Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Vetëtima e galerës
Shfaqet `i galerë mes detit e vjen e vjen mjegullës
zot a shpifesh dhe ti me të apo nis lufta me kuçedrën
ja i bie qiellit me kokë dhe shpërthen gjak e shi.
Kaq vjet më vonë unë ngjitem në bedena e të pres
me copën e zemrës në dorë nga ende pulson liri.
Ulliri liruar nga frutat ka mbetur `i skelet në natë
me ca kujtim për hënën e prerë përmes me shpatë
krejt në gjak nga derdhet mbi kusarin e Ulqinit.
Afrohesh te dritarja e frikësuar përplasjes së ujit qiellit
zjarri të ik ëndrrës jehonës së pavdekshme të fyellit
zemra kërcen, do të të dalë jashtë vetes nën vetëtimë.
Bajlozi pret detin shpatë, kuçedra godet lart me krye
Gjergj Elez Alia i thërret gjokut s’nxjerr zë me gojë
nëntë plagë nën lot të motrës i le në harresë në shtrojë.
Ja Fedorë nga ke kaluar të arrish këtu në këtë shi
ta çelim zemrën të vetëtin galera ngarkuar me iLiri.
Samarë për gomarë
Këputet `i gjeth nga dega e vet e zgjatur mbi lumë
e merr vala e përplas në bërryla e shkulma pamëshirë
e bart fati apo egërsia tjetër në fshehtësinë e ujit
të ndalet papritur te një kthesë në gjurmën e Mujit.
Udhëtim përzier me dhembjen e ëndrrën e verdhë
e njëjta vetëtimë më vjedh në stacionin në dumnicë
më bart nga stacioni tjetër i akullt në një rrugicë.
Papritur zot ja gjethin e ka përplasur era mbi `i varr
varri im është ai veç e fsheh ti këtë varroje të gjallë
ja në kodër një çupë me kordele rozë qan me lot
mund të jetë të të dhemb fedorë dhe ty për mua
në kujtim nga zdirgjesh të mbushësh ujë në krua.
E hija ime shfaqet ende veç të lidh litarë në Gjakovë
në varra të ndërtoj kapistra dhe samarë për gomarë
e nëna njëqind vjeçe ik e ik nëpër rruzare në ajovë
e uji rrjedh e rrjedh e rrjedh e s’i kthehet burimit të vet
e unë kam dhembje për ata që s`janë kam mall.
Te ulliri i njëjtë
Hije e shikoj veten nga bedenat mes ujit
e kusari mjekërthirë më psherëtitë në vesh
ti ke vdekur kaherë në këtë kështjellë.
zot sesi përzihen gjërat dhe ti humb udhë
ndiej ftohtësi ndiej mosbesim në çdo gjë
zë e ik nga gjërat kaq të ndryshuara përbrenda
ik e ik zot ik nga vetja ik nga guri dhembja
arrij gjithnjë pikërisht te ulliri i njëjtë
nën të cilin pija verë tre mijë vjet më parë
gjakun tim e pija zot e dehesha nga ëndrra
zot kush tha koha kush tha s` përsëritet koha
ndërsa ja asgjë nuk ka ndërruar te etja
ndërsa ja asgjë nuk ka ndërruar te gjërat
e i njëjti zot vjen dhe shfaqet te bedenat
roje nga i bëj zjarrit roje nga i bëj frymës
Teuta pa frikë të çoj dashuri me yllin agon
Teuta ja e zgjat dorën mbi det ai lëshohet aty
me shpirtin tim të pavdekshëm në ulli.
Nata e fundit me Teutën
Era i nxjerr pemët me rrënjë vetinë mërmërinë
shi konop kafka vitesh ckurrojnë gjak e vetmi
mendja më ik vorbull larg rrëshqet mija vet në hi
largësia e ka afër zjarrin e akullin në një gji.
Unë e hija zbresim fytit të kalasë për shpatë
të njëjtat shkallë ecim nga iku teuta me disfatë
krejt në gjak të dalë mes pijeshit.
Deti tërbuar pini dridhet anija ik për në rizonë
ndalem vë fytyrën në shuplaka bërrylat në `i gur
shkruaj mjeshtrit nga ndërtojnë mur e mur
ndërsa kulla ngjitet në qielli teuta i ik syrit në shpellë
kulla e dytë më pastaj e treta dhe një kështjellë
me ujë monedhat e kohës burim i zotit i nxjerr
të njëjtat gjithnjë i merr e i kthen e prapë i merr
mua besnikun më la të fundit t`i bëja shoqëri
për ta arnuar atdheun ca e për të bërë dashuri.
Troket dhe zemra e deti e kuçedra maje gurit ra
e ti kërceve ndërmjet qiellit të thyer e ujit stërkalë
shpërthyen vetëtimë bubullimë e valë e valë
kaq vjet kurrë kush nga iku drita jote nuk e pa.
Karafili i zemrës
Acar vagëllimë detit të murrmë kalaja pezull
unë ndërmjet e zjarri në të cilin digjem zemër
as më lë të ik kund as më lë gjë të harroj
në kala kremtojnë festën e besimit në iLiri
zemra më pëlcet ngjitem te vetja në habi
stërkalë i bien qiellit unë mbi gur të vjetër aty
me duar krijoj shqiponjën mbi kraharor e ik
cilin çast ta zgjedh t`i mbyll sytë për ty
e të fluturojë pafund ndërmjet detit e qiellit.
Fedorë të vdes kështu është e vetmja kënaqësi
ti të ma hedhësh karafilin e zemrës përmbi
acar vagëllimë detit të murrmë e kalaja flakë.
Letër
Të mos harrosh kurrë ta presësh zogun e zi
vjen në dritare nga natë e gjatë në gjak e stuhi
në grila ndalet ku ti e unë e prisnim në shi
çdo ditë e sjell nga deti aty pak shpirt e dritë
të ta rikujtojë vdekjen në bedena natën dhe ik
t’ia japësh ca thermi ëndrrash në shuplakë
ca pikë etje me të cilat shpirtin e ndizja flakë.
Të mos harrosh kurrë Fedorë ta kryesh këtë rit
ai është shpirt imi ca vetëtimë është e mit
i pavdekshëm për ëndrrën zemrën e fjalën
sepse e para megjithatë qe ajo fjala Fedorë
do të jetë gjithnjë derisa të shkruhet libri për ty
mes detit shpirti s` vdes veç bën me dorë
nderon y prizrenin dhe varrin me trëndafil.
Mungesa e zemrës
Këtë mbrëmje prapë e ndej mungesën tënde Fedorë
është heshtje e thellë vrasëse pa tiktak zemre pa frymë
bota ka vdekur apo më ka nxjerrë nga lëkura e vet
dhembja më vibron me hov nën cicë dhe mbylli sytë
çeli prapë e e ngreh orën e xhepit me qostekë të artë
hetoj për dritaren me qemer mbi syprinë të ujit larg
një pikë pik mizë lëviz gjithnjë më e madhe afrohet ik
vjen dikush me pamjen tënde apo nuk e dalloj qartë
është veç ylli mes kaq yjesh ylli yt i pavdekshëm lart
një pikë e lotit më ndrit zbret gjarpër i gjallë nëpër fytyrë
e e çara e vjetër e thellë del nga unë e bie në pasqyrë
thyhet çdo gjë vdes ëndrra dhe fiket ylli mbi ulli.