Cikël poetik nga Tefta Sala

 

Pak dashuri dhe heshtje donte ajo

 

Pak dashuri dhe heshtje donte ajo.

Pak jetë të thjeshtë,një kafe në periferi

dhe një cigare të fortë të shuante dhimbjet

e pambyllura në shpirt.

Pak diell donte ajo

pak vjeshtë të florinjtë dhe një roman të vjetër

në dorë, të harronte kohën që u dashurua me të,

dhe kujtimet kokëvarura mbi vetmi.

Një fletore e laps donte ajo

të rishkruante historitë e saj të ëmbla dhe të hidhura

e më pas le të shkonte kudo ku fati

ta hidhte si një kockë pa mish.

 

Nuk mundem të shtirem

 

Unë e di që sytë e dikujt mē gllabërojnë

që nga larg.

Di gjithashtu që nuk mundem të shtirem

nëse dy duar më kaplojnë etshëm belin,

këputem në mes si një lule e sapoçelur ne vazo.

Unë e di që një hundë ma gllabëron aromën

që nga larg.

E ç’mund të bëj unë më pas?

Mbuloj tërë trupin me parfum lumë.

Ah hunda e dikujt..padyshim do jetë

në hall të madh.

 

Unë i fshihem hënës sonte

 

Unë i fshihem hënës sonte.
Sepse ajo është e plotë
e hijshme si një bollokume.
Ndërsa unë, një copëz refren
i trishtuar.
E një gotë e zbrazur vere.
Që e mbush vetëm një sonatë
e këtij fundgushti të prushtë.