Sabina Darova: Ajo që dhemb më tepër

 

Heshtja është kokrrizë rëre

Që ta lidhin përfyti.

Ushtar i bindur i një urdhri

Shprehur pa fjalë, pa tingull e pa ngjyrë

Vrasëse me paanshmërinë në dukje të saj.

 

Heshtja është mal që t‘i shtyp brinjët.

Të kthen në enë llamarine

Dhe të detyron ta dëgjosh  tingullin ritmik

Të reshjeve nga sytë.

 

Hesht, heshtim, hesht dhe prapë heshtim

Sinfonia është drejt përmbylljes

Orkestrantët ndjekin shkopin e dirigjentit

Të sinjalizojë mbi kokat e tyre

Finalen.

 

Pak sekonda më vonë,

Frikëson heshtja

Duartroksim…

 

Nuk dihet se kush dhemb me tepër,

Heshtja në të gjallë, apo vdekja.