Poezia e Stefania Romitos vjen në shqip nga Arjan Kallço  

Lindi në Zvicër në vitin 1967. Ka studiaur në universitetin e Milanos dhe është diplomuar në Letërsi moderne. Është shkrimtare, drejtuese radiofonike dhe televizive, themeluese e projektit kulturor ‘Orfelia dhe miqtë’. Pasioni për letërsinë bëri që në vitin 2010 të botonte romanin e parë me titull ‘Përmes syve të Emës’. Në vitin 2013 botoi librin humoristik ‘Po ti cilit çifti i përket’? Në vitin 2016 botoi një triller me pjesë me titull ‘Ofelia, jeta e një shkrimtareje fantazmë’. Në maj 2017 botoi përmbledhjen poetike ‘Nadiri dhe Najeli tregojnë’.

 

Ti – nuk je askushi

 

Ti, nuk je askushi

në gjithësinë time.

Si një nevojë e përhershme

dhe vërshuese

ende e dominon banesën time.

Përpiqem ta largoj mendimin tim

për ty

por Ti kthehesh si bumerangu e

me një grusht të fortë në fytyrë

më plagos.

Unë ndihem e çliruar prej triftongut

“Ne të dy” së bashku.

 

Ne kurrë s’do jemi

 

Ne kurrë s’do të jemi kujtime,

ato ushqehen me të shkuarën.

Jemi e sotmja e pafund

të kapur në kurthe në mjegulltinë

e një realiteti hyjnor.

Jemi hije emocionesh të vërteta

që jetojnë në hapësirën e pakohë

në pamundësinë e magjishme.

Nëse më dëgjon,

do më shohësh si një Afërditë

që e përkdhel Zotin e vet

në dashurinë soditëse

të parathënë nga fati.

Të dua

përtej pafundësisë së pamatë.

 

Më shoqëro nëpër porte

 

Më shoqëro në portet

e njohjes

përtej kolonave të Herkulit

në një udhëtim pa nisje

dhe pa kthim.

Fluturo bashkë me mua

në krahët e pulëbardhës

drejt horizonteve pambarim

brenda magjisë tënde

brenda ëndrrës sime.

 

Zoti i deteve

 

Ti,  o Zoti i deteve,

përpimë si ekstaza

e një batice

më lër të mbytem

në humnerat e një qielli

magjepsës e më pas

të përmendem

në fundet rënore

zgavrime të guximshme

të ëndrrave të ndërprera

të ruajtura

përtej kohës

në përjetësinë e një guacke.

 

 

Ti je kundrimi im

I përkdhel mendimet

e të vështroj

sikur të ishte e nesërmja.

Ne dashnorët e dëshpëruar

jetojmë me hapësira dhe kohë

duke vrapuar pas largësive

në grackën e erës

së fatit tonë.

Dua të të dhuroj madhësinë

brenda pafundësisë

në çdo puthjen time

në çdo dhelje të rrëmbyer

por jemi pemë

me rrënjë të thella

që s’shkulemi kollaj.

Koha e fut në grackë

vajtimin tonë.

Ti je qielli në ëndrrat e mia

Re e vesës që cik horizontin tim

Je drita në hijen e pritjeve

Je frymamarrja që e mban jetën

Ti je kundrimi im.

 

Mësomë

 

Mësomë durimin

të të pres pritjeve

Mësomë të dëgjoj

fjalët e heshtjeve të tua

Mësomë të mos druhem

mos të të humbas çdo çast

Mësomë që të mos mbytem

në melankoni

sa herë që mungesa jote

të bëhet e padurueshme

Mësomë të mos vdes

kur kam frikë se mund të të humbas

e të kem besim tek e ardhmja jonë

Mësomë gjithçka

e më shumë akoma

por mos më mëso

se jemi rastësi

pasi s’mund të të dua

po të mos e dija.

 

Përktheu Arjan Th. Kallço