Cikël poetik, shqip–italisht nga Mimoza Pulaj
Mimoza Pulaj
Dritë luksi
Nuk është flamur ai që valëvitet
mbi hije të braktisura.
Në lugë që fundosen. Në zbrazëti.
Në sy të trishtë fëmijërie.
Që i duhet të ngjyrosë: zjarr, dritë, bukë.
Dhe t’i lutet patkoit mbi derë
t’i dhurojë nje dorë: ngrohtësi.
Por mjerim. Sa një univers.
Që mbarset e veteveten lind. Pa e ditur, akoma më te trishtë.
Fshehur në nje hije arratisëse për të shuar urinë.
Sytë kthej
mbi fytyra dritë- luksi. Me baltë ngjyrosen.
Luce di lusso
Non è una bandiera questa che sventola
sopra ombre abbandonate.
Nei cucchiai che sprofondano. Nel vuoto.
Negli occhi tristi dell’infanzia
che deve dipingere: fuoco, luce, pane.
E prega al ferro di cavallo sopra la porta
a donare una mano: calore.
Ma miseria. Grande quanto un universo.
Che si feconda e rinasce in se stessa. Senza saperlo, ancora più triste.
Nascosta in un’ombra fuggente, a spegnere la fame.
Gli occhi volgo
sulle facce luce di lusso. Con fango si colorano.
Shoqëria e vjetër
Një rreth zemrash të pastra.
Përqark shtëpisë. Ulur.
Për t’u shtrënguar. Për të luajtur. Për të qeshur.
Sybajame, dy prej tyre. Me diellin mbas shpine: segment ylberi.
Nëse vetëm njëra qan pikëloti bëhet rrethi.
E çdo ditë frymën mban.
Nga tre dritëlëshuara: fillim agu, Aurora, lindje Dielli.
La vecchia amicizia
Un cerchio di cuori puri.
Interno a casa. Seduti.
Per stringersi. Per giocare. Per ridere.
Due tra loro occhi di mandorla. Col sole dietro la spalla:
segmento di arcobaleno.
Se solo uno piange, il cerchio: goccia di lacrime.
E ogni giorno tiene il respiro.
Dalle tre luci emesse: inizio d’alba, Aurora, il sorgere del Sole.
Bijë pasioni
Zhurmë në muzg.
E dashur ankimesh të mbytura:
ku janë fshehur ëndrrat e perënduara?
Baticë lulesh të zbehta, përreth barërash të thara…
Por nuk terhiqem. Bijë e një pasioni të pashtershëm.
Me një ëndërr flakëruese
më dërgon buzëqeshjen.
Me këmbët në hije dhe hi mbetur
ndjej flakën.
Që më djeg. E nuk ndjej dhimbje.
Shkëndija agimesh të ndritura përshkojnë muzgun.
Me yje hiri.
Figlia di passione
Rumore nel crepuscolo.
Amante di lamentele soffocate:
dove sono nascosti i sogni tramontati?
Alta marea di fiori pallidi, attorno alle erbe appassite.
Ma non mi ritiro. Figlia di una passione inesauribile.
Con un sogno ardito
mi manda il sorriso.
Con i piedi all’ombra e nella cenere rimasta,
sento la fiamma.
Che mi bruccia. E non sento dolore.
Scintille delle albe lucenti attraversano il crepuscolo.
Con stelle di cenere.
Muzë agu
Në palosjen e fundit të errësirës. E turbullt. Dritë që dridhet.
Drejt euforisë së njomë
të një letre të bardhë
prania e saj:
jehonë buzëqeshje,
adoleshente që vallëzon,
në rrathë qetësie.
Mbushullon me erëmirë trëndafilash. Të sapoçelur.
Natë mikpritëse që rrëshket e pasur.
Në këmbët e Hënës përshëndeten yje. Si një lojë agimesh.
Musa d’alba
Nel’ultima piega dell’ombra. Vaga. Luce che vibra.
Verso l’umida euforia
di un foglio bianco
la sua presenza:
eco di sorriso,
l’addolescente che balla,
nei cerchi di silenzio.
Riempie con profumo di rose. Appene sbocciate.
Notte ospitale che rica scivola.
Nei piedi della Luna ci salutano stelle. Come un gioco delle albe.
Libri
Me ty ndaj agun: jehonë dite.
Për natën ti s’pyet,
të mjafton boja e shkrimit.
Endacakë të dy. Qetësisht.
S’e më derdh shikimin, ku të shoh veten,
më i miri je. Gjithnjë.
Braktis rrugën time. Për të ndjekur tënden.
Luledielli. Dorzohem.
Il libro
Con te sento l’alba: eco di luce.
Alla notte sei indiferente,
ti basta l’inchiostro.
Erranti tutti e due. Tranquilamente.
Se volgi lo sguardo, dove trovo me stessa
sei migliore. Per sempre.
Abbandono la mia strada. Per seguire la tua.
Girasole. Mi rassegno.
Një moment
Përgjithnjë-në
dhe vetëm në një moment e gjen.
Kur vlen një jetë:
zëvendëson atë që gjithë jeta të ka hequr.
Un momento
Il “per sempre”
e anche in un solo momento, lo trovi.
Quando vale una vita:
sostituisce quello, che tutta la vita ti ha tolto.