Vepra e poetit martir, Genc Leka (2)

Poezia e Genc Lekës

 

OXHAKU¹⁾

 

 

Bora mbulon tokën e gjërë,

Dhe natyra duket në gjumë;

Ky oxhak e dogj një pyll të tërë,

Ky oxhak ka parë ngjarje shumë!…

 

Dhe kur shpesh fryn era dimërore,

I kujtohen këngë partizane,

Miq… biseda… gjurma… flokëbore,

Gjithçka që mbeti kësaj ane!

 

Ndaj oxhaku tymin nxjerr përpjetë,

Si një plak që qetë pi duhan…

Në mendime bije nëpër netë;

Dhe në shpirt diçka të shtrenjtë mban…

 

E sa gjurmë mbetën kësaj ane

(E sa miq ka pritur ky oxhak…)

Këtu rodhën këngë partizane

Diku rrodhën disa pika gjak!…

 

Bora prapë mbulon tokën e gjërë,

Prapë natyra duket si në gjumë;

Ky oxhak që dogj një pyll të tërë,

Është i thjeshtë, por ka parë shumë!…

________________

1) Këto poezi të Genc Lekës, bashkë me ato të Vilson Blloshmit, janë nxjerrë të fotokopjuara prej Bedri Blloshmit nga dosja gjyqësore që ndodhet në arkivin e Ministrisë së Rendit Publik. Poezitë u morën nga policia gjatë bastisjes së shtëpisë së Genc Lekës në Bërzeshtë një ditë pas arrestimit të tij më 31 gusht 1976. Poezitë e Genc Lekës dhe të Vilson Blloshmit iu nënshtruan ekspertimeve letrare të politizuara dhe kanë shërbyer si material provë në mbështetje të akuzës për përmbysjen e pushtetit dhe të sabotimit në ekonomi, akuzë që ata i nxori para skuadrës së pushkatimit më 17 korrik 1977. Renditja e librit dhe shënimet janë tonat (S.B.).

4.12.1965

 

RRETHI I HËNËS

 

O hënë, pse dole moj, aq e trishtuar?

Mos vallë për mua po mban zi?

Që prapa reve shpesh më ke vështruar

Kur kthehesha vonë ,netëve në shtëpi?

 

Nuk besoj në lot, as në sytë e shkruar,

E humbe freskinë, s’bën për mua ti,

Më tha zemër guri, thëngjill i mbuluar,

Që s’pati në zemër, ndjenja, dashuri…

 

U tret dhe zëri i fundit. Qetësi.

Çdo gjë po fle, dremisin edhe retë.

As fletët nuk po bien më tani,

Kjo natë hesht, veç lumi rrjedh për jetë.

Ah, lumi s’gjeti kurrë qetësi.

 

**

Kur në dritare rri me mall

Me lulet e saksisë,

Më shfaqen si vegim, përballë

Gërmadhat e shtëpisë.

 

Pastaj më ngjan sikur bën zë

E ndrojtur fëminia,

Që fle mes gurësh përgjithnjë

Me ëndrrat e mia.

 

CIGANËT

 

Çdo vjeshtë vinte një varg me ciganë

Dhe këndonte plot mall e trishtim:

“Se si janë ca gra, se si janë,

Ah, të vrasin veç me një vështrim…”.

 

Dhe shkuan ciganët në rrugën plot fletë,

Me këngët, me kuajt revan…

Dhe pas i përcillte me duf një gërnetë

E ndezur prej shpirtit cigan.

 

Dhe prapë erë e vjeshtës m’i zgjoi kujtimet

Me këngën e vjetër cigane për gratë.

Në vitet e brishta më çojnë mendimet,

Si vesë mëngjesi m’u tretën gëzimet,

Dhe thinjat m’u shtuan çdo natë…

“Se si janë ca gra, se si janë…”

 

Gjithnjë më mundon ky mendim.

E pse o ciganë, a gjetshit belanë,

Me këngë e me kuaj çudisni dynjanë

Dhe vjeshtës këndoni me trishtim:

“Se si janë ca gra, se si janë…”?

 

FILLIM PRANVERE

 

 

Në dimër ç’u mblodhëm plot shokë një herë,

Së bashku u zumë për dore.

Pa erdhëm vërdallë plot gaz e poterë

Dhe bëmë një plak prej dëbore!…

 

Por lodrën e dashur ne vetëm e lamë

Se prisnin detyrat, mësimet…

Dhe bora mbulonte çdo gjë, në çdo anë

Na zgjonte kujtimet, gëzimet…

 

Plot shokë u mblodhëm sërish në pranverë

Me lodra, gëzime pa fund:

Kudo e kërkuam plot gaz e poterë,

Por plakun s’e gjetëm gjëkund…

 

Dhe lulet po çelin kudo ngjyra-ngjyra

E, lehtë me to po lot era.

Çdo gjë gjallërohet… shpreh urim natyra

Pranvera… pranvera… pranvera.

10.02.1966

 

NXËNËSVE TË MI

 

***

Më la fëminia dhe humbi diku

Si vesa që zhduket nga bari.

Mbas vjetësh e pashë sërishmi te ju

O lule që çelni së pari

***

Era i tund e fletët tutje venë,

Vapa kaloi në kodër barin dogj.

Për diku larg … u nisën disa zogj,

Por kurrë s’do harrojnë ata folenë.

***

Një poezi, një lule shpirtit tim.

Një varg, një bisk i lules plot jetë.

Por ndodh që dhe një varg ndonjëherë

Është një bisk… një lule…një vëllim!¹⁾

________________

1) Kjo poezi evokon jo drejtpërsëdrejti kujtimin e babait të tij, Bardho Leka ish-mësues.

30 prill 1960

 

LETËR MËSONJËSIT

 

Mësonjës, të kujtohet! Ti erdhe një ditë

Nga larg, i kapitur, tek ne në katund,

Sa bukur të pritën të gjithë fëmijtë,

Më bukur shkëlqente dhe qielli i pafund.

 

Mësonjës, të kujtohet!…Ç’të themi më parë.

Sa shumë na doje, ashtu si dhe ne,

Sa herë na thoshe: Fëmijë të mbarë

Në zemër më ngjallnin gëzim dhe hare.

 

Mësonjës, t’na shohësh sa fort jemi rritur,

Tani nxënësit e tu ti s’i njeh.

Sa herë të mbledhur të gjithë t’kemi pritur,

Ta dish sa të duam, sa mall kemi ne…

 

Mësonjës, jemi mbledhur në klasën e dashur

Ku ti na mësove me mall e kujdes,

Nga punë të ndryshme secili ka ardhur,

Si vinim përditë herët çdo mëngjes.

 

Mësonjës, do marshojmë krenarë në jetë

Se ti na mësove. Të puthim nga larg.

(Për ne mos ki hall, mësonjës i shtrenjtë)

Secili nga ne një rrugë ka gjetë.

Dhe njëri prej tyre… të shkruan këtë varg.

15 tetor 1960¹⁾

________________

1) Kjo është poezia e parë që ka botuar Genc Leka. Ai atëherë ishte maturant në shkollën pedagogjike të Elbasanit. Në gazetën “Zëri i rinisë”, datë 30 korrik 1960, faqe 3, kjo poezi mban titullin “Lirika” dhe secila nga strofat e saj është e ndarë më vete me nga një yllth *. Pra, sipas gazetës, janë një tufë prej tri lirikash pa ndonjë lidhje kuptimore midis tyre.

 

 

VJESHTA

Horizont i largët, zogj në shtegëtim,

Erë, pika shiu, fletë pa mbarim…

 

VITI I RI…

 

 

Gjithnjë njerëzit shëndeverë,

(Ç’gaze, ç’lumturi!… .)

Me të mira si përherë

Erdhi Vit’i Ri…

 

Këng’ e valle gjithmonë,

Tok festojmë ne;

Për sukseset, të ardhmen tonë,

Për jetën e re!

 

Gjithë zemrat shëndëverë,

(Ç’gaze, ç’lumturi!… .)

Më i bukur se çdo herë,

Vjen ky Vit’ i Ri!…

 

Ndaj me këngë këtë ditë,

Ne festojmë sot;

Ti, o zot, që na jep dritë

Rrofsh për jet’e mot!…

 

18 dhjetor 1965

 

CIGANI I VOGËL

 

Oh, fli djalosh se është natë,

Lotët mos i derdh mbi lumë,

Rrugën do ta kesh të gjatë,

Ndofta do të lodhesh shumë.

 

Ti do nisesh sërish vetë,

Ndoshta do të prish karvanë.

Vjeshta do të hedhë fletë

Mbi varganin me ciganë.

 

LUMES¹⁾

 

1

Ja, këtu përpara shkollës sonë

Ne e ngritëm lart një lapidar,

Që të përkujtojmë gjithmonë,

Shokët, ty… dhe vrullin çlirimtar…

 

Tok me shokë erdhe ti shpesh herë

(Tek ky skaj ku jeta buzëqesh)

Dhe së bashku ratë në pranverë

Që gjithnjë të ndodhi midis nesh.

 

Ne s’i pamë ditët e stuhisë…

Trimat, gjakun që u derdh mbi dhe;

Për ne ndrit sot dielli i lirisë

Shqipërinë mëmë kemi ne!…

 

Ndaj për ju ne nisim këngën tonë

Ndaj ballëhapur vigjëlojmë ne!…

Dhe fitoret mbrojmë gjithmonë

Mbrojmë punën… paqën në Atdhe!…

________________

1) Kjo poezi, për të cilën Genc Leka është akuzuar se nuk e ka pasqyruar denjësisht luftën partizane, është botuar në gazetën “Zëri i rinisë”, më 23 shkurt 1963. Në gazetën “Zëri i rinisë” (organ politik i Komitetit Qendror të BRPSH-së) poezia është botuar me titullin “Kujtime partizane” dhe është një variant më i përmbledhur i “Lumes”. Më poshtë do të japim edhe variantin e botuar në gazetë.

 

2

Ja, mbas vjetësh… kujtimet më vijnë

Ndaj këndoj për ju, o miq me mall;

Jetën bëtë fli, ju, për lirinë,

Por me ne ju jeni prapë gjallë.

 

Falmëni, o miqte e mi të parë,

Nëse derdh nga malli një pik’lot.

Veç ta shihni ju, o çlirimtarë

Shqipërinë si është bërë sot!!!…

 

Gjaku juaj-fjala e Shqipërisë

 

Këtë brez tani e frymëzon

Gjaku juaj-djelli i lirisë

Që për shekuj kurrë s’perëndon!

Miq, sa herë erdhët këtij fshati.

 

Dhe këndej u ngritët tërë gas,

Por s’humbasin këtij monopati

Gjurmët tuaja që mbetën pas!…

Ah, sikur ta shihnit Shqipërinë,

 

Si është bërë ky vendi ynë sot,

Ju dhatë jetën për lirinë

Do më falnit për një pikë lot!

 

25.09.1962

 

KUJTIME PARTIZANE

 

Eh, sa herë erdhët këtij fshati!…

dhe këndej u ngritët tërë gas!…

E mbaj mend si ziente monopati

Kësaj rruge… ç’gjruma mbetën pas!…

 

Kënga juaj tretej nëpër erë

Gjithënjë rrugët pa mbarim…

Vetëm ju s’u lodhët asnjëherë

Ju o miq na sillnit veç gëzim!

…

 

Vitet shkuan…

Ne më s’jemi parë!

(Bashkë kemi ndenjur te ky mur!)

Ju gjithnjë u kthyet fitimtarë.

 

Ju o miq më dhatë një flamur!

Dhe sa kishit parë ju në jetë…

(Un’i vogël isha atëher’)

Këndej vinit ju trima me fletë

Të gjith’ krahut mbanit maliher!..

 

Ja, mbas vjetësh…Kujtimet më vinë

Ndaj këndoj tani për ju me mall!

Jetën bëtë fli, ju për lirinë,

Por me ne ju jini prapë të gjallë!..

 

Fatmëni o miqt e mij të parë

Ne se derdh nga malli një pik’lot

Veç të ngriheshit ju çlirimtarë…

Shqipërinë ta shikonit sot!

 

Gjaku juaj-fjala e Partisë,

U bë diell për jetë, për liri

Ndaj dhe brez’i ri i Shqipërisë

U këndon gjithmonë veç lavdi.

 

Miq, sa herë erdhët këtij fshati

Dhe këndej u ngritët tërë gas,

Por s’humbasin këtij monopati

Gjurmat tuaja që mbetën pas!..

 

..Ah, sikur ta shihnit Shqipërinë

(Si lulzon ky vendi ynë sot…)

Ju që dhatë jetën për lininë

Do më falnit për një pikëz lot…¹⁾

________________

1) Ky është varianti i “Zërit të rinisë”, 23 shkurt 1963, faqe 3. Po e botojmë me drejtshkrimin e kohës. Me sa njohim deri tani, kjo është poezia e fundit e botuar nga Genc Leka. Në këtë numër të gazetës është botuar pjesa e parë e tregimit të I. Kadaresë “Ditë kafenesh”, tregim që u ndalua dhe shumë vite më pas u botua në fletë alumini në Las Vegas.

 

 

MILINGONË

 

(Kujtim i vogëlisë)

 

 

Sa e vogël je, moj milingonë,

Duke rendur të shikoj çdo ças,

Ti me punë merresh gjithmonë,

Çdo pengesë rruge e lë pas!…

 

Ti, me shoqe vjen këtu, shpeshherë,

Tek ky lëmë mbushur grurë plot;

Dhe “hambarët” mbushni që në verë,

Se në dimër, ju nuk dilni dot!…

 

Fort e vogël je, moj milingonë,

Por kudo ti sillesh papushim.

Ti me punë merresh gjithmonë

Se dhe ti në punë gjen gëzim.

 

Kohën kot nuk e kaloj as unë,

Por kudo mësoj, dëfrej, punoj!…

Porsi ti dhe unë bëj çdo punë,

Milingonë, milingonë moj!…

 

Zdrajsh, 24.04.1965

 

HARABELAT

 

Vjeshta e sosi vellon me ngadalë,

Dimri do vijë me ngrica e tufan,

Por ju zogj, këtu i bëni ballë,

Prej këtij dheu asnjë gjë s’iu ndan.

 

Ka zogj që nisin shtegëtimin,

Duan pranverë, duan qiell pa re,

Por tek ky vend ju gjeni veç gëzimin,

Ndaj s’e braktisni kurrë këtë dhe.

 

SHKOLLA IME

 

Në një vend të largët, pranë një burimi

Ndodhet shkolla ime, e bukur, e re,

Mall’i fëminisë, ëndrrat, gjithë gëzimi

Me mijëra kujtime më flejnë atje.

 

Shtatë vjet me radhë më mbajti në gji,

(Ajo më dhuroi gjënë më të shtrenjtë)

Për herë të parë më priti fëmi

Dhe me gaz më hapi rrugët për në jetë.

 

Në një vend të largët mbeti shkolla ime,

(Bijtë e saj i nisi si zogj fluturim)

Po sa bij të tjerë mbushur me gëzime,

Ajo po bën gati … për marshim.

 

Kaq vjet me radhë më mbajti në gji,

Hej kjo shkolla ime e bukur, e re.

Dikur krahëhapur më priti fëmi

Ndaj më pret si nënë t’i vete atje…

 

Në një vend të largët, pranë një burimi,

Ndodhet shkolla ime, e bukur, e re,

Shkolla që jep dritë, ky vend edukimi

Më vjen sikur thotë: “Pse ike më le”?

 

PËR JETË

 

Qyshkur rënkon e hesht ti zemr’ e mjerë,

Qyshkur, ti shpirt plot derte s’je i qetë!

Veç në s’iu çeli kjo pranverë,

Për jetë jeni tharë, ah … për jetë!

 

Janar 1971

 

LIRIKË

 

Dashurisë gjithë këto këngë,

Dashurisë gjithë këta lot.

Dashuris’, më të madhes brengë,

Zjarrit që s’e mposhtim dot.

 

Midis brengash ndejta burrë,

Pisk e paç në dashuri.

O s’e njoha atë kurrë,

E desha fort, se jam njeri.

 

KUJTIMI YT

 

Kujtimi yt më hodhi këtë natë,

Në thellësinë e brengave pa fund…

(Ah, ëndërr e kaltër u këput në mes!…)

Dhe nis mendimi rrugën më të gjatë,

Po shtegun e blertë nuk e gjen gjëkund,

Ndaj vezullon çdo mbrëmje çdo mëngjes!…

 

Pranverë 1972

 

KJO ZEMËR

 

Kjo zemër dridhet si një zog i vrarë,

Si det me dallgë shpirti me balada.

Më djeg kjo flakë e dashuris’së parë

Dhe dritë hedh tani, mbi tri dekada.

 

…Kur shkrin dëborë e virgjër nëpër male,

Shpirt i ronitur dridhet prej një fjale.

Lirikat si fëmijë i zgjon ngadale

Dhe për atë që desh më fort, derdh lot…¹⁾

 

…Ndofta, ndofta një mëngjes shtatori

Ti do vish sërishmi te ky vend,

Ndaj të pres gjithmonë tek oborri,

Që të ndiej hapin dhe zërin tënd. 2)

________________

1) Botuar në “Ngadhnjimi i shpirtit” me autor Nazmi Seitaj, Globus R, 2007, fq. 86, fragment nga një poezi e humbur e Genc Lekës.

2) Po aty, fq.48, fragment i një poezie të humbur.

 

 

SERGEJ ESENINIT

 

Dashuri e tij e madhe porsi deti,

Në një zemër s’mund të futej dot.

Ja kështu me fund e ktheu poeti

Për bejrozën që e deshi aq fort.

 

Varg po nisen qerret plot me sanë

Ti si diell i kuq po zbret në varr…¹⁾

____________

1) Po aty, faqe 103. Sipas autorit, Nazmi Seitaj, kjo ka qenë një poezi e gjatë. Ai kujton vargjet që po japim.

 

KËNGË PËR MIQTË E PARË

 

Eh, sa herë erdhët këtij fshati

Dhe këtej u ngritët tërë gas,

E mbaj mend si ziente monopati

Kësaj rruge ç’gjurma mbetën pas!…

 

Kënga juaj tutje nëpër erë

Natën nëpër rrugët pa mbarim…

Vetëm ju s’u lodhët asnjë herë

Ju, o miq na sollët veç gëzim!

 

Eh, sa kishit parë ju në jetë,

(Un’ i vogël isha atëherë!)

Këndej ju vinit, ju trima me fletë

Të gjithë krahut mbanit maliherë!

 

Vitet shkuan… ne më s’jemi parë

(Bashkë kemi ndenjur tek ky mur!)

Ju gjithmonë u kthyet fitimtarë,

Ju, o miq, më dhatë një flamur!

 

Dhe sa kishit parë ju në jetë!

Unë i vogël isha atëher’;

Këndej vinit ju trima me fletë

Të gjithë krahut mbanit maliherë!…¹⁾

 

Si vegim më erdhe këtë natë…

(Ku t’i shpjerë shpirti këta lotë?)

Si dikur hedh fletë vjeshta e artë,

Unë thinjem te kjo rrugë e gjatë,

kurse ti këndej nuk vjen më dot.

 

 

Kushedi sa herë nëpër net

Ti do vish i heshtur si vegim,

Fletë do të hedhë vjeshta e tretë,

Gjak do rrjedhë plaga pa shërim… 2⁾

 

________________

1) Dy strofat e fundit janë botuar në vjershën “Kujtime partizane”, në gazetën “Zëri i rinisë”, 23 shkurt 1963. Mbase redaktorët e poezisë në Tiranë kanë bashkuar dy poezitë “Lumes’ dhe “Këngë për miqtë e parë” për t’i botuar në një poezi të vetme. Kjo sigurisht mbetet një hamendje, bazuar në atë që redaktorët e atëhershëm i jepnin të drejtën vetes për të bërë dhe operacione të tilla.

2) Fragment nga një poezi për të atin, botuar në librin “Ngadhnjim i shpirtit”, Globus R, 2007, fq. 69.

 

 

SONETI I KUJTIMIT

 

Oh ç’të rrëshqasin gishtat mbi kitare

Dhe dridhen telat, dridhen pa pushim,

Se ti këndon pasione djaloshare,

Se ti këndon për jetën pa mbarim.

 

Aty ti sheh kujtime fëminije,

Aty ti sheh çdo gjë që e ke larg.

Ti nuk këndon veç vargje dashurie,

E gjithë kënga jote është varg.

 

Këndo sërish, këndo si më parë,

S’ka gjë se vjeshta qan me mallëngjim,

Se ti këndon pasione djaloshare,

Se ti këndon për jetën pa mbarim.

 

Në gishtat që rrëshqasin mbi kitarë

Unë shoh një të ardhme si vegim.

 

ËMBËLSI E VISEVE RINORE

 

O ëmbëlsi e viseve rinore…

O pika loti, drithma, mallëngjim.

Pse ma trondisni botën shpirtërore,

Me brenga, mall, zbrazëti dhe dyshim?

 

Në cilën zemër hytë si pranverë

E nuk i sollët zemrës lumturi?

Por kur derdh vjeshta fletët nëpër erë,

Pranverën na do zemra, përsëri.

 

Dhe sa më shumë që do shkojnë vjetët

Zemrat s’do ndjenë qetësi gjëkund…

Lirika plot do lenë pas poetët

Për mallin, helmin, gazin e pafund.

 

O ëmbëlsi e viteve rinore

Në cilën zemër hyre në fillim?

Si erdhe ti prej viseve qiellore,

Brengë, gas e ngushëllim?

 

Pranverë 1972

 

KJO RRUGË

 

 

Kjo rrugë malore

Humbet nëpër fletë.

Kjo rrugë me gjurma në zall…

Dhe unë shkoj vetëm,

I heshtur, i qetë,

Në shpirt e në zemër aq mall.

 

Kjo rrugë malore,

Sërishmi kujtimi

Më zgjoi në zemër tani.

Bëj rrugën e dashur,

O rrugëza ime,

Besnik gjithnjë më je ti.

 

Fëmijtë i lashë,

(Të shkretët fëmijë),

Diku, jo si zogj në fole.

Po ndoshta kjo rrugë

Pas vitesh, një ditë,

 

Sërish do t’më çojë atje.

 

Dhe vitet do shkojnë,

Do rriten fëmijtë,

Të qeshur, si lule, atje.

Më pas, posi unë,

Do nisen një ditë

Në rrugën e jetës së re.

 

Kjo rrugë… dhe zemra

Diçka do t’më thotë…

Kjo rrugë plot gjurma në zall.

Sa rrugë, sa rrugë

Si kjo ka në botë,

Por veç për këtë do të ndiej mall!…¹⁾

________________

1) Botuar për herë të parë në gazetën “Zëri i rinisë” më 21 prill 1962.

NËNËS

 

U thinj ajo në rrugën e mundimit,

Por mbeti e re në zemër gjithnjë,

Ndaj i buzëqesh i pastër njerëzimit

Për gjithë zemrat që nuk thinjen më.

 

Si ky lëmsh që mbledh ti sot në duar

Ashtu t’u mblodhën brengat, nëna ime,

Ti më mësove të lexoj në thëllime

Dhe askujt të mos i lutem shpirtlëshuar.

 

SPIUNËT

 

Në sahan të Sigurimit

Pijnë helmin e helmimit.¹⁾

________________

1 ) Fragment, botuar në librin “Ngadhnjim i shpirtit”, me autor Nazmi Seitaj, Globus R, 2007, fq. 30.

 

LULET E HORASANIT

 

Toka që e deshët aq shumë,¹⁾

Si një shpirt që s’gjeti ngushëllim,

Priti sa të binit ju në gjumë

Dhe pastaj u drodh me dëshpërim…

 

Hëna dridhej vetëm për mbi retë,

Yjet u këputën një nga një!…

Kurse ju u ndatë nga kjo jetë,

Që në botë të mos vini më!

 

Këngët enden nëpër shkretëtirë,

Në çdo zemër zgjojnë mall dhe brengë,

Ndaj e zgjova prapë të shtenjtën lirë,

Ndaj për ju derdh lot në këtë këngë.

 

Dhe sa lotë derdhi në mes tuaj

Esenini i dhemshur, shpirt njeriu,

Zemërdjeguri poet nga vis i huaj

Sikur të ishte vetë Saadiu.

________________

 

1. Strofat 1, 3 dhe 4 janë botuar sipas “Ngadhnjim i shpirtit”, me autor Nazmi Seitaj, Globus R, 2007, fq 20

 

AHE, AHE

Ahe, ahe, o drurë të gjorë

Ju gjithmonë diç thoni me vete

Ju po duroni erë, shi e borë

Që të ngrohni fshatra e qytete,

 

Ahe, ahe, o drurë të gjorë!

 

 

LUDVIG VAN BEET’HOVEN

 

Përmbi brengë ndrin hën’e argjentë

(kështu shkojnë vitet një nga një)

Kush dëgjoi SIMFONINË E NËNTË

Këtë hënë s’desh ta shihte më!…

 

Ky titan i dhimbjes njerëzore

Ditët i përcolli me durim;

Apollon i dritës qiellore,

Botës i dha zë pa shëmbëllim!…

 

 

…Për një shelg të brishtë në bregore,

Për një yll që ndrin në largësi,

(na vjen si gjëmim në Re maxhore)

Psherëtim’e shpirtit GJITHËSI!

 

Kur tufani çante nëpër qiej,

Ai nisi rrugën pa mbarim!

“Perëndi e verbër që bën diej”

Botës i hedh dritë plot shkëlqim!

 

O hënë, pse dole, moj, aq e trishtuar,

Mos vallë për mua po mban zi?

Ç’më fsheh ashtu me sy të lotuar,

Mos m’u sos jeta dhe unë nuk e di?

Po dhe në vdeksha, jeta s’ka mbaruar,

Dhe pse po shkruaj të fundmen poezi.¹⁾

 

Janar 1971.

 

________________

1) Janë fjalët e Hygoit për L.V.Beet’hovenin. Shënimi në fund është i autorit, Genc Leka. Edhe fjalët me shkronja të mëdha janë të autorit. Sipas dëshmisë së botuar te “Ngadhnjim i shpirtit”, kjo është poezia e fundit e G. Lekës, shkruar në gusht 1976, disa ditë para se ta arrestonin.

 

Ndalohet publikimi pa lejen e autorëve!