Alfons Zeneli: Toka ime!

Toka ime!

Tokë e çuditshme,

tokë prej lëkure.

Lëkure të lënë nga zvarritjet tona.

Tokë e mirë, zbukuruar me mort,

tokë e trishtë si kuqëlim qershish

kur vonon dashuria.

Tokë ters, pemë e zhveshur

që numëron erërat e mallkimit tonë.

Tokë beze, kostum, tanga,

tokë atletike firmato

që puth këmbët e territ.

Kur vjen fundi-

fundi yt tokë e yndyrshme,

govatë, legen, kazan.

Vlon teshat e palarat të kusarëve

zhyer me gjakun tënd.

Tokë hotel kambistësh, kanabistësh,

kanibalësh, ardhacakësh,

tufash të babëzitura, të trashura me mëkat

që kafshojnë lumenjtë, që pështyjnë krojet.

Tokë e qullur nga etja,

e etur për të vërteta.

Toka ime

e bërë dhé, ajër, fir

në agoni për shikim prej syri,

për një këngëz bime,

për një fjalë are.

*

Toka ime plakë,

o plakë e çmendur, flokëshprishur, e lënë…

eja e na spërkat me kujë mbi varre.