Cikël poetik nga Sadik Bejko

Ora 24

 

Akrepat e patën shëtitur orën

Tejetej. Ja, po e prisnin ditën

Si gërshërët gjethen nga dega.

 

Ca zëra:

Ku, ku je? më thërrisnin.

 

Lëvarur isha te bryma a te rrapet

Te thëllimi që shtie gjethet

e rrjep gëzofin e bishave.

 

Tek shuhen gjurmë ujku mbi borë

Ku lëkurat zhvokshen nga trungjet

E nga shpina e gjarpërinjve.

 

Mpiksja e ujit në akull, mpiksja e ditës

në muzg, aq tejdukshëm,

më patën tëhollur si brumin në petë.

 

Ku, ku je? thërrisnin.

 

Tegela gjalmi të natës

me gjilpërën e brymës

më qepën, mbyllur në gjethe,

 

Ndër rrathë përbrenda trungut,

Në rrjetë zifti vrimash të zeza…

 

…një eklips gjysmë hëne në kokë

 

(Ku, ku je?)

 

… e dot s’përgjigjesha.

 

 

Ujku

 

Te mali, te mjegullat, te dimrat,

ndër ujq që netëve ulërijnë,

Kam radhën: vë kujën.

Jam unë ujku tani.

 

Larg nga bijtë,

nga kapronj e mëshqerra

në flakë të squfurt rrufeje, në uri

netëve, ulërij.

 

Ngulur pyllit si gjilpërë,

ulërima (si unë) veshët lart,

bishtin në shalë,

shket rrafsh pyllit në brymë,

 

U u u u…!

zbret hejeve të akullit

te dhoma me zjarr

i futet fëmijës në gjumë.

Ai në lebeti: ati im,

Ujku, ujku, ku je ati im?

 

Pas vitesh ky fëmija,

(s’e harron atë natë),

I thinjur si një pyll me borë,

në mungesë, në hungërimë

në mug, mjegulli,

 

Ulërin.

Ka radhën

tani ujku është ai.

 

Ditëve

Kujën time ka të ngulur në grykë –

nuk e dëgjon njeri.

 

Natën (ati im, ati im)

si në fëmijëri

pa zë këlthet:  po ku je, ati im?

 

Hapësirat para i kyçen në cingërimë.

 

Lart te mali, te mjegullat

Një tjetër ulërimë…

 

 

…nën dhunën e dritës

 

Herë-herë shoh ëndërr

një bibliotekë ndryrë nëntokë.

Nga një tërmet

nuk ia gjen dot hyrjen,

skedat, raftet, librat.

 

Truri një njollë, një varrë

në bulbin e zambakut të shkëmbit

terur rendi i librave, i kujtesës,

oraret, largësitë shkrirë.

ca fije të përçojnë në plasa dheu

nën flokët e kafkës krisur, çarë.

 

Korja e trurit

a syri i përplasur

prodhojnë njolla,

mbi ekran pika gjaku,

dhe vallëzojnë

mbi gojë trarësh të kalbur

drejtuar në hone.

 

Dhuna e ditës në periferi të rrethit

fshik e verbon hijet

me milingonat rendin

të gjejnë vrimën nën tokë

jashtë stuhisë.

 

Trandja e tërmetit,

përçartja e tij përmbysëse

nuk qe freski për bulbe, për lëngje, jetë.

pika nate, thyerje, plagë,

as qartësi, as kthjellim.

 

I mbahem territ,

rrethit blu ku syri bëhet pikë e vrimë

me jashtësitë tashmë shtypur e shfytyruar

si  nën tornado.

kufinjtë e vijëzimet e botës

pelte, pluhurimë,

tog pluhuri me imazhe.

 

Në bërthamë të errësirës,

veç mesi,

qendra me pak dritë…

një njollëz.

 

Përtej

pikës së mortit

kushedi ç’largësi shkartisen, vidhisen;

vallë dhe ti

fari i terreve në shkëmbin e molit

nën këmbë tornadoje

nën thundra elefantësh në rendje?

 

Dil

dil nga

gjurmë elefantësh që më rendin në tru

merr e gjej kohën tënde,

jetën,

dhuratë nga hyjnitë, thonë.

 

Blanat pa vijëzime, të kipsit tim, hije muzgu,

atje tej zgjatur,

i vesh si rroben çdo mëngjes

e mbart si kufomën nëpër dritë

shtyhem pas

prej dhunës së dritës në periferi të terrta.

 

 

Mos më lexo në mbrëmje, Magdaliní!

 

Bashkë me të kryqëzuan dy vjedhës…

 

Nën qiell pus fundon Tirana. Ngrijnë

lulekumbullat tek bëjnë të çelin.

Dimri, penduar që ende s’ka marrë hak,

bën të ikë e rikthehet më i vrazhdë.

 

Trishtuar jam, Sulamith, ajmé Magdaliní,

kënga ime e këngës… mbretëria ime…

turtujt pa qiell, pa zë, pa thërrmi.

 

Te udha… një njeri po e mbillnin në dhe,

Ofshet e tij ende dëgjoheshin mbi tokë.

E rrihnin sipër dheun me shputat e këmbëve

ta fundonin me thellë se kufomën.

 

E ky dimër, shkon e kthen me një peng,

(në mbrëmje, jo, mos më  lexo Magdaliní).

ajër i therur… acar, zogj me akuj në sqep.

 

E mbillin, po atë njeriun s’e dashka dheu.

Të gjallë e hedhka, tej jashtë truallit

jashtë hapave të atyre që e shkelnin,

Ai njeriu e përbuzka dheun.

 

Sulamith, lexomë kur të them të dua.

… jo në mbrëmje, Magdaliní. Pa plang jam,

akullin strehë ndaj, tok me hajdutë rruge.

 

Njëmijë, dymijë vjet ajo kufoma si ujk

Ndal e zmbraps dhe hedh në humnerë

rrasën e vdekjes. Mbi ata sipër ngjallet,

me vdekje vdekjen e shkel.

 

Nuk do ta gjesh te shpella, Magdaliní.

As mua. Në  vrimat e gozhdëve

që më nguli dimri, nuk do futësh gishtin.

Nesër lulebajame do shkunden nga degët.

 

…do të shkundet nga akujt dhe endacaku

Me verën e natës i dehur, me një thes

Lulebajamesh nën xhaketë fshehur.