Sadik Bejko: Thirrja e udhës
I. Thirrja e udhës
(Kushtuar burrave dhe grave që ndoqën udhët më të paimagjinueshme drejt lirisë e begatisë).
Natën në nënkresë tok-tok, tok-tok
më ushtojnë hapa:
Kushtrim! Jam udha, nisuni!
Nismëni gjithmonë nga e para.
1.
Dhe symbyllur nisem,
Dhe të përplasem me shkëmb
A të bje drejt në humnerë-
rrugët kështu qëlluan: me hone në gryka fshehur,
makinat – nga ato me rrota në erë.
Ulem në ndënjëse drejt, fort,
pa çak, pa bam;
nuk ulem, veten dorëzoj,
kokën time të prerë
e vë te timoni në xham.
Si ta vësh koburen plot
në tëmtha, nisem;
si t’i thuash vetes: tej, tretu në erë,
mollë e pjekur vjeshte,
këputu me gjithë degë.
Të blatohem, rrugë:
kalë dheu, mitër nëne
gur vatre, gjethërim shpuzë,
mushkëri, rrënjë
shtrojë, mbulojë,
kupë uji në buzë.
2.
Nisem.
S’ jetoj dot pa miqtë:
re, yje, qiell i papërsëritur
shkëmb, hon, pyll, a një hënëz bar…
në çast shuheni, në tjetrin merrni formë
si hukatjet mbi xham.
Hapje zemre si shi i ngrohtë;
bisedë e bekuar që rrit eshtrat,
praron e pjek të korra maji,
në dheun tim të brendshëm
plugim i tejdukshëm ajri.
3.
Rrugë – plaga jonë e hapur
buzë a shtat femre
përherë e ditur, a e shkallmuar
çuçuritëse, a e trungët
memece a e malluar.
…gropa andej, fushëtirë anash
gryka lart, poshtë humnerë
ulen male, ngrihen lugina
diku asgjë…
fill i ndërprerë.
4.
Na mbush, na rrit
ne njerëzit hon dhe tunel
hulli e udhëtimit, shpina e rrugës
mbushulli e hapësirës pa kulm e themel.
I lemë a na lënë miqtë bukuroshë,
Bota a shtrëngata na dalin kundër-
s’ ka gjë – janë lojë e fatit,
fati dhe preja,
përbindsha deti dhe lundër.
5.
E marrim në sy nisjen drejt fatit
sikur nuk jemi prej mishi
sikur nuk vdesim ndonjëherë:
pasione të egra, dërrmuese
rritur, shprazur, tretur në erë.
Zgjatëm kërthizën, tërkuzën e djepit tonë
E lidhëm në rrufe, në rreze dielli që ther,
e lamë pas si shtizë të tendosur
… te një urë varur,
harkuar në ylber.
I shenjtë
vetëm çasti i nisjes,
vetëm udhëtimi
të tjerat:
udhë … rrokullisje, ngritje…erë.
6.
Zog mëngjesi
në skelet kockash nder krahët e mëdhenj
flatra me grimca drite të lëngësht
të mpiksur
si avullimi mbi lumenj.
Fli i freskët,
mbi degë të holla kockash
diell, erë dhe vesë veshur-
te koha e pastër,
te çerdhja kthehu prapë,
te gojët e burimeve
çurgojnë cakun ditë as natë.
Fli i fluturimit
çelik krahët mprehur
në cipëzën sipër lumit,
kalitur në diell,
kthehu në ciklin e madh,
nga rrethi i mbyllur-
ti fluturim zogu-
ti rrugën çaje, ti, tej e më tej del.
Truall rruge i qielltë,
trung i zi asfalti, ebanit, mermer
…fluturim pa cak nëpër botë
në dhera, dete e qiej.
7.
Grykë drite pa diell,
kanistër pa formë buke sipër-
fytyrë e tuneltë-
në çurgim pakohësie
në pakufi e ngrirë
flu mbi malet kundra dritës,
paksa zbardhëllirë,
Fytyrë e tuneltë, njeri,
eja nisemi.
E qeshura si gotë uji në verë
zbut me përkohësi
ëndrra qendrueshmërie
kur rrota puthet
buzë më buzë me humnerë.
8.
Ti, i tunelti, vëlla me mua
si edhe ti i dehur a i marrë,
Ejani, sa rrojmë
tërkuzën e fatit ta tundim, ta shkundim fort.
Te një balonë lart ajo varet,
a në të tjerë litarë.
Njerëz koti, të krisur –
mbase nga rraca më e fortë –
besojmë zemrën
në përkohësi,
në pakohësi gatuar
pa shtëpi, pa kuotë.
9.
Ndihen hapa… tok tok… hapa,
Kushtrim! Kushtrim!
Nismëni gjithmonë nga e para.
Rrugë – e gjatë sa një e shtënë plumbi
në tëmtha,
barabar sa një jetë,
e shtënë në kufinj mishi, toke, ajri
nëntokë, mbi tokë a në det-
nisemi mik, nisemi herët,
një gjurmë, një hap, një vragë,
port …
hon… tunel… a dallgë…
2006