Miho Gjini: “ROMEO E ZHULJETA” DHE ERRËSIRA

 Tregim

Në teatrin tonë nuk kishte aktor më të bukur se ai. E quanin Romeo dhe të gjithë i thonim se nuk mund të gjendej rast më fatlum se sa ai që t’i përkiste atij edhe roli i Romeos, si e kishte quajtur Shekspiri heroin e dashurisë, të riun që e kishte të tijën dhe pasionin e zjarrtë, bukurinë e shtatit dhe zërin e ëmbël. Nga krahu tjetër, po aty, ne e kishim edhe Zhuljetën, si aktoren më të përshtatshme, po kaq të ndritur nga bukuria, freskia, eleganca dhe  erotika e shpirtit që i ndriste në sy, në ballin e në çdo lëvizje të saj, Rovena Drishtin, vajzën e priftit të kishës ortodokse të qytetit. Sikur “t’i kishe prerë me gërshërë” për ato role!

Qenë akoma ato vite, kur ne venim edhe në kishë, gjatë pashkëve të vogëla e të mëdha, për të shoqëruar Rovenën e për të parë e admiruar edhe atin e saj truplartë, priftin e pashëm,  me zërin e bukur, si të një aktori të lindur që i vibronte e krijonte akustikën më të përkryer të një proçesioni hyjnor. Dhe atëhere faqet e Rovenës mernin një ngjyrë të purpurt trëndafili… Atje, gjithçka i ngjante njëfarë inskenimi teatror, para një publiku të heshtur  e zëmërdridhur, kur krahëroret e besimtarëve tkurren e gufojnë parreshtur dhe dritëhijet duken sikur Iëvizin ajrin…

Kjo  mrekulli do të ndodhte vërtetë, kur Shekspiri nuk figuronte më në listën e “autorëve të huaj” të ndaluar dhe i erdhi radha edhe vënies në skenë të veprës së tij të dashurisë që lind e vdes kur armiqësia është më e madhe. Duke e argumentuar si vepër të dobishme, që fliste kundër hakmarrjes, për pajtimin e gjaqeve, që tek ne ishte një fenomen i pa mbyllur ende nga e kaluara e hidhur… E, duke shtuar në relacionin që kërkonte Komiteti i Partisë se, pjesa në fjalë, nuk pajtohej me zakonet prapanike të këtushme, të fejesës se një vajze 14 vjeçare, me shkuesi, me një burrë të pa njohur e më të madhe në moshë! Dhe kur, ne e kishim brenda teatrit edhe Romeon, edhe Zhuljetën, si figura, që s’mund të ishte tjetër veçse ajo, vajza e hijshme e priftit, po edhe Romeon me të njëjtin emër, shtatlartë, të bukur e me talent aktrimi, me plot energji fizike, me aftësi në përballimin e skenave të ndeshjeve me rapjerë, ndaj kundërshtarëve, gjersa do ta pëlqente edhe regjisori i sapo kthyer nga një vend i lindjes… Ne të tjerët do të ishim personazhet që plotësonim rolet  përkatëse, si shokët e Romeos ashtu edhe të armiqëve të tij ndër role, që do t’i ndante vetëm shpata e armiqësisë së vjetër. Kurse nga ana e fisit të Zhuljetës, prej rapjerës së Romeos do të vritej i vëllai, që do ta bënte dhe më të pamundur bashkimin e tyre dhe që Shekspiri, do të krijonte alibinë e vdekjes së saj, i ndihmuar nga prifti human Lorencio, që do i jepte “barin” e një gjumi të përkohshëm, si një “reng” për t’i përkitur më pastaj, Romeos e jo Parisit që ia impononin prindërit,- që do të sillte edhe fundin tragjik të pa dëshiruar! E , kur në premierën tonë, do të vinte dhe babai i saj, veshur me kostumin e zi të priftit, që do të ngrihej në këmbë i  tmerruar, në ato çaste qetësie “vdekjeje” dhe do të thërriste “mooos”, me  zërin e tij të dridhur, si para një tmerri të vërtetë. E do të ulej, po ashtu, me zemrën që i rrihte, kur edhe Romeo (në interpretim e sipër), do të binte edh ai mbi të i vetëhelmuar, ngaqë nuk i duhej më jeta pa të, në atë moskuptim tragjik të rengut, ende pa u mbyllur efekti i ngjalljes pas  42 orësh, gjersa tragjedia bëhet e plot, kur Zhuljeta (e bija e priftit në rol), do të ngrihej  nga “gjumi i thellë!”, po aq e tmerruar prej përfundimit tragjik, po kaq të vërtetë e po aq të padëshiruar, për të përfunduar edhe ajo e vetëvrarë me kamën që i rrëmben nga brezi Romeos, drejt “lumturisë së përtejme”… Kjo skenë kijonte në sallë një stepje të përgjithshme tmerri dhe babai i Rovenës nuk po e merrte ende veten, gjersa e bija-aktore, u ngritë në këmbë të përshëndeste publikun, kur dritat e forta e mundën errësirën.

Shfaqja troditëse, ishte pëlqyer e u dha një javë rresht me sallën plot e përplot me spektatorë. Ajo tingëlloi si triumf i dashurisë mbi urrejtjen dhe, e gjithë trupa, pas premierës, kishte zbritur në “bodrumin” e Hotel Turizmit, ku ndodhej taverna e vetme e gjithë  qytetit, që u shërbente vetëm të huajve dhe që shihej si një “mister” për të rinjtë e asaj kohe, ende të pa liruar nga frika, po edhe nga  “vargonjtë e paragjykimeve” . Pse jo, dhe nga ai besim i verbër i atyre çka lexonim në disa libra e gazeta se, dëfrimet e borgjezisë “e kishin brënda helmin” e tyre që vinte nga errësira. Mirëpo profesori ynë që vinte nga studimet e tij jashtë shtetit, thoshte se këto janë “gjepura” dhe se, edhe vetë Shekspiri, që para 500 vjetëve, i hidhte poshtë “hijet e vetvetes”! Kështu që, pas shfaqjes, ajo që po bënim ne, nuk kishte asgjë të keqe dhe “hidhej tej droja”, pa dyshim dhe frika, në saj të guximit që merrte profesori ynë ndaj një “veprimi tabu”, po edhe të asaj atmosfere  që na frymëzoi shfaqja me personazhet e Shekspirit, të ndarë dhe ata në dy grupime e rrethana hasmërie të papajtueshme..

Rovena u ul afër Romeos, e tejskuqur akoma nga emocionet e rolit dhe ai i shtrëngoi dorën delikate në heshtje, me po atë drithërimë si tek roli, sidomos në aktin e fundit, ashtu “e vdekur” dhe e ndjeu si atëhere, dorën e të dashurit që dridhej e buzët e nxehta që përgjëroheshin për të… Regjisori i moshuar porositi dy shishe shampanjë, që u hapën me vërshëllimë dhe u mbushën e u trokitën gotat… Tek e çoku gotën me të Rovenës, Romeo ndjeu afshin e nxehtë dhe buzët që i  dridheshin… dhe një si perde të padukshme që i ndalonte të afroheshin edhe më tepër! E puthura ndalohej si në skenë, ashtu dhe nëpër filma. Kjo, jo vetëm ndjehej, po edhe thuhej. Të dashuruarit nuk mund të putheshin… Pale, ta thoshte “të kundërtën” Shekspiri, pesë shekuj më parë!… Romeo befas ra në gjunjë para Rovenës e hyri menjëherë në rolin e tij: “Juljetë, je si DRITA!… Qëndroni në dritare!… Vriteni hënën!… Ajo është e sëmurë nga zilia… Që e eklipsove me bardhësi”! E Rovena shkëputet nga karrigia ku ështe ulur dhe rrëmben të dyja duart e tij në duart e saj: “Sigurisht, që jam shumë e dashuruar… Dashuria ime është pa fund, po mirësia, si hapësira e detit.  Sa më shumë shpenzoj, kjo më bën më të pasur dhe më të pasur…”! Dhe, po në rol, Zhuljeta e Rovenës e përqafon Romeon e Romeos, në zjarrin e duartrokitjeve të asaj mbrëmjeje gazëndjellëse…

Por, shfaqja e datës 8 shkurt 1967, nuk u dha! Kishte ndodhur një ngjarje e pazakontë. Të rinjtë e gjimnazit ku kishte mësuar Rovena, kishin hyrë në kishën e qytetit, me të bërtitura, prishën meshën e atit të saj, lebetitën besimtarët e nisën të thyejnë ikonat e shënjta. Midis kësaj të papriture vandalësh, At  Vangjel Drishti kishte thirrur: “Moos!”, duke dalur para tyre për t’i ndaluar, po ata e shtynë dhe e rrëzuan përdhe e iu drejtuan ikonostasit me leva e shkopinjë nëpër duar… Një shfaqje e shëmtuar e barbare, që dilte nga çdo përfytyrim njerëzor… Duke thirrur se “Feja është opjum”, ”Nuk kemi nevojë për mjekrat e priftërinjëve të reaksionarëve të poshtër”!… Më 10 shkurt, dy buldozierë të mëdhenj e shëmbën kishën ortodokse të Shën Spiridhonit,- një nga ndërtesat më të bukura të kultit që kishte qyteti, që datonte në vitin 1825. Të nesërmen e kësaj dite, sa kishte afruar errësira e mbrëmjes, vajtën dhe e morën At Vangjelin, në shtëpinë e tij, me një gaz të zi, dy persona me rroba civile… Qe Rovena tani që klithi nga thellësia e shpirtit të saj e doli përpara makinës së zezë, me duar të hapura e me ulërimat përcjellëse të një lipsane… Dhe për pak, do ta rrëzonin përdhe edhe atë, sikur duart e një njeriu të fort, të mos e kishin mbërthyer e tërhequr nga rreziku… Ishte Romeo  Stefani, partneri i saj i teatrit, që kishte ardhur i shqetësuar, t’i gjendej pranë  Zhuljetës së tij, kur as Drejtoria e Teatrit nuk e dinte mirë se ç’farë kishte ndodhur  që ajo nuk kishte ardhur në teatër, pas asaj tronditjeje të lemerishme, edhe pse e gjithë Shqipëria “ziente” e ishte në ethe të forta prej kësaj “fërtune” që po binte mbi objektet e kultit e radioja me televizionin, po edhe gazetat, përcillnin pamje të llahtarshme, njëlIoj si në Kinën e Mao Ce Dunit dhe të “dacibaove” të Revolucionit Kulturor, kur po rrëzoheshin edhe kultet e dinastive të perandorive të hershme, bashkë me monumentet e tyre të kulturës së lashtë… Në gjithë qytetin, muret e shtyllat u mbushën me “Fletërrufe”si të “Dacibaove” kineze!

Romeo e shpuri Rovenën brenda shtëpisë, kur gjyshja e saj qe gjunjëzuar para disa ikonave që kishte mundur të merrte gjatë prishjes së kishës, së toku me gratë e plakat e lagjes së tyre, duke vrapuar për të shpëtuar çfarë të mundnim nga gjëma kundër shënjtorëve. Ajo, e mbetur e vetme tashmë, pas vdekjes së gruas së të birit, nga kanceri i gjirit dhe tani, që sapo i morën edhe djalin e vetëm, të shuguruar prift, adhuruesin e flaktë të Nolit, për ta “gozhduar” si Jezunë mëshirmadh që ka lumturuar qiellin e tokën bashkë, mërmëriste lutje pa mbarim me duart e lidhura te gjoksi i tharë nga vitet e vuajtjeve e të pleqërisë. Si të qe e paktë edhe gjëma që i gjeti… Romeo e mbështeti Rovenën e zalisur tek kolltuku i gjatë pej meshini të zi e vrapoi t’i mbushte një gotë me ujë, i përfshirë edhe ai në hutimin e tij… I ngriti tufën e flokëve dhe i lagu ballin e mavijosur me shaminë e tij, gjersa ajo hapi sytë dhe e pa e përgjëruar, pa mundur as ajo të shprehte një fjalë… Me buzët që i dridheshin si në aktin e fundit të tragjedisë, brenda qivurit të ftohtë. Vetëm puliti sytë e ra përsëri si e prerë në mes, mbi kolltukun e zi… Gjyshja e saj vazhdonte të mërmëriste lutjet e saj para atyre tre ikonave që kishte mundur të shpëtonte nga rrënimi i kishës, me lotët e nxehtë që i rridhnin faqeve të rreshkura nga motet e vuajtjeve të parrëfyera… Gjersa aty, pas pak u mbush shtëpia nga gratë e plakat e lagjes. Dy pej tyre u morën me Rovenën e zalisur. Romeua u tërhoq, ashtu si ishte, i shastisur dhe doli nga dera… Kishte nevojë për ajër…

Era e akullt sikur i përcëlloi fytyrën. Ngriti jakën e palltos. Përballë shtëpisë pa një figurë njeriu ,me pardesy e të mbështetur tek muri, që bënte sikur lexonte gazetën, po eci më tutje, nga ana e një klubi që gumëzhinte nga njerëzia… Ju afrua banakut , porositi një dopjo konjak dhe e ktheu me eks në fytin e tharë… Kur doli, vuri re se figura e njeriut me gazetë të hapur, bënte sikur lexonte, edhe pse era thuajse po ja shkëpuste nga duart si ndonjë leckë… I largoi sytë me neveri prej tij dhe, pas pak, do të ndodhej në oborrin e teatrit. Posteri i shfaqjes së tyre në mur që lagur nga shiu dhe atij iu duk sikur edhe figura e tij me të Rovenës, donin të thonin diçka më tepër. Po atë e rrethuan “personazhet” e shfaqjes dhe vetiu iu “zgjidh gjuha” duke thënë se, jo vetëm kishën e shëmbën, po dhe priftin,-baban e Rovenës,- që kishte kundërshtuar, e kishin marë me vete, me një “Gaz -69”!… Dhe se,- tha ai, me mllef,- Rovenës i takoi të përsëritej “mesjeta” para syve të saj e kishte rrënë e zalisur mbi duart e tij… Si të përsëritej po ajo skenë, si në shfaqjen e tyre. E tmerrshme! “Po me llampadarin e kupolës ç’patën që e thyen”,-pyeste ai i nervozuar. “Po me ato ikona, për të cilat flitej se ishin kryvepra, si ato të Onufrit? Nuk jemi në vete! Aty në klub flitej se në Kishën e Shën Andonit në Laç i kishin përzënë njerëzit që kishin vajtur për pelegrinazh me pretekstin se do bëhej përreth atij vendi të shenjtë, një manovër ushtarake, me qitje artilerie! Dhe, a e dini se çkishte ndodhur?! Dikush vodhi statujën prej druri të rrallë të Shën Andonit, për të cilën thonin se bënte mrekullira”…

Ai fliste me aq pasion, i irrituar prej këtyre ngjarjeve të pazakonta, sa që, nuk po e vinte  re më se si aktorët po distancoheshin të trëmbuar pej tij. Romeo ishte jashtë çdo roli tani e digjej i tëri… Rrethi  i personazheve të shfaqjes sikur u rrallua menjëherë… Askush nuk foli më… Dhe rrezja e syve të Romeos, do të kapte edhe një herë figurën e njeriut me pardesy e me gazetë, para biletarisë së Teatrit, si të donte të “mësonte” për “shfaqjen e radhës”…

Po ajo, ngjarja e radhës, nuk do të vononte!… Vajtën e morën që të nesërmen mbrëma, edhe këtë “personazh kryesor”, me të njëjtin mjet të zi, me formulën e njohur se “arrestohej në emër të popullit, për agjitacion e propogandë, kundra shtetit”, mu tek dera e shtëpisë së tij, ku i lidhën edhe duart… Prindët nuk i kishte në shtëpi… As Rovena nuk do ta merrte vesh…”Romeo dhe Zhuljeta” nuk do të luhej më në skenën e teatrit tonë… Qe një dimër i egër!

Një muaj më pas ai do të përfundonte në “Kampin e Riedukimit të Ballshit”, sikundër quhej burgu i atjeshëm. Nuk  e dinte  që atje mund të ndodhej edhe i ati i Rovenës, i cili kishte vendosur që të mos e shqetsonte me letra të bijën. Por atje, në “Kaushin” e Tiranës,- sikundër i thonin të dënuarit tranzitë burgut të Kryeqytetit, para se të shpërndaheshin në “burgjet e sigurisë së lartë”, dikush i kishte thënë se klerikët i veçonin që të gjithë në Burgun e Ballshit, ku kërkesa për “fuqi puntore” të papaguar, qe më e vogël. Tani ata (priftërinjtë, hoxhallarët e bektashinjtë, pas fjalimit të 6 shkurtit të Enver Hoxhës), jo vetëm që ishin “të papërfillshëm”, jo më “të rezikshëm”, aqsa të”lidheshin përsëri me armiqtë e jashtëm e të brendshëm”,sikundër thuhej, po edhe këtu, mund të vdisnin të qetë… Së toku edhe me ata që i besonin e u vinin nga mbrapa! Le ta “shtynin jetën” me frymën e Atij lartë që e besonin se ishte, jo vetem për ata, po për  të gjithë mëkatarët që përbënin shumicën e që nuk e dinin se nga vinte e keqja, nga qielli apo nga vetë toka e mbjellur me “farën e së keqes!”… Ndjeu ta”bombardonin” mendime të tilla dhe ta përcëllonte vetmia e atij oborri pa njerëz që zbardhte nga çakulli i shtruar anash kapanoneve… Kështuqë, që ditën e parë të mbërritjes atje, do të dëgjonte me kujdes apelin e zakonshëm të emrave të të burgosurve në turmën e kokëqethurve.

Atë mëngjes të lemerishëm mesdimri, kur erërat e jugut trazoheshin me tymnajën e zezë të oxhaqeve të Rafinerisë së Naftës, atje poshtë malit të xhvehur e me karrakolle, të burgosurit tkureshin në vetveten e tyre e afronin frymërat para zyrave të komandës, poshtë grykave të dy autoparlantëve dhe të një mitralozi të rëndë. Ishin të urdhëruar që të mblidheshin këtu dy herë në ditë, sa binte çanga, për të bërë apelin dhe secili prej të dënuarve duhej të thërrisnte: “këtu”, e të ngrinin përpjetë dorën e djathtë. Emri i Romeos  ishte i 675-ti , ndërsa ai i At Vangjelit  i 1233-it!. U rënqeth i tëri. Dora e tij u ngritë ngadalë, e plogësht e po ashtu u var poshtë kokave të qethura. E mbajti mend se ku ndodhej i ati i Rovenës, po turma e murme u shpërbë me të mbaruar apeli e po drejtohej nga menxa, nga shkalla e poshtme… E humbi nga sytë, po e ndjeu se edhe ay po e kërkonte, po aq i befasuar dhe ai… E u gjendën përball njëri –tjetrit, pa zbritur shkallët prej dërrasash, si të ishin dy statuja memece prej bronxi, pa mish e gjak, pa marrë frrymë e pa bërë asnjë lëvizje. Ai prift i bukur nuk ishte më ai… Ashtu, pa leshra e pa mjekër, ngjante me ato fotografitë e izrealitëve para furrave të djegies së robërve në Manthauzen të Gjermanisë, kur furia e “Luftës së Dytë Botërore”, qe në grahmat e fundit të urrejtjes… Ai tundi kokën vajtueshm e pastaj i mbylli sytë, si atëhere kur kishte bërtitur para asaj vdekjeje skenike aq të vërtetë të dashnorëve të Veronës… E u var poshtë shkallareve të drunjta… Romeo dhe qielli i tij i fundshkurtit, mbetën po aty, nga mëdyshja e asgjësimi i plotë i mendjes, kur s’ka më ç’të të duhet më vetja e as jeta…

E pa të udhës t’i shkruante ‘ dy radhë Rovenës, në një letër të bardhë, se ndodheshin  në këtë vend që quhej ashtu e kështu dhe se ishin ende gjallë e me shpresa të pashuara, për t’u parë, po në këtë botë të të gjallëve, duke shtuar në fund se, do të ishte më mirë që të mos vinte në këto anë, për të na parë, ku na shehë vetë ZOTI që është në qiell!… Të njëjtën gjë u shkruante edhe prindërve të tij, pa asnjë zgjatje.

Dhe kaloi viti në atë humbëtirë. Dhe ata, as që do ta mësonin kurrë se, një muaj më mbrapa, vajza e priftit e kishte larë me lotë  gjaku atë letër, se ishte nisur menjëherë, drejt këtij mali të zhveshur,  me tre shkallare kapanonesh prej dërrase e të mbuluara me letër katrama, se e kishte lënë pa mëndje rojen e burgut nga rrezatimi i bukurisë së saj, se qe informuar menjëherë Operativi i Sigurimit që e thirri atë në zyrën e tij, për ta kompromentuar e bërë për vete atë “magji” të përsosjes femërore, që nuk qe e mundur ta arrinte dhe se AJO, qe detyruar të kthehej nga kishte ardhur, me lotin e tharë dhe me urrejtjen që ka përbuzja ndaj egërsirave që dihasnin akoma mbi dhe “bukuria e  gruas”!… Mos vallë, kjo vlerë e jashtme, do t’i kthehej në një armë të kujtdo tjetri kundër saj? Ajo shkelte tani mbi fletet  bardha të pëmëve dekorative të gënjyera nga disa shkrepje diellore dimri e që binin,vazhdimisht binin e ajo vetë ecte mbi to e tmerruar, vetëm se nuk dinte ç’të bënte tjetër, veçse të ecte pa kuptim, si në një boshllëk humnere… Edhe këto fletë të bardha, të bukura janë, por po u shkelën… Kur befas, edhe ajo vetë nuk po e kuptonte se si u ndodh para godinës së teatrit të saj, qe nuk do të ishte më i saj. Posteri i shfaqjes ishte hequr. Po u këput një hallkë e zinxhirit, këputet i gjithë zinxhiri! Ajo nuk do të ishte më një Zhuljetë, as një Rovenë!… Pas xhamit të vitrinës qe afishuar një shafaqje e re që po përgatitej ”QUO VADIS”, dmth ‘Ku shkojmë’?… As ajo nuk e dinte ku shkonte… I doli para syve fytyra e tejskuqur e atij djali të ri që ishte vënë në rolin e një Operativi… Një birbo dhe aq!… Ai i kishte thënë se “këndej e tutje do kishte të bënte vetëm me të nëqoftëse donte… Po befas ajo qe rrënqethur e tëra, i kishte përplasur përdhe të dyja qeskat me ushqime dhe kishte dalë me nxitim nga dera e zyrës, duke u përplasur edhe me rojen që përgjonte pas derës!… S’kishte frymë sa të dilte në atë rrugë malore me çakull e pa asnjë pemë, ende pa u errur mirë e qe lëshuar vrapit më të poshtë rrëpirës,.. Po tani, ku po shkonte? Quo Vadis? Këtë dramë e kishte shkruar një shoku i saj, që edhe ai e donte se qe e bukur. Dhe pamja e saj, po e vriste tani, më keq se ajo kama e vogël e Romeos që ajo bëri sikur e nguli në krahërorin e saj… Po tani  e donte vërtetë që ta bënte  këtë realisht, jo si në skenë… Tek befas e pa veten para shtëpisë të regjisorit. Ai qe edhe profesori i saj, po një njeri që e donte të bukurën më ndryshe, në skenë, si art dhe si njeri i vërtetë… Ndryshonte nga nata e errët që po i merrte frrymën… Dhe, e vetmja  gjë që bëri, ishte trokitja në derën e shtëpisë së regjisorit, ku dera do vonohej të hapej. Trokiti përsëri. Ajo që doli më në fund, ishte e bija, me fytyrë të vrarë e bërë meit. Erdhën dhe i morën me një kamion, tha ajo me zërin që i dridhej, bashkë me disa shtresa e mbulesa… Dy ditë më pas, Kryetari i Frontit erdhi e më tha se i kanë internuar andej nga veriu… Dhe në vend që të rrëfehej i keqardhur për lajmin që më dha, u tregua i gatshëm e fort i gëzuar, se ai mund të më ndihmonte që të m’i lironin prindërit, nëse edhe ata, po dhe unë do të dija se si të sillesha më mirë… O Perëndi! Nuk di të të them më tepër”!

Ky rrëfim i ngjarë në ato ditë të errëta dimri, është tepër vështirë të thuhet në po ato “korniza tragjike”, sikundër u shkrua e u publikua që në vitin 1597, pa mundur të dilnim krejt nga mesjeta e hershme e atij Shekspiri të madh që na rrëfeu edhe historinë tronditëse e të pambaruar  të “Romeo dhe Zhuljetës” e cila përsëritet, kohë e pa kohë, edhe në ditët tona… Ndofta me titullin e ri “Romo  e Zhuljeta dhe Erësira”… Si një gjëmë në errësirë, që po shfaqej krejt ndryshe! Ajo tani ecte e përhumbur mbi fletët e bardha të pemëve që i kishte përplasur era e dimrit dhe iu duk sikur atje nën pemët e kopshtit të saj, pa Romeon duke  e përshëndetur me dorë… Dhe ajo, Rovena-Zhuljetë, shtriu të dyja duart,  venitur, zëmërdridhur: “Po më shkon?Vërtet po më ikëën?/O Zemër! O Shpirt! O Jetë!/Nga ty çdo orë të ditës do pres lajme,/ Sepse minuta më duket muaj,/Ç’më gjeti! Do plakem duke pritur,/Sa të shoh Romeon, do jem venitur”. Stepi… Një vrundull ere vërshërlleu mbi pemët e sapoçelura  dhe tufa e luleve të bardha ranë kurorë mbi flokët  e saj… Imazhi i të dashurit nuk dukej më poshtë ballkonit të saj… Atë e mbuloi perdja e natës…

Athinë, më 17 prill 2023.