbashkët dhe për kauzën më të lartë të cilës i shërbenin. Fjala “Quiritet?!” veproi si një katalizator i fuqishëm, duke rindezur besnikërinë dhe përkushtimin e tyre ndaj gjeneralit të tyre dhe Republikës.

Në atë moment, atmosfera u zhvendos nga ajo e mospajtimit në unitet. Ushtarët, të nxitur nga fjalët e Cezarit, hodhën armët dhe u gjunjëzuan para tij, duke shprehur pendimin e tyre dhe duke iu lutur për falje. Cezari, duke shfaqur zemërgjerësinë dhe mendjemprehtësinë e tij strategjike, pranoi faljen e tyre dhe i fali me dashamirësi, duke i kursyer nga ndëshkimi i rëndë.

Ky incident jo vetëm që tregoi aftësinë e Cezarit për të komanduar besnikërinë dhe respektin e trupave të tij, por gjithashtu theksoi kuptimin e tij të thellë të psikologjisë njerëzore. Duke përdorur një fjalë të vetme, ai hyri në vetëdijen kolektive të ushtarëve të tij, duke u kujtuar atyre identitetin dhe qëllimin e tyre të përbashkët.

Ndërsa ky tregim pranohet gjerësisht nga historianët, disa argumentojnë se mund të jetë zbukuruar ose ekzagjeruar me kalimin e kohës. Megjithatë, ideja thelbësore mbetet e paprekur – aftësia e Julius Caesar për të shuar një revoltë me vetëm një fjalë flet shumë për aftësitë e tij drejtuese dhe aftësinë e tij të çuditshme për ta kthyer fatkeqësinë në triumf.