Ilir Levonja: Pushim nga puna apo pushkatim publik?!

Nuk e di nëse ka apo jo këshilltarë Edi Rama, pasi shtypin nuk e lexon. Edhe pse e quan Kazan. Po me garanci absolute u referohet titujve. Ose emrave, atyre me të cilët ka qoka moshe. A kohësh. Nëse ka, duhet të dali dikush e t’i kujtoj se koha e fushatës ka mbaruar. Nuk ka më fushatë. Dhe se realiteti qeverisës, vota për drejtuar është e mjaftueshme për ‘të. Dhe qeverisja nuk bëhet kështu. Mblidhuni filan vend. Dhe ti (njëri apo dyri) ke punuar mire do rrish. Kurse ju të tjerët, gati 95% e një administrate vendi, ikni. Dështuam për fajin tuaj. Dështuam them unë, se Ei Rama thotë dështuat. Pra, ua vë gishtin atyre përballë. Duke mos përfshirë aspak vetveten. Pra dështuan ata që drejtonin. Jo, ai apo ata shefa të emëruar prej tij. Ata të cilët i zgjodhën këta. Se u bë edhe pak lëmsh logjika. Por në Shqipërinë tonë të gjithë e dine. Që drejtorët, emërohen nga një lloj akordi midis partive në rrethe, dikasterit përkatës etj. Partia është zyra e kuadrit. Kështu ka qënë me të gjithë. Si me PS-në me PD-në e LSI-në. Dhe të tjerë pjesëtare të koalicioneve qeverisëse. Kështu që, i bie që, dështimi i drejtorëve të radhës, në qeverisjen e Edi Ramës, nuk është dështim vetëm i tyre. Por i gjithë asaj karabinaje që drejtohet nga Edi Rama. Dhe fillon që nga marrëveshja midis PS-së dhe LSI-së në Shkodrën e demokratëve. Dhe që u vertetua me ndarjen. Dhe akuzat e ndërsjella. Me shoun që dhanë strategët, si kreministri ashtu edhe presidenti në fushatën e fundit. Eshtë njësoj si të përgatisësh një armatë, të shkosh në luftë. Dhe pasi t’i vrasësh, nga që aq ishin aftësitë e tua, boll keq i pate përgatitur. Tani u thua, ju dështuat, fajin e keni ju. Prandaj ikni o të vrarë. Eshtë absurdideti i rdhës që i shkon kaq shumë për shtat një kanakari si Edi Rama.
Unë e kam të lehtë t’u them, o njerëz, o socialistë administratash, mire ua bën. Por nuk e them kurrë. As nuk e çoj nëpër mend. Unë e njoh atë botë shqiptare. Kur post fushata është një pështirosje e ekzistencës së njëriut karshi njeriut. Aq sa edhe miku ideal, i idealeve për ty, kthehet në një mister për shkak të marrëveshjeve me kulisa mes shefave, bordeve të fushatës, bordeve të shushunjave që e kanë mendjen tek tenderat, bordeve të të fortëve që e kanë mendjen tek zonat e influences në qeverisje. Dhe ata që rrinë rreth shefit me mendjen e qartë që, sa janë aty, ato katër a pesë vite, t’ia rrjepin edhe pikën e fundit fondit të shërbimeve. Atyre shërbimeve seksere për përqindjet, ku nis edhe lufta fisnore, futja në gjak, apo vetmia shekullore me funde të amëshura në ca apartemente larg nga provinca. Larg nga kryeqyteti… aq sa sot ka plot shefa nga administratat shqiptare, që sot jetojnë deri në Amerikë, me përqindjet e pisllëqeve publike në Shqipëri. Ka me shumicë. Qeverisën, ropën, ikën. Madje me nder. Me dekorata presidenciale. Janë dekoruar pse kanë vjedhur. Janë burra të lartë. I keni me shumicë. Madje të shesin mend duke t’u treguar si të aftë edhe në botën e kapitalit. Ku për dukje bëjnë sikur punojnë. Dhe jetojnë në shtëpi të mëdha. Edhe pse me të ardhurat që marrin nuk mbulojnë dot as taksën e mirëmbajtjes, jo më kredinë bankare për tarifën mujore të shtëpisë. Por janë ato, pelivanllëqet nga koha në administratë. El doradoja e intelektualit shqiptar. Eshtë e dhimshme vëllezër të pushuar me pushkatim. I tillë është sistemi që kemi ndërtuar. E tillë është demokracia jonë. Në demokracinë e botës pushohet me pushkatim eprori. Në Shqipërinë tone ndodh e kundërta.
Nuk e di se çfarë justifikimi mund t’u japin shefat, forumet e partive, këtyre të pushkaturve. Ndofta janë ditët më të bezdisura,më acaruese për ta. Pasi janë zënë gafil, nga këto metoda erdoganiste të reformatorit revolucionar, shefit të tyre. Ditë me dyer që hapen e përplasen, tesera që u hidhen surratit. Ndonjë shqyerje këmishe. Kërcënime me marrje peng fëmijën. Vajzën. Apo nxjerrjen e ndonjë horrlliku. Apo edhe tjetrin me shkuarjen nga Berisha. A LSI-ja… edhe pse kanë ideale. Madje ua kujtojnë idealet si diploma meritash dhe profesioni. Kohë mishmash. Kohë absurde… E kam shkruar edhe vite më pare. Kur se si një mësues e nxorrën në pension para kohe, pasi nuk u duhej më. Me merita e nxorrën, me dekorata. I dhanë në një tufë me trëndafila. Kishte veshur një kostum gabi, një kollare gabi, një këmishë gabi, një pale këpucë gabi. Rrinte më këmbë, i kostumuar e hekurosur i tëri. Një triumfator që kishte mundur Berishën. Por që aleanca e re, fitorja e tij, i duhej ta pensiononte para kohe. Atë vend, vendin e drejtorit që ia kishte lejuar qeverisja e mëparshme, për ironi ajo e Berishës, ia kërkoi si sacrifice aleance e re. LSI-ja …, një nuse e re, krejt fringo në arsim. Madje sapo e kishte filluar. Dhe në provime nuk shkonte vet, por here burri, here vjerra, here vjerri. Ajo ishte fitorja, koalicioni. E ardhmja e vendit me plot padrejtësi të nëpunësit të administratës civile shqiptare. Aq sa kur i thashë, miku im, urime për meritat, dekoratat e demokracisë. Ma ktheu, nuk është demokraci, por shkërdhatokraci e sojit shqiptar. Në fund të fundit, kjo është përfundja e votës me shumicë, një përftim sa triumf aq dhe absurd. Shkurt t’ja fusësh vetes. Ndaj e kam thënë dhe e përsëris se, demokracia me statndarte perëndimore tek ne do zëri fill, kur opozitari i parë si për socialistin a demokratin në qeverisje…, të jetë socialisti për socialistin dhe demokrati për demokratin. Ndryshe seanca me këto pushime-pushkatime nuk do mbarojnë kurrë.

Please follow and like us: