Nexhat Halimi: Kur ti fle

kur ti fle

veç gjakun tim të robëruar ta liroj

me krua loti e pagjumësie në sy

me hi kujtimi të përndezur dhembjes

me kallir pikëllimi e plogështie

në mes harrimit e fyellit magjik vij

i verbër e ndez qiririn e gjakut

apo veç kot ëndërroj në pasqyrë

me një pupël gjeli këput` mbi kokë

për një trëndafil më afër zjarrit

për një rrënjë më afër prejardhjes

drurit të zi të besimit mbi hije

në mes harrimit dhe fyellit magjik

e nata gjak vjell zgahje vjell sëmundje

e qyteti ndal frymën e ti fle

zgjas kot dorën hënën ta vjedh

a mund ta kthej më atë që ka ikur

mbi gjërat prej dylli të artit naiv

nga ashti i djegur kërcen qyqja e verbër

me sqep shpon rrashtën time në pluhur

figurën e çuditshme të dashurisë në hi

zemrën nga e mban për dore një fëmijë

e demi i egër merr në brirë kodrën

e vetëtima gjarpër bie qiellit të zi

e `i hije krënde fund fushës vetëdigjet

vetes i afrohet me `i kokë cjapi në dorë

me `i kuçedër të rizgjuar në sy

mbi çdo gjë pandërprerë bie shi

asgjë tjetër s`detajohet kund

veç hiri im për t`i ngjyer gishtat

për të hyrë sërishmi në pikëllim

shpirti pik gjak apo udha këputet

trungu cubak mbi hijen tymon

qyqja mbi asht të vet fluturon

mbi figura në hi mbi detaje naive

ëndrra e varur në qafë të hënës

asgjë tjetër për be nuk ka mbet`

as jashtë as brenda vdekjes së vet

a t`i besoj hijes zot apo ende trupit

me fytyrë në zallin e ujit të ikur

a është jeta veç figurë naive e iluzionit

ai besimi me pamje fluture përmbi qiri

buzë ujit të lashtë të letesë

veç lidh e zgjidh nyjat e fatit

qyqja mbi asht të vet fluturon

ta puth ende hijen me ëndrra apo të ik

nga dikah shkoj diku e prapë nuk lëviz

veç fyellin prek mbi gjërat qorre në hi

nga përbiron `i timbër i mbytur në lot

vdekjes së gjallë të qiellit në pus

`i hije gjeli kërkon kokën e vet të prerë

`i qen ngreh lart këmbën e mbrame të majtë

`i lule e egër prekur nga mjekra e bardhë

bukuria e shndërruar në kërpudhë të zezë

a ta puth ende shpirtin me ëndrra

apo veç të klith për zemrën e verbër

praskë gjaku më bie mbi sytë mbi veshët

as shoh as dëgjoj e çdo gjë pëlcet

ç`po ndodh zot me trupin tim në hi

me `i torbë krahaqafë plot libra

a ta mashtroj ende veten me hije

për kafkë të çarë i kapur për flokësh

bardhësisë së pafund nën hënën e ngrënë

nga e humb bukurinë e zjarrin tim

lulja e vjetër e mishit të këputur

pse ta fala zemrën dhe zotin tim pse

te ky bli me çerdhen e zogut të vrarë

te kjo urë me qiellin në ujë të ngrirë

hëna tek bie gjithnjë e mashtruar

ja veç pika të mëdha gjaku mbi akull

veç pupla të këputura pëllumbi të egër

nuk e deshe as qiellin tim as zotin

a ta mashtroj ende veten me hije

me një thes në shpinë plot eshtra

veç `i udhë e vdekur deri tek uji

gjarpri të arrijë nga ëndrra e këputur

krejt gjelbër të kafshojë në kujtesë

a veç ti lidh plagën e moçme me shami

memece fyellit të thyer i bie nën gjak

nga përbiron tërë ajo bukuri në të zi

ja dhe bliri tharë nga ai trillim i gjelbër

hesht dhe kotet sipër hijes së vet qorre

shoqërueses së vetme të marrë në jetë

me degë në `i tjetër kohë në tjetër qiell

me rrënjë në mua dhe në `i tjetër amshim

me `i krah kridhur syrit tim në flakë

asgjë tjetër veç brigje hijesh

hi ëndrrash të largëta e varre

ëndërr ndoshta qe çdo gjë o zot

zot si ta rizgjoj atë që ka vdekur

me krua loti e pagjumësie në sy

me hi kujtimi e zog në qiell të plagës

me hije pikëllimi e plogështie

kur nata vjell zgahje e sëmundje

kur qyteti ndal frymën

kur ti fle

fanarin e thyer të urës e kërkoj

qiellin e zgjuar syve të tu gjelbëroshë

lulen e ndezur të gjirit yll në gjithësi

ndërmjet trupit e hijes së pagojë

zot a është ky teatër lojë kafshim

verbër ngjes shkallët lart qiellit

hënën e ngrirë mes degësh ta këpus

apo veç bie me kokë në gur e harroj

akrepat e orës vjedhin çastet

me frymën e hajnit të plagosur

timbër i humbur

ravë gjaku rërës dhe `i timbër mbytur në lot

çdo gjë e harruar sërishmi më ndez nga hiri

nga arkëza nxjerr shkrimet e tua në shami kot

nën trëndafilin në gotë të djegur nga qiriri

për dritare të errët vetëm qielli i plagës bie

ti s`je por çdo gjë e jotja në mua bën hije

sytë e tu gjelbëroshë dy yj në dejtë e mekur

vaj si të zgjohem pa ty me zemër të vdekur

fund fushës e ajgëtoj plepin e thyer në stuhi

nga e lidh litarin të varem në degë harrimi

me kokën e ëndrrës së përgjakur në `i shami

me letrat e dashurisë e sharjes në hi zgjimi

zallit të pashkelur ec pas më vjen qeni e hija

para veç deti është pafund zjarri e gjithësia

dashuria kot

për hi timin ja fyell i ashtit dëgjohet përsëri

apo veç dhembja e vjetër çel në lule të zezë

i thyer dhe memec qielli i plagës ngrirë në sy

tek të pres i kredhur në lumë deri në brez

çdo gjë më shpien nga fundi i vet i thjeshtë

muri hesht e në mua kryqëzohet melankolia

në tryezë letrat e padërguara prek nga vetmia

nga ëndrra e djegur e trëndafilit në vjeshtë

kjo dhembje a s`është sall hija ime në gjak

ky fyell a s`është sall fryma ime e këputur

kjo dashuri a s`është sall fluturimi në flakë

me etje zjarr të vdekur djegur në qiri flutur

vetëm pluhur vetëm verdhësi qielli vetëm lot

me librat e pashkruar për fatin krejt kot

Please follow and like us: