Mehmetali Rexhepi: Frederik Rreshpja

 

 

 

mos e lyp te vetja urinë e Tij

përderisa vjell nga krupa

 

mos e kërko te etja

derisa në frymën tënde gromësijnë

të gazuarat flluska

 

mos ia gjurmo lartësitë e borës

kallinjtë e dhimbjes Tij

shkundur  tej fletores

 

nuk  ngjiten dot  tek  hënë e Tij

as vjeshta verdhoshe

as anijet kozmike

Ai atje kishte prore një mike

finoken  metaforike

 

ndoshta mëton t`ia prekësh (f)loçkat e vargut kristalor

katarakteve  të  larta dhimbja ortek me borë

 

asnjë digë  ndesh detit Tij

Ai ngjitej mbi të  kaltrën çati

 

syshqiponjë nga e Tija lartësi

nën kravatën e bardhë

sakaq

pa kobrën kutullaç

mbi një zemër shkëmbi

zvarritej e kruspullohej

gjithaq

sa t`i thahej helmi

në durimin e Tij

 

po  deshe  provo të  hysh labirinteve

kështjellës së  një  rebeli

për t`ia gjetur thesarin e dhimbjeve

pos  Files

zbehtësi e hënës

dhe hiles

 

pa sytë e Tij mos e mësyj atë vetmi

pa zjarrin e Tij mos e ndez asnjë shkëndijë

 

të  jesh i sojit Frederik

e t`i thuash jetës ik

 

se donte atë që nuk deshi  ai

t`ia flakësh nga qafa  ngërthimit

me pështymë të kuqe medaljonin e kapitullimit

 

të jesh një Frederik Rreshpja

dhimbja do të thoshte  mirë se të gjeta

 

eremit mes të  xhindosurve  të  paudhë

poezia  arkitekturë e pa pushtuar

një ure të pa rrënuar

e  shpinte  në  purpur

 

si i mbëltoje gjymtyrët Tua në gur

kokrrat e vargut  ndanë  grilave të  tiranit

me prangat  në duar

 

në  çdo cep Tëndin kishte hyrë nata

dhe  nuk  shkëmbeje varg për pranga

 

ç`kishin të Tijat shkarravina

nuk i qasej dot stina

 

më afër se vdekjen veshte këmishën

të fismen e jetës dhe  grishjen

 

 

Gjilan, gusht 2018