Ismail Xhaferi: Ti ku je, mikeshë e vjetër

 

Po ti ku je mikeshë e vjetër,

Që shpirtin ëmbël m’a ke dehur,

Në kë pranverë tretesh si vjeshtë,

Në cilën ëndërr qëndron fshehur?

 

Po ti ku je mikeshë e  bukur,

Lule që  gjendesh  veç në prill,

Në cilën zemër  qëndron strukur,

Cilin mëngjes gdhihesh si  yll?

 

Po ti ku je mikeshë e brishtë,

Që gjurmë ke lënë në jetën time,

Në cilin shpirt tani merr frymë,

Si psherëtimë  edhe si dhimbje?

 

Po ti ku je mikeshë besnike,

Ti gjarpërusheja me pika,

Pa ty nuk poeti s‘ka motive,

Pa ty nuk shkruhen  dot lirika.

 

Po ti ku je o mike ëndrrash,

Edhe pse shpesh ke qenë një dhembje,

Në fundin e një gote vere,

Të kam kërkuar në çdo mbrëmje.

 

Po ti ku je moj mike vjetër,

Që shpirtin ëmbël ma ke dehur,

Në kë pranverë tretesh si vjeshta,

Në cilën ëndërr qëndron fshehur?

 

Ismail Xhaferi: Mungesë

Ismail Xhaferi: Eja!