Mario Bellizzi: Mirë se vini 2021!
Mirëmëngjesi për të gjithë miqtë e dashur të FB, Messenger dhe WhatsApp, përfshirë ata që më kontaktuan me telefon. Të gjithë natyrisht dërguan urimet pozitive dhe të mira për Vitin e Ri. Nga lexime të ndryshme dhe shprehje të përzemërta më goditi, veçanërisht kjo:Le të kthehet normaliteti!Shumë individë, segmente të popullsisë të shpërndara në të gjithë planetin, kanë përjetuar prej dekadash, një situatë braktisjeje, izolimi, vetmie, emigrimi i shumëfishtë, mungesa e perspektivave dhe shpresave. Që kur fillojmë sërish orën e historisë për të përjetuar NORMALITETIN? Para çfarë epidemie dhe çfarë katastrofe sociale dhe njerëzore? Kanceret e shpërndara plotësisht në shoqëritë aktuale janë SOLITUDINË dhe vjedhja e SHPRESËS për një të ardhme më të mirë. Në frazeologjinë e arbereshe, italianët shqiptarë, janë dy shprehje të tmerrshme, të diktuara nga njohja, për t’i shprehur këto dy ndjenja, fatkeqësisht të shfrenuara: njeriu në vetmi është vetëm ‘një manjon i zi’, off, vetëm një ′’eterinerët em si nj Ur i zi’ ku e zeza nuk është aspak një të dhënë kromatike, por denoton turpin, fatkeqësinë, dhimbjen, përdoret edhe për ata që kanë vuajtur vdekjen e një bashkimi ose për të hequr emrin nga ata që janë larguar dhe ndërgjegjësimi se me vetëm një tizon nuk mund të ndezësh asnjë zjarr! Mungesa e një të ardhmeje që ia vlen të jetohet, përcillet me fjali: mos të kesh as ditë: ‘ng ë Ka dit et ngrah”, një person i shpronësuar në ditët në vazhdim. Pra miq, kur po përjetonim një situatë normale? Sigurisht që do të ishte një dramë të mendosh vetëm për normalitetin tënd.——————Benvenuto 2021Buongiorno a tutti cari amici e amiche di FB, Messanger e WhatsApp, compreso chi mi ha raggiunto telefonicamente. Tutti naturalmente, hanno inviato auspici positivi e bene auguranti per il Nuovo Anno. Da diverse espressioni lette e sentite mi ha colpito, in particolare, questa:
che ritorni la normalità!
Molti individui, interi segmenti di popolazione distribuiti variamente sul pianeta, stanno vivendo da decenni, una situazione di abbandono, isolamento, solitudine, migrazioni multiple, assenza di prospettive e di speranze. E allora da quando far ripartire l’orologio della storia per vivere la NORMALITÀ? Prima di quale pandemia e di quale catastrofe sociale e umana? I cancri distribuiti a piene mani nelle società attuali sono la SOLITUDINE e il furto della SPERANZA in un FUTURO migliore. Nella fraseologia degli arbëreshë, gli italo albanesi, esistono due espressioni terribili, dettate sicuramente dal cognitivismo, per esprimere questi due sentimenti, purtroppo dilaganti: l’uomo nella solitudine non è che “un tizzone nero”, spento, uno solo “i vetëm si një Ur i zi” dove il nero non è affatto un dato meramente cromatico, ma denota disgrazia, sventura, dolore, si usa anche per chi ha subito la morte di un congiunto o per omettere il nome di chi se n’è andato; e, la consapevolezza che con un solo un tizzone non si può accendere nessun fuoco! L’assenza di un futuro degno di essere vissuto viene veicolata dalla frase: non avere neanche i giorni addosso: “ngë Ka ditët ngrah”, una persona espropriata dei giorni a venire. E allora amici, quando si viveva una situazione di normalità? Di sicuro sarebbe un dramma pensare solo alla propria normalità.
