Jorida Satka: Prapë…

Prapë…

Unë

Hije në veten tënde.

E sheh?

E ndien?

Veshim me vështirësi vargjet.

Po… kënaqemi me puthje gërmash.

Prapë unë…

Që varem në shenjat e pikësimit tënd

e ti që mundohesh të më vesh në gjumë me strofat e tua.

Prapë unë

kërkoj e kërkoj frymëmarrjen

tek lotët e gurëve…

E ti me lëvoret e pemëve i fshin.

Prapë unë

i lutem malit të më sjellë aromën

e harrimit.

E ti me zhvesh ndjesitë si do ti.

Se ti je unë

e unë po ti.

Mëkatarët e shekullit të ri.