Cikël poetik, shqip-italisht nga Mimoza Pulaj

ULËRIMA

 

 

Nuk ishte era.

Sikur të qe mërzitur nga qetësia

nga deti doli.

E drejt e në zemër të njeriut. U ul.

Në sekonda të pafundme drodhi gjithçka…

Pa mbrojtje. Pa mëshirë.

Boshin e frikën si gozhdë hodhi për fjalën. Në errësirë.

 

Nuk e priti. Të kthehej në gjirin e tokës, këtë ulërimë.

Nën klithmat e saj, nën kthetrat e saj,

vallëzon. Me lot. Me shpresë. JETA.

Me shumën e ulërimave

që akoma nuk i dimë.

 

L’URLO

 

Non era il vento.

Uscì dal mare

come se fosse annoiato dal silenzio.

E  proprio nel cuore dell’uomo. Si sedette.

Scosse  tutto per secondi interminabili.

Senza rifugio. Nessuna pietà.

Come chiodi lanciò alla parola il vuoto e la paura. Nel buio.

 

Non aspettò. Per tornare al seno della terra questo urlo.

Sotto le sue grida, i suoi artigli,

balla. Con lacrime. Con speranza. LA VITA.

Con quantità di urla

Che non conosciamo ancora.

———————————-

 

FRIKA

 

Nuk troket. Shkallmon dyer, dritare dhe ëndrra.

Ti, frika ime, e frikshme. Me fytyrë njerëzore.

Të më rrëmbesh:

atë çka jam

por dhe çka mund të bëhem.

E si një vdekje t’i shpërndash në agim.

Por ti ecën me pak kurajë. Në shtegun tënd të dhunshëm.

Oh… shumë më pak se sa unë,

lulja në të çarën e një shkëmbi.

Sepse të sfidoj. Dhe vetvetja mbetem:

vuajtje dhe dashuri.

 

LA PAURA

 

Non bussi. Strappi. Porte, finestre e sogni.

Tu, la mia paura, spaventosa. Con volto umano.

Per rapire:

quella che sono

e posso diventare.

E distribuirle all’alba come le morti.

Ma , tu cammini con poco coraggio

nel tuo sentiero violento.

Oh… molto meno di me,

fiore nella crepa di una roccia.

Perché ti sfido. E rimango me stesso:

sofferenza e amore.

 

—————

PLANET QË LËVIZ

 

Asgjë nuk është

çka ishte: dashuria, bora që shkrin…

E nëse shkëmbi shembet

nuk quhet zemërim.

Nuk fluturonte. Nuk binte. I varur ka qenë. Në pritje.

Se Toka: PLANET QË LËVIZ.

 

Dhe çasti kur të sheh e mendon:

pasqyrë ke a fytyrë?

I vetëm është por, në zemër … shpërthen.

 

PIANETA CHE SI MUOVE

 

Niente è quello

che era: l’amore, la neve che si scioglie…

E se la roccia crolla

non si chiama rabbia.

Non volava. Non cadeva. Appesa era. In attesa.

Perché La Terra: PIANETA CHE SI MUOVE.

 

E il momento che ti vede e pensa:

è un viso o specchio?

E solo, ma nel cuore… esplode.