Sadik Bejko: Hëna e luleshtrydhes

 Asnjëherë nuk kam ndier erë baruti që më vë në dhè, kaq pranë frymës, fytyrës sime.

Lufta papritur përplaset në turi me afshin e zjarrit e të mish njeriut djegur.

Dhe ne këndej kemi të tjera plane…

Ditë rëre, shkëlqim e shkumë plazhi, kukurizma me nipat.

Hëna e plotë e 13 qershorit, hëna e luleshtrydhes, gjithë atë natë mësyu dhomën time.

Nata u fry me dritë balonë…

I moshuar… balonë drite madhe sa një qiell

në fshat në qiell fëminie, në vise fantazie më çon…

Atje ku kockat me reumatizëm nuk guxojnë të shkelin përsëri.

Po më 13 i vura një tortë me luleshtrydhe mikut tim 74 vjeç.

Gëzuam, ngritëm dolli, kënduam.

Atje tej kokteji iranian i bombave shpërthente si “perlë” për adhuruesit e predhave … për ata që shpërthimin quajnë perlë. “Ah, shikoje, shpërtheu, pa pa, çfarë perle…  perlë”.

Mbasditen jam njeriu që kokën ia kanë prerë.

Pa gjak në vena një kokë, koka ime e prerë… e hedhur larg… me perlat, predhat.

Gruaja hyn në dhomë me ulërimë: burrë, ku e ke fytyrën, ku sytë, kafkën…. e mjera, ku më je more burrë?

Mos je zënë për vdekje… me miqtë e tu? Ke vrarë miqtë? Mos ke vrarë a të ka vrarë njëri?

Unë vetë nuk e di ku dhe kush jam.

Nga atje tej më vjen baruti e flaka e fshihem prej tyre, prej vetes.

Nuk e njoh veten,

jo më tjetër njeri.

14 qershor 2025.