Bledar Koçi: Pezull përmbi Atlantik

Lexoj lotë mbi dy gisht letër,

Që më nis i vjetri mik.

“S’jam më unë, ndihem tjetër

Kur më ndau një Atlantik.

*

S’i gjej më as miq e shokë.

Netët po më ndjellin frikë.

Peshoj mall e brengë me okë,

Tej për tej mbi Atlantik.

*

Pres një lajm e si me ngutje

Telefonin më s’e fik.

Tek im atë la një lutje:

– Mos u hidh mbi Atlantik.

*

Zogjtë, ndryshe nga ç’kam parë.

Njerëz bosh, të veshur shik.

Qiej pa ngjyrë e vetmitarë

Tjetrit breg në Atlantik.

*

Përmes syve baret nëna,

Fjalë e saj më ngulet thikë.

– Jam me ty, ku të rreh zemra

Tutje, përmbi Atlantik.

*

Rri, një zë më thotë përbrenda.

Tjetër zë: Ngrihu e ik!

Mbetën varur shpresë e brenga

Pezull përmbi Atlantik…“.