Altin Kajtazi: BISEDË ME VETVETEN

Jetoi më një melodi

ku tingulli i zhurmshëm vërtitet fillikat

e un shkelmoi njashtu si lumi digën

ngaqë s’kam forcën e lumit

por profetizoj shembjen më dënesë*

Zëri qenka veç tingull

e fjala murmurim me vello të gjatë

trupi mban vetëm ekuilibrin

a shpirti kërkon të ndahet nga trupi për të qene vetvetja

e unë përpëlitem me pluhurin nën hijen e gurit

ku këmbët më mërdhijnë

Era i puthka fletët e petales që po rrahën me kor ne pyll

a eshtrat e mijë të copëtuar janë

s’mund të nxjerr më fjalë

në ketë hendekë të turpshëm jonjerëzor

Po shkruaj për diellin e marsit

që lëshojka rreze t’lagshta

n’thellësi shoh vetëm plasaritjen e tokës

nga vetja mundohem të ik

n’ketë shteg ku rashë

tu e ditë se llugë është bërë.

________

*Gulçim a rënkim i thellë e i mbytur që shoqëron të qarët

Altin Kajtazi, Ulpianë

01. III. 2019