Bledar Koçi: BRENGA E GJYSHIT

Një moti të ngrysur si retë vjeshtore,

Varrezës çapisja me gjyshin përdore.

Barishtet e egra shírash pa nginjur

Më ngjanin me leshrat e gjyshit të thinjur.

Ç’i rrahu në gjoks, e shkuli një mall

Kur frymën e mbajti tek klithte nje gálë.

Aviti një gardhi me hap të avashtë

Ku dergjeshin shtufit dy varre të lashtë.

Gatitur, solemn, nderonte kok-ulur

Mbi varret baltosur në shtufin e zbutur.

E ndukja për mënge ashtu i çuditur,

Çudisja me heshtjen e gjyshit, gatitur.

Oh, ç’zgjati kjo heshtje, sa zgjati vërtetë,

Një moti të ngrysur në varret e shkretë..

…

Brengën që s’njoha kurrë gjyshit tim,

Një gálë m’a vodhi me klithmë rrëmbim.