Naime Beqiraj: GANGJJA E GRIGJËS

Ec shtegut t’arrave

Hapat drejt në rërë

Shkundur nga thepat

I fshikullojnë kurthat e Jerusalemit

E akuzat

Dëshmitë

Lyer me ngjyra sari

Pastaj e njejta pyetje

-Çfarë bën Zoti për ne

A mjafton të lëshojmë shtat

Në oborr të Kishës

E të rritemi pak nga pak

Kafka

Drithërimë

Luten prajshëm

Për grigjen

Mbi barinj të përulur

Kullosave të Dardanisë

Këtu po gdhend

Dora e Perëndisë

Dorë e butë

Dorë e zgjatur

Me flatrat e mbushura gjak

Sa herë në ditë e denojmë Atin

E gojën plot Nënë Terezë

Orë më orë

Satani nuk ndalet

Nuk e shohim

Nuk e njohim

As skenën e errët

Kur lodhemi duke u lutur

E përsëri të vakët

Të vaktët si boshësi

E të mundur

Me pedantëri

Si kontinent të vdekur

Kur bëhet ajër shpirti

N’vjedhje djallëzore

Dorën nuk e shtrive

As shtatin

Qafën, jo se jo

Veҁ përulje

Para Atit

Gangje e kthyer n’lule

Besën dëshmi

Kësaj bote

Me emrin e Nënës

Kontinentin e mbrojtur

Ilirinë e nëpërkembur

Dritare të hapura

Poshtë të cilave

Kurthërohen mbrojtjet

Si te judenjtë

Në qetësi nuk mund të të lëmë

As në Shkup martire

As n’Kosovë, bijë

Zgjohu veç pak

E dëshmo

Si të dorëzuam

Me duart tona

Më gjatë se një jetë

Duke shkelur

Tre nga tre

Fletët e Ungjillit

Asnjë kod

Ne kemi të drejtë të lutemi

Deri në Ditën e Gjyqit

Nē qiell të hapur

Si në udhë të bjeshkës

Shtigjeve për Letnicë

Po kush arriti

T’i mund kurthat

E të ec pa u zvarritur

Nën krahun e Atit

Trimërisht si ti.