Alketa Zogaj: E Bukura e Dheut

Prozë poetike

 

Ajo e cila dridhej nga frika e vetmisë

Ajo e cila tretej në lotët e saj e harronte se si është jeta.

Ajo e cila kishte hequr dorë nga secila ëndërr e saj të shfrenuar

Dhe plotë jetë e fantazi sikurse një fëmijë i vogël ëndërrimtar.

E lumtur!

Ajo ishte një vajzë e cila lumturohej me pak

Kur them pak me të vërtetë e kam fjalën.

Për pak pak si një grimcë e vogël, si një molekulë.

Një fluskë e cila bëhej nga shamponi a një xixëllonjë

E cila vjen në korrik pas pjekjes se grurit

Një tullumbace e cila fluturon në qiell

Ku yjet dhe hëna shndërrisin në një natë të qetë

Dhe një fllad i lehtë po mbi të gjitha vetëm sytë e tij.

 

E ku mudd të gjesh një të dytë të tillë

Të lumturohej me këto pak gjëra

Ishte ajo, po ishe vetëm, ajo e tillë dhe e brishtë, sa e veçantë.

 

E dini kur legjenda fliste për të Bukurën e Dheut

Unë nuk e besoja që ishte e vërtetë

Tani të jeni të bindur se për këtë vajzë e kishte fjalën

 

Eleganca e saj, sytë të cilët të vrisnin me një shikim

Ato fustanet e saj të cilët era i frynte nëpër këmbët e saj të buta

Të gjata ku duart e saj kur largonin flokët e gjata nga qafa

Të shfrenonin fantazinë sa herë që kalonte vërdallë qytetit

Eh, si ishte e mundur të dilte ajo e të mos kthehej i tërë qytetit

Të shikonin me lakmi përderisa syri i saj nuk lëvizte në asnjë anë si për çudi.

 

Nuk i bënin përshtypje asnjë nga qunat, të cilët vdisnin që vetëm e vetëm që këmba e saj t’i shkelte.

Ajo buzëqeshje

… Ah,ajo buzëqeshje

E dinë se si është të të ngrijë zemra në një moment

Keni përjetuar ndonjëherë një lumturi aq të madhe

Ku zemra juaj ka pushuar se rrahuri

Është e njëta tani se si ta shpjegoj atë shikim vrasatar

E cila kur kombinohej me një buzëqeshje të ëmbël e të lehtë

Ah, dhe tani që po e medoj, po më merret fryma e truri po më ikën nga koka.

 

Ato takat e saj të cilat kërcisninn tak-tak nëpër rrugët e qytetit

Ishin të lumtura që po i shkelnin këmbët e saj

Pra jeni të bindur dhe ju se po flas për të Bukurën e Dheut

Po të pyesni a ishte e lumtur do ishte një pyetje absurde

Si të mos ishte e lumtur ajo bukuri ku vetëm prania e saj na sillllte dritë e lumturi

 

Të gjithë mendonin kështu kur e shikonin në rrugë

Ishte aq e fortë, aq e pa mposhtur me një zëmër të ndërtuar nga akulli saqë të gjithë e kishin zili

 

Kjo ishte ajo në rrugë

Kur nata fillonte të binte mbi qytet dhe errësira mbulonte çatitë e shtëpive

Akulli në zemrën e saj fillonte t’i shkrinte sytë e saj të cilët i vrisnin të gjithë

Tani po e vrasin atë, ato flokë të gjata, që me aromën e tyre ju merrnin mendjen të gjithëve

Janë të mbledhura në një qoshe të kokës.

 

Ato duar të vedosura në faqe si një fëmijë kur qan për kukulla e çokollata

Në një skaj të një ballkoni në lagje ishte ajo e ulur dhe qante e qante aq fort saqë edhe hënës i dhimbsej, e shikonte

Vetëm e shikonte ashtu e cila dridhej e tëra dhe tretej në lotët e saj

Nuk lejonte askënd që t’i afrohet e t’i fshijë lotët në sytët e saj

T`i prekte zemrën e të kishte një dorë ku të kapej e të ngrihej.

 

Tani sa nga ju do e pyesni veten se a është kjo vajzë e njëjtë për të cilën po flisja?

Po është kjo, po e njëjta e Bukura e Dheut, e cila ditën i vriste të gjithë e në mbrëmje vriste veten.