Limos Dizdari: “Na duhet një urë… të kalojmë lumin”

Një falënderim vonuar i artistit Dizdari nga Ksamili për ish-ministrin e Mbrojtjes. Historia e një gjermani në vitin 1944 dhe një lutje…

I dashur Pandeli!

Ju uroj shëndet dhe gëzime në familje, si dhe Ju uroj suksese në punën tuaj të vyer për shoqërinë dhe shtetin.

I mësuar ta shoh realitetin në sy, qartë e pa ekzagjerime, më duhet të pohoj se në marrëdhëniet tona nuk ka patur dashuri të derdhur pa hesap… Me sa duket, dikush na ka marrë në sysh, duhet të hedhim thëngjijtë apo të kemi një “nuskë”.

Por për asnjë çast nuk ka munguar nga ana ime vlerësimi për figurën tuaj, si atë intelektuale edhe atë morale e të ndërgjegjes në punë e në jetë.

Kjo ka shpjegimet e veta, në baze të të cilave është edukata juaj familjare.

Kur ishit ministër i Mbrojtjes, paraqita para jush nevojën e një ure Bel në fshatin Vanë të Delvinës, fondet për të cilën fondet që ishin akorduar më parë, ishin vjedhur pa të kuq në fytyrë, pa turp në mendje dhe pa frikë në zemër.

Ndihma juaj ishte e menjëhershme dhe bujare. Unë ju pata falënderuar thellësisht dhe përzemërsisht atëherë.

Tani, që lumi i Kalasës, i pingosur, vërshoi dhe e shkatërroi atë urë, Ju drejtohem dhe një herë tjetër me falënderim, pas 15 vitesh.

Dhe me lutjen time të më jepni një keshillë se çfarë mund të bëjmë në këto kushte dhe sa më parë, në se është e mundur.

Duke menduar për këtë temë, sepse m’u kujtua një histori, që ma tregonte një mik nga Shkodra:

…Një ushtar gjerman, diku nga fundviti 1944 (nuk besoj se ky ishte gjermani që përcaktoi datën e Çlirimit më 29 nëntor), shkoi tek një sahatçi, usta i vërtetë, nga ata që i jepnin Shkodrës identitet.

Kërkoi t’i rregullonte sahatin e tij. Mjeshtri pranoi, por ky rregullim kërkonte disa ore ose ditë pune…

E la sahatin dhe iku…

Orëndreqësi e rregulloi sahatin, pa ditur se do të rregullonte edhe kohën e tij…

Sidoqoftë, ajo orë mbeti në sirtarin e Mjeshtrit për më shumë se 50 e ca vite, duke pritur dorën e atij gjermani.

…Pak vite më parë, një turist i moshuar gjerman, i ardhur si i tillë në Shkodër, e kërkoi atë dyqan ku kishte lënë orën e tij dhe e gjeti.

Edhe sahatçiu ishte moshuar dhe, pasi e pyeti për shumë detaje, hapi sirtarin dhe nxori sahatin e atij gjermanit-bjond, fytyra e të cilit duhej tani si pikëpyetje…

Ai desh të thosh diçka, por mjeshtri shkodran i tha prerë: “ma keni paguar kur ma sollët orën”.

Kjo është ajo çfarë më tregoi miku im nga Shkodra. Ai është i besueshëm në ato që thotë dhe unë e besoj atë.

Por… realja dhe dëshira, ndonëse afër, kanë diçka që i bën të ndryshme nga njëra-tjetra.

As vetë nuk e kuptova pse m’u kujtua kjo ngjarje me atë ushtar gjerman…

Kështu, i dashur Pandeli, do të doja të ishe si ustai i madh i asaj urës Beli, të bërë në Vanë nga Ju, dhe unë si fshatari i Ksamilit, që të ndihmojmë njëri-tjetrin për të riparuar atë që shkatërroi ai lumë i pingosur nga fshatarët e pakujdesur që nuk e përkëdhelin Kalasën, por që, gjithsesi, kanë nevojën e urës për të hedhur lumin.

Në se e bëjmë këtë, të siguroj se nuk ka nevojë të yshtemi e të na hedhin thëngjijtë.

Mes nesh do të mbetet vetëm dashuria dhe reciprociteti për njëri-tjetrin.

Dhe atëherë të dy do të tregojmë se ai gjermani që la orën, jo vetëm që iku i fundit më 29 nëntor, por edhe se orën e tij e la për të rregulluar kohën tonë… për diçka vlejtën.

Të dyja. Edhe ora, edhe koha.

Më thuaj diçka…

Jam larg dhe vetëm, si të majtë, mbetemi për njëri-tjetrin dhe për njerëzit.

Përzemërsisht në këtë ditë feste

Limos Dizdari

Ksamil, më 8 dhjetor 2017