Cikël poetik nga Zana Tako
Në çarkun e dashurisë
Më ndjek duke më zënë,
pa më thënë se të zura.
Më zure në çarkun e dashurisë,
pa më vrarë,
pa më lënduar.
*
se të desha kur më zure,
se të doja,
kur ende nuk ishe me mua!
Sa mot jena dash’t,
Sa mot jena dash’t,
e sa mot jena da.
Sa heshtje kena thy,
e sa koh nuk jena pa.
*
me e vu n’prov k’ët dashni.
Se dashnia ash’t si nana,
qi t’ushqen me gji.
Zani i dashnis nuk t’len me fjet,
ash’t si kanga qi t’vlon n’gji.
*
Dashnia ash’t si zjarri.
T’futesh n’te nuk ke me u djeg,
as me u përvlu.
N’dashni nuk ecet me kam’t e frikës,
se me ken frikacak,
nuk munesh me dashuru!
Si u nda njerëzia
Si u nda njerëzia,
ca nga Zoti e ca nga fëlligështia!
*
Thonë se Zoti e fal njerinë,
e falja e shpëton me dashurinë.
krijesë mjerane që mbrapsht mendon!
*
Kur ndyhesh në mëkat,
dënimin a e ke hak?
Kur shpirtin e Zotit rëndë e lëndon,
drejtësi për mëkatin po kërkon?
Kur me pendesën luan o njeri,
thua se Zoti nuk sheh në fshehtësi?
*
Vlen mirësia por jo fëlligështia.
Vlen dlirësia por jo tradhtia.
Vlen trimi e jo mburracaku.
Por njeriu mbrapsht mendon,
dhe dijen prej vetes e largon.
*
Prova e shpirtit të nxjerr në breg,
por të zhyt edhe në thellësi.
Besimi nuk është cektinë,
por oqean në pafundësi.
Rrena…
Duhet me i mbyll vesh’t e mos me i mbajt çil,
se hyjn do gjana qi nuk duhet me i nigju,
se i pabesi ban si me ken f’mija i besës,
e ky trishtim t’ban me shpirt t’plakun!
*
Duhet me i mbyll vesh’t e mos me i mbajt çil,
se trishtimi asht peshë e rand,
se do njer’z bajn sikur e sikur,
kur asgja nuk bajn veç rrisin rrena,
e shtati i tyne i nalt t’len shijen e t’mbrapmit!
*
Duhet me i mbyll vesh’t e mos me i çil ma,
se rrena asht si kurgja,
e ai qi rren asht si litari n’gryk t’atij qi mytet,
e jet’s i thot lamtumir,
se n’qill jetohet ma mir!
*
Rrena,
sa kamb shkurt’na ka,
e ai qi rrenën e shtrëngon n’gji,
asht tuj lyp dekën,
e deka për te asht kapak flori.
*
Ah rrena,
sa e shëmton at’njeri,
qi nuk asht lodh tuj rrejt,
e nuk asht lodh n’pabesi!
*
O jetë,
qi mban n’kurriz k’si tipash,
me rrena t’plakuna,
me njeriun qi i ka rrit,
rrena “t’bukra” por t’shëmtume,
sa e vërteta n’drit i ka qit!
*
E tesh, ti rrenacak,
qi drejton hordhi rrenash,
a mundesh dot me luftu me t’vërtetën,
e me tregu n’se je burrë?