Odise Kote: ERË E FTOHTË UTOPIE

 

Eja mbështillu rreth meje, erë e ftohtë utopie,

frymëmarrje që m’i grin mushkëritë

në thela krenarie e flakë.

Pa e ditur ç’është pushimi,

dështime të trishtuara që treteni e shuheni ngadalë.

 

 

Si’se paskam ditur që ti ikën tutje, tutje në horizont,

zvogëlohesh sa një majëz gjilpëre e mprehtë,

pa mundur të të mbërrij,

të të prek.

Dhe pas më mbetet trupi i Platontë, iluzion i dëshpëruar,

dhe gjurma e zbehtë.

 

 

Megjithëse e di që

s’të mbërrij dot o erë e ftohtë utopie,

dëshpërimthi të ndjek,

zgjatem pakthim të të prek,

 

Dhe pas teje ec e ec…