Odise Kote: Lumi qan…

Këputet rrëmbyeshëm me sekrete drejt takimit,

Përmbi, si lamtumirë, një degë e thyer.

Mëkatet i tret  kjo këmbanë mëngjesi,

Lodhur nga pritje – ikjet.

Udhëtim pa fre, sikur kërkon të shpërthejë,

zajet e bardhë, si shpritra të lënë peng.

Dikush  pret, ndoshta shkrimet e shenjta katalehe,

Shirat në muzg të Kadaresë.

S’kthen  dot pas, dëshirat në rrëfenja pendimi,

dhe në vorbulla s’i gjen, që s’i gjen përgjigjet.

Më besoni, Lumi, ah dhe Lumi qan…

Sepse dy herë, s’ i përqafon dot brigjet.