Odise Kote: Po vijnē manekinët…

 

Të nesërmen askujt ti mos ia premto,

pa dëshpërim të tronditur nga mashtrimi.

Njeriun që mendon, njeriun që lëviz,

lehtësisht po e zëvendëson manekini.

 

Sekretet e vogla qē shpesh i fsheh botës,

dhe vetes ia fsheh me mure pengimi.

Për ngjitje pa gardhe siç ego urdhëron,

i mirēkupton pa kushte veç manekini.

 

Gjithçka që njerinē e kthen në  manekin,

gjithē ajo dhembje, gjithē ajo kohë.

E shkrumb kujtesēn – arkivē në errēsirē,

shurdhim – zezimin tretet si llohë.

 

Po vijnē manekinēt, ushtria memece,

si flamë kolektive po bie verbimi.

A ka mē kuptim ajo pikēza e lotit,

A ka mē afsh njerēzor pērqafimi?