Vaid Hyzoti: Adoleshenca

 

 

Si erdhi aq shpejt dhe kurrë nuk po ikën,

Një dunë rërë në shkretirë më mbeti adoleshenca…

Veç dielli gjithnjë s’harron ta veshë me dritë,

Ndonëse jam urdhëruar:

Të piqem nga jeta!

Pse kujtoj me mall të gjithë çmenduritë,

Kur gjithnjë mendoja vetëm për femra?

Ende s’e di ku gjeja energjitë:

Vinin nga mishi,

Vinin nga zemra?

Isha fatkeq: gjithë vajzat që njoha

Qëlluan të çmendura si unë…

Më jepeshin shpejt (ndofta kurioze)

Dhe kishin dëshirë

Të putheshin shumë…

Dhe vonë kur shkoja në shtëpi,

Librat e detyrat flinin tek sirtarët:

S’di si e kuptonin prindërit e mi,

Mallkonin “buçat”

Dhe mua me “zagarët”!

Dhe besonin se vitet e ardhshme

Do ishin kurë për adoleshencën time…

Fundja gjithkujt i jepet jeta

Vetëm të shlyej

Të tijat gabime!

Por kanë kaluar mbase tre dekada,

Prapë adoleshenca më vjen e plotë…

Mbase do të kem jetë të gjatë,

Ose “i papjekur”

Do iki nga kjo botë!