Gjergji Mihallari: Qielli i Londrës

 

Nëse një ditë,

e afërt apo e largët qoftë ajo ditë,

do të takoja rastësisht,

dije pra Mirel, dije

do të flisja fjalë pafundësisht…

Do të rrëfeja për qiellin e Londrës

që ndërron fytyrën më shpesh se një prostitutë,

për lotimin çurg nga fytyra e tij e ngryste

sikur dëshiron që në këtë lumë të të mbyt…

Do të rrëfej për qiellin murmor

ku avionët lënë blana e vija pafund,

Shkërmoqen edhe ato pak njolla resh bardhoshe

ku ëndrrën tënde përkund…

Nëse do të shkruaja një letër Mirel,

do dëftej për kishën e vjetër që kaloj çdo ditë,

do të flas për këmbanoren e trishtë

dhe psalltet e përditshëm të saj,

zogjtë e zinj katran…

Nëse nuk të shkruaj dhe dërgoj letër fizikisht,

dije se me mendje të kam shkruar përditë,

atje në fund të autobuzit në katin e dytë,

ku fytyrat humane përkunden në pagjumësi…

Nëse takohemi një ditë,

e afërt apo e largët qoftë kjo ditë,

mundet Mirel edhe mos më njohësh,

fytyra vesh petkun e vendit të huaj,

por kurrë nuk tjetërsohesh…