Kurt Kola: Të njojta n’atë skutë, n’atë errësirë

 

 

 

Shkruar në burgun katakomb Gjirokastër e që më ndoqi hetuesi e dënim pas dënimi… Por kjo qe më e ndëshkuar se unë se 27 vjet pas lirimit tim e shkëputa nga dosja ime, duke i dhënë LIRINË!

 

N’ atë skutë të njojta!

N’ atë skutë, n’atë errësirë të njojta,

Atje ku mendjet s’na shkuan,

Plot zemra e ndjenja të ftohta,

Djajtë me dhunë na bashkuan.

 

Të njojta n’atë skutë, n’atë errësirë,

Që nga larg të hyn trishtimi

Ku as Hëna as Dielli s’ ndrijn,

Atje ku i madh sundon mjerimi.

 

Të njojta ku njerëzit mbulu nga hija e dekës,

Lëvizin si kërma në vetmi.

Ku mizorisht i japin fund jetës,

Atje të njojta o NJERI!

 

Të njojta n’atë skutë të errët frikësimi,

Ku gjokset rrahen nga koll e coptume,

Kho….kho… për ‘ta është dëfrimi!

Ik, zhduku errësir e erbume!

 

N’ atë skutë gjith’ zëra lemerie,

Në shtretnit e vdekjes ku viktimat rënkojn,

Ku vdesin e për ‘ta vec xhelati die,

Prindrit as vdekjen as varrin mesojn!

 

Të njojta nëntokë ku s’jeton as ariu,

Aty ku s’dihet as natë as dita,

Në pranga lidbur si skllevër i shkriu,

Të rinj shqiptarë, djem petrita.

 

Ah! Shekull i njëzet, shekull skllavërimi.

Ti qofsh i mallkuar, lëmesh ironie,

Plot kthetera e lece gatrrimi,

E mbulove botën me gjak njerëzie!