Gjergji Mihallari: Triologjia e Hënës
1.
Nëpër zgavrën e natës
shëtitësi endacak,
Hëna
lëshon vështrime të dobta
mbi ne të dy,
viktima të ëndërrimit bosh
me afshin lakuriq të mashtrimit,
psherëtima të ngarkuara
me brenga,
zbehtësi.
Pranë të dy
me Hënën mashtruese
ndër sy.
2.
Unë isha tek ti
nëpërmjet ëndrrës së prishur
si mbeturinë,
pranë lëkurës,
lakuriqësisë,
afshit,
seksit
i ndrojtur.
Unë isha tek ti,
i ftohtë si Hëna,
frigorifer arsyesh
dhe kazan ndjenjash përthyer.
3.
Nuk e dua Hënën
se më fal një çast,
ku ndiej aromë lëkure
apo puth buzë
të ftohta,
të gënjeshtra
si Hëna.
Një dorë e bardhë
qelibar prej madone,
zbehet nga verdhësia
mbi ballin tim.
Ëndrra të gëlltitura
nga goja e natës
me tretje thërmuese,
ndaj nuk e dua Hënën
se ëndrra ime ngelet,
vetëm përgjysëm!