Sadik Bejko: GURËT

Plot me gurë është vendi im,

majëmalet me pak borë,

ullinjtë e hershëm në breg të detit,

në mishin e njomë

thellë-thellë toka mban gurët.

Atje në fëmininë time gratë rrobezeza ruanin

Nën shami kujtimet e atyre që mori lufta,

rritnin jetimë

që nesër një luftë mund t’i donte prapë.

Nuk ka pirë cigare e alkool hidhërimi në tokën time,

hapte guva në gurët e ftohtë hidhërimi,

mprehej në shkrepat me thepa kthyer erës.

Vendi im në mishin e butë të tokës,

në rrënjë i mban gurët.

Gratë kurrë nuk pinin cigare e alkool.

Gurët, plumbat, sëpatat… u ngulën

Në mishin e saj.

Ao, e verbër ndaj tyre,

siç fyelli verbohet para se të nisë kënga,

si i verbohen vajzat thirrjes për t’u bërë nëna,

si gurët verbuar ngulen vetëm në tokë

ajo gruaja, grate u lidhën me burrin…

Burrat që kur plakeshin merrnin fytyrën e gurëzuar të rrafshnatës

me bimësinë e rrallë rrudhosur

nga erërat që fryjnë nga deti.

Guri mori

natën, dimrin, vetminë e ngriu në përqafim,

në fytyrën e njerëzve të mi,

peshë që i rëndoi deri në gjak,

deri në mish tokës sime të bukur…

Gurët si kuajt netëve nga vatha, u ikin maleve,

ua zbrazin hambaret,

marrin detet,

kyçin rrezen e diellit, krahun e pëllumbit,

një vetull qielli midis dy shpateve…

në varreza i rekrutojnë sot guroret,

në diga hidrocentrali,

nën tabane

autostardave.