Irma KURTI: Jeta që vazhdon…pa ty
Ese
Një vit pa babain ose doktor Hasan Kurtin
Fluturoi një vit pa ty, baba, si për të më treguar se jeta rrjedh me ritëm të shpejtë e marramendës dhe nuk të pret. Vetëm ora që mbaje ti ka mbetur në vend, ajo shënon 20.15 të datës 19 prill 2018 kur mbylle sytë përgjithmonë.
Ka qenë një vit i vështirë: isha e rrethuar nga dhimbja, vuajtja, kujtimet, që akoma më vijnë nëpër ëndrra si fantazma dhe më nxjerrin gjumin.
Kur ike përgjithmonë baba, nuk e njihja më ditën time. Zgjohesha në mëngjes dhe përpara kisha një greminë që kërkonte të më përpinte. Ngrihesha nga shtrati dhe shtëpia më ngjante si një burg, ku më zihej fryma. Vishesha, bëhesha gati dhe dilja pa qëllim, pa asnjë destinacion. Merrja udhën për tek parku i madh që ndodhet një kilometër larg shtëpisë.
Doja t’u shpëtoja kujtimeve, dhimbjes që më çante krahërorin dhe ecja me hap të shpejtë, gati vrapoja, a thua se po shkoja në një takim dashurie. Ulesha në stolin përballë me shatërvanin. Dielli, që ti dikur e admiroje, i jepte gjelbërimit një ngjyrë të praruar si ar. Fëmijët të gëzuar ngisnin biçikletat, çiftet uleshin mbi bar dhe putheshin, sportistët vraponin. E gjitha kjo quhej “jetë”, ajo jetë që vazhdonte pa ty, por unë s’e shikoja, sepse sytë i kisha të mbushur me lotë.
“Sa mirë që jemi këtu në Itali së bashku!” më thoshe shpesh baba. Atë mendoja edhe unë. Sa mirë që ndodhesha këtu! Sepse këtu askush nuk e ngadalëson hapin, askush nuk e lë shëtitjen në mes, askush nuk afrohet të të pyesë: “Pse qan?”.
Këto ditë kam shfletuar ditarin tënd baba, ditarin e një mjeku. Të kam parë fëmijë, kur fati të la jetim, duke të rrëmbyer prindërit. Të kam parë këmbëzbathur, të zhveshur, të keqtrajtuar, duke punuar tek një familje në këmbim të një cope buke, por me shpirtin plot me ëndrrën për t’u bërë mjek.
Do të kishe dashur të lindje i rritur dhe t’u shpëtoje jetën prindërve, familjarëve, por ishe veçse një fëmijë i pafajshëm, që sa më shumë rriteshe aq më shumë e kuptoje se sa e padrejtë është jeta.
Më kanë shkruar shumë ish – pacientë të tu. Ata kujtojnë se si ti ishe aq i përkushtuar, i dashur, i sjellshëm, fjalëpakë, se si i shëroje me buzëqeshjen tënde. Unë jam me fat që ajo buzëqeshje më shoqëroi deri në çastet e fundit të jetës tënde. Sepse ti ishe i tillë: inteligjent, i bukur, fizikisht dhe mendërisht; e sfidove sëmundjen dhe i jetove vitet më të vështira të ekzistencës tënde me një buzëqeshje. Tani që s’je më, unë e ruaj atë buzëqeshje brenda vetes si ylberin më të bukur që më ke dhuruar ti.
Fluturoi një vit pa ty, baba, si për të më treguar se jeta ikën me ritëm të shpejtë e marramendës dhe nuk të pret. Vetëm ora që mbaje në dorë ka mbetur në vend, ajo shënon 20.15 të datës 19 prill 2018 kur mbylle sytë përgjithmonë.
———————-
La vita che continua … senza di te…
Da Irma Kurti
- Un anno senza mio padre o il dottore Hasan Kurti
É volato un anno senza di te, papà, come per dirmi che la vita scorre velocemente, con un ritmo pazzesco e non ti aspetta. Solo l’orologio che tenevi tu e rimasto indietro, segna le 20.15 del 19 aprile 2018, quando hai chiuso gli occhi per sempre.
É stato un anno difficile: sono stata circondata dal dolore, dalle sofferenze, dai ricordi, che spesso mi entrano nei sogni come fantasmi e mi svegliano.
Quando te ne sei andato per sempre papà, io non conoscevo più la mia giornata. Mi svegliavo al mattino e davanti a me avevo un abisso che cercava di inghiottirmi. Mi alzavo dal letto e la casa mi assomigliava come una prigione in cui non riuscivo a respirare. Mi vestivo, mi preparavo e passeggiavo senza nessuno scopo, nessuna destinazione. Prendevo la strada verso il grande parco, a un chilometro da casa.
Volevo scappare dai ricordi, dal dolore che mi trafiggeva il petto e camminavo veloce, quasi correvo, come se stessi andando verso un appuntamento d’amore. Mi sedevo sulla panchina di fronte alla fontana. Il sole che tu adoravi papà dava al verde un colore dorato. I bambini gioiosi pedalavano, le coppie sedute sull’erba si baciavano, gli atleti correvano. Tutto ciò si chiamava “vita”, quella vita che continuava senza di te, ma io non la vedevo, perché i miei occhi erano coperti di lacrime.
“Che bello che siamo qui in Italia tutti insieme!” – mi dicevi spesso papà. È così che pensavo anch’io. Che bello che mi trovavo qui! Perché qui nessuno rallenta il passo, nessuno lascia la passeggiata a metà, nessuno si avvicina per chiederti: “Perché piangi?”.
In questi giorni ho sfogliato il tuo diario, papà, il diario di un medico. Ti ho visto bambino quando il destino ti ha lasciato orfano, portandoti via i genitori. Ti ho visto a piedi scalzi, svestito, maltrattato, lavorando in una famiglia in cambio di un pezzo di pane, ma con l’anima piena di sogni per diventare un medico.
Avresti voluto nascere adulto e poter salvare la vita ai tuoi genitori, ai famigliari, ma eri solo un bambino innocente, che più crescevi, più ti rendevi conto quanto ingiusta era la vita.
Mi hanno scritto molti dei tuoi ex – pazienti. Loro ricordano quanto tu eri devoto, disponibile, gentile, di poche parole, come li guarivi con il tuo sorriso. Mi sento fortunata che quel sorriso mi ha accompagnato fino agli ultimi momenti della tua vita. Perché tu eri così: intelligente, bello fisicamente e mentalmente; hai sfidato la malattia e hai vissuto gli anni più difficili della tua esistenza con un sorriso. Adesso che non ci sei più, io tengo quel sorriso dentro me stessa come l’arcobaleno più bello che tu mi hai regalato.
É volato un anno senza di te, papà, come per dirmi che la vita scorre velocemente, con un ritmo pazzesco e non ti aspetta. Solo l’orologio che tenevi tu e rimasto indietro, segna le 20.15 del 19 aprile 2018, quando hai chiuso gli occhi per sempre.