Bledar Koçi: NËNA

Trazonte nëna,

me sytë gjysmë mbyllur.

Trazonte lodhjen e duarve

rrathëve të sobës

tenxheres ciflitur.

Një çehre-menduar

i zbriste fytyrës,

përzihej me avujt e vaktit,

hukasnin mbi xhama mëngjesesh..

E unë, fëmijë i parritur,

hareshëm gëzoja…

Shkruaja me gishta,

luaja mbi xhama,

mundimet e nënës

që mbesnin aty.

Pa njohur,

pa ditur!