Odise Kote: MUMJA

 

 

Ai e di që virgjëresha Mari dhuroi mitrën për zotin,

Ashtu si gjeniu di përgjigjen para pyetjes.

Zakoni kur sillte në shtëpi mace të braktisura,

Ka marrë formën e e re të heshtjes.

 

 

Ai e di se dashuri e vërtetë mbeti llogari e gabuar

Turpërim i virgjër, ndryshueshmëri e çmendur.

Zanat’ i të jetuarit qenka kaq i vështirë,

Copëz urtësie, frikë që sorollatet rrugës.

 

 

Nuk pret të ngrohet nga një flakë e vjetër,

Lidhur epshit, prej mishit në mish – ky dryn.

Një laraskë vjen rrotull, fshehtas poshtë resh,

Dhe dushi mbrëmësor s’e dëbon dot vetminë.

 

 

Ai e di që duhet të mësojë si të vdesë,

Me heshtjen e përuljes, përshpirtjen e flakës.

Tokës t’i afrohet në sqarim përfundimtar,

Diellit të ditës, errësirës së natës.

 

 

Ai e di që virgjëresha Mari i dhuroi mitrën zotit,

Jezuesin kryqëzuar, torturë e shqyrtim në gjumë.

Ashtu si gjeniu që përgjigjen di para pyetjes.

Tragjedia i vjen prej asaj që ai do më shumë.