Irena Dragoti: Është fundjavë…

Rradha fërshëllen si tren me avull,

poshtë kazinosë “Greek Town”.

Lagjja përbri dehet me muzikë buzuqesh;

si gërhitje e fjetur keq…

Në semafor të njëjtat drita pulsante,

që duket sikur kërcejnë këngë vaji.

Një zë burri ringjall harpën nga brinjët e lodhura

për të dashurën e tij,

që braktisi gjysëm shekulli më parë,

në Athinë…

Ai përsërit ngjirur, të njëjtat vargje…

…pa përcjellë të plotë historinë;

unë vërtitem enigmash si në një konkurs

deri te vargu i dytë…

 “Asnjë princ i kaltër nuk u nis për atdhe, –

thoshte kënga;

asnjë varr nuk mori trokun e kthimit”.

*

Buzët më avullojnë melodi Epiri,

në lagjen greke, këtu në Detroit.

Koha ngec aty , ku zgjedhim;

duke e ndjekur, mbetëm pa stacion;

Ëndrrash të reja lindëm shpresën

si një këshillë të pazë

veç malli si humbje na peshon…